Για τις Θέσεις

Θανάσης Ράτσικας

ΚΟΒ Κέντρου Ιωαννίνων

Ενα από τα βασικά ζητήματα, που πρέπει ιδιαιτέρως να ασχοληθεί το Συνέδριο, είναι η κατάσταση του εργατικού κινήματος και πώς θα ξεπεραστούν αδυναμίες και λάθη που το καθηλώνουν.

Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος πρέπει να γίνει με πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους και με όρους που εξασφαλίζουν την πλατιά συμπαράταξη των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, χωρίς προϋποθέσεις και εμπόδια. Αυτός είναι ο δρόμος ανάπτυξης ισχυρού ταξικού κινήματος που θ' αμφισβητήσει την πολιτική της αστικής τάξης. Σ' αυτό το κίνημα το ΚΚΕ μπορεί ν' αναδειχτεί σε ηγετική δύναμη.

Το κύριο βάρος της ανασύνταξης του κινήματος θα σηκώσει το ΠΑΜΕ ως μέτωπο συσπείρωσης σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, συνδικαλιστών. Δεν είναι βραχίονας του ΚΚΕ, ούτε παράταξη του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι.

Σχετικά με την κρίση δημιουργείται πλατιά η απορία, γιατί τις μεγαλύτερες απώλειες μετά το ΠΑΣΟΚ τις είχε το Κόμμα, παρότι δεν έχει καμία ευθύνη για την εμφάνιση της. Πρέπει να αναλυθούν οι αιτίες και πώς θα βγει το Κόμμα από το αδιέξοδο.

Η αλλαγή της πολιτικής του Κόμματος στα πλαίσια της «αποκατάστασης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του», χωρίς να μάθουμε πότε αυτά χάθηκαν και ποιοι είχαν την ευθύνη, και κυρίως ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός χαρακτήρας που δόθηκε στο Μέτωπο, αποσυσπείρωσε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες κ.ά., όσους για διάφορους λόγους δεν έχουν αντικαπιταλιστική συνείδηση, αλλά είχαν τη διάθεση να παλέψουν και να αντιταχθούν στη βάρβαρη επίθεση που δέχονται από κυβέρνηση, ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Επιπλέον άφησε ανοιχτές πόρτες σε δυνάμεις κυρίως φασιστικές και ακροδεξιές, με κάθε μορφή και σχήμα να εκμεταλλευτούν τις αγωνιστικές - αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις πλατιών λαϊκών δυνάμενων, και δίνοντάς τους εθνικιστικό περιεχόμενο να τις συσπειρώσουν στην πολιτική τους.

Η θέση του Κόμματος για έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς ΕΕ, ΝΑΤΟ με λαϊκή εξουσία δεν δίνει με σαφήνεια κατεύθυνση για το μεσοδιάστημα μέχρι τη λαϊκή εξουσία, πώς θα πορευτούμε.

Είναι γνωστό ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ σήμερα είναι οι πιο βάρβαρες, αδίστακτες και πολεμοχαρείς ενώσεις και το αίτημα της αποδέσμευσης από αυτές πρέπει να είναι στη καθημερινή δράση, να είναι αίτημα - κρίκος. Η διάθεση του λαού και τα αισθήματά του γι' αυτές τις ενώσεις είναι αυξητικά αρνητική. Το Κόμμα έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση, την ωμή επέμβαση στα κράτη της περιοχής μας και να αναδειχθεί σε ηγετική πολιτική δύναμη, με στόχο τη δημιουργία ισχυρού ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης και ανατροπής.

Η διογκούμενη εξαθλίωση και αγανάκτηση του λαού μας προς την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την κυβέρνηση, μπορούν να δημιουργήσουν αγωνιστικά κινήματα και συμμαχίες. Υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε παρατηρητές με το φόβο που μας διακατέχει ότι θα είμαστε κάτω από ξένη σημαία. Ο φόβος αυτός ότι θα οδηγηθούμε στη συνεργασία με ένα τουλάχιστον τμήμα της αστικής τάξης δεν είναι υπαρκτός, γιατί μπορεί τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης να επιλέγουν με βάση τα συμφέροντά τους διαφορετικούς ιμπεριαλιστές, όμως κανένα τμήμα της δεν διακρίνεται για αντιιμπεριαλιστικές απόψεις και πρακτικές. Κάτω από ξένη σημαία κινδυνεύει να βρεθεί όποιος είναι επιρρεπής και στο ΚΚΕ δεν υπάρχουν τέτοιοι. Κανένα τμήμα της αστικής τάξης δεν μπορεί να συνεργαστεί με δυνάμεις που προωθούν με συνέπεια την έξοδο από την ΕΕ στο πλαίσιο ενός προγράμματος που επιδιώκει βαθιές αλλαγές σε βάρος του κεφαλαίου, με στόχο το σοσιαλισμό.

Με βάση την αρνητική κατάσταση στο εργατικό κίνημα, την αστική τάξη να κερδίζει μάχες τη μια μετά την άλλη, η παρέμβαση του Κόμματος με την εφαρμοζόμενη τακτική δεν φέρνει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ο κίνδυνος να περιθωριοποιηθεί είναι υπαρκτός. Οι εκλογές του 2012 ήταν η πρώτη ένδειξη, χάθηκε το μισό δυναμικό του Κόμματος. Το δημοψήφισμα του 2015 έδειξε ότι σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του δεν πειθάρχησε στη γραμμή για άκυρο ή λευκό. Δηλαδή ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου του δείχνει να μην συμφωνεί με αυτές τις θέσεις. Αυτό καθιστά αναγκαίο η ηγεσία να λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη γνώμη των κομματικών μελών και φίλων (δημοψήφισμα, αλλαγή θέσης στο Κυπριακό κ.ά.), ενώ θα συμβάλει τα μέγιστα στην ιδεολογική και πολιτική ενότητά του. Γιατί διαφορετικά θα σχηματιστεί η εντύπωση στις δυνάμεις του Κόμματος ότι τα σοβαρά θέματα είναι για τους «επαΐοντες» ή κατά τους μπλανκιστές «δεν χρειάζεται κόμμα μαζικό της εργατικής τάξης, ούτε η επανάσταση είναι έργο των μαζών, αλλά μιας γερής μικρής οργάνωσης αφοσιωμένων στελεχών (ελίτ επαναστατών) στην υπόθεση της επανάστασης». Ο κίνδυνος να γίνει το Κόμμα μια υπερεπαναστατική μικρή δύναμη είναι υπαρκτός και ορατός.