Για την ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος

Μπρούζγος Φρίξος

Γραφείο Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ

Στο υποκεφάλαιο άξονες επικέντρωσης της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος μπαίνουν κάποια από αυτά τα ζητήματα στρατηγικής μας και σε αυτά θα ήθελα να μείνω, σχετικά με την πείρα που έχουμε μέχρι τώρα στο να τα αναδεικνύουμε στη νεολαία.

Α) Η σχέση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Μέσα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που διανύσαμε και διανύουμε εκτιμάμε σωστά ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών και ως εκ τούτου αυξάνονται οι πολεμικές εστίες σε όλο τον κόσμο. Δεν δυσκολευτήκαμε μέσα σε αυτές τις εξελίξεις να αναδείξουμε ότι αυτές οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι δεν γίνονται για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας κ.λπ. Ισα - ίσα

ένας κόσμος καταλαβαίνει ότι γίνονται για τα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων, αστικών κρατών που προσπαθούν να πατήσουν πόδι σε μια σειρά περιοχές. Δυσκολευτήκαμε, ωστόσο, στον πυρήνα της θέσης μας, δηλαδή ότι και σε μια τέτοια περίοδο παλεύουμε για την ανατροπή της ελληνικής αστικής τάξης, ότι αυτό θα δώσει τέλος στην εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς άρα και στην εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ορισμένοι προβληματισμοί, από τον κόσμο με τον οποίο συζητάμε για αυτό το θέμα, είναι ότι η θέση μας για την ανατροπή της αστικής τάξης της Ελλάδας, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, θα έχει στην ουσία ως αποτέλεσμα την «ήττα της χώρας μας», και άρα ότι θα είναι «προδοτική». Ταυτόχρονα, υπάρχει ο προβληματισμός για το κατά πόσον μπορεί ο ίδιος ο λαός να τα βάλει με την ξένη και εγχώρια αστική τάξη, αν έχει τη δύναμη, κ.λπ. Τέτοια ζητήματα συζητήθηκαν και μετρήσαμε βήματα στο να τα ανοίγουμε ακόμα καλύτερα μέσα στη χρονιά που μας πέρασε μπροστά στα 70χρονα του ΔΣΕ, που μέσα από την πείρα του Κόμματος απαντήθηκαν. Ωστόσο, είναι κάτι που συνεχώς έρχεται και θα έρχεται στο προσκήνιο. Το ουσιαστικό είναι, παράλληλα με τη μελέτη της στρατηγικής μας σε σχέση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να γινόμαστε ικανότεροι στο τώρα να την αναδεικνύουμε, να φωτίζουμε το πώς η πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης εμπλέκει τη χώρα σε αυτούς τους ανταγωνισμούς. Είναι ένα σύνθετο ζήτημα για να απαντηθεί και δεν λύνεται, αναφέροντας μόνο το πόσο κοντά είναι η Ελλάδα στις ήδη υπάρχουσες πολεμικές εστίες. Η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» πάνω στη σύνδεση εσωτερικής - εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και διαχρονικά των ελληνικών κυβερνήσεων, βοηθάει να απαντηθούν οι απόψεις που συναντάμε από ένα κομμάτι νέων, ότι τέτοιες καταστάσεις «είναι μακριά από εμάς», ότι είναι κάτι «μακρινό» που σαν χώρα της ΕΕ δεν πρόκειται να μας ακουμπήσει, ή απόψεις που τελικά μπορεί να οδηγήσουν στην αθώωση της πολιτικής της αστικής τάξης.

Β) Διαφώτιση για τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Από το 18ο Συνέδριο μέχρι και σήμερα έχουν γίνει βήματα στην αφομοίωση των ζητημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτά τα βήματα, όμως, φαίνεται ότι πρέπει να γίνουν και να ξαναγίνονται από την αρχή στα νέα ΤΣ, στα νέα στελέχη, στους νέους μας συντρόφους. Το 20ό Συνέδριο ούτε προγραμματικό είναι, ούτε επαναφέρει ξανά όλη τη στρατηγική μας μέσα από τις Θέσεις. Ωστόσο, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τα κενά μας, πιο προσανατολισμένα να βοηθήσουμε στο να λυθούν το επόμενο διάστημα, κάτι που φάνηκε και από τις απορίες που υπάρχουν προς το παρόν πάνω στις Θέσεις και καταπιάνονται με ζητήματα του Προγράμματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Οταν εξηγούμε τι είναι αυτό που παλεύει το Κόμμα να έρθει, αυτή η άλλη εξουσία, ένας κόσμος δίπλα μας τείνει να κατανοεί την επανάσταση ως κάτι που απλά θα καταστρέψει κάθε αδικία, απλά θα φέρει την ισότητα. Ως εκ τούτου είναι κάτι που προκύπτει απλά από το ότι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, υπάρχει αδικία και οι ονειροπόλοι κομμουνιστές. Είναι προφανές πως όσο καλύτερα εμείς αφομοιώνουμε νομοτέλειες της κοινωνίας που θέλουμε να χτίσουμε, τόσο καλύτερα μπορούμε να την εξηγήσουμε και στον περίγυρό μας. Υπάρχουν ερωτήματα, που μπορούμε να γίνουμε ικανότεροι να τα απαντάμε, και αφορούν στις αμοιβές στο σοσιαλισμό, στη συμμετοχή στην εξουσία, στο ρόλο του Κόμματος σε συνθήκες οικοδόμησης, στο τι είναι αντικειμενικό κατά την πορεία της και στο τι είναι στο χέρι μας. Στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων εμποδίζει πολλές φορές η τωρινή εμπειρία των νέων. Είναι αντικειμενικό, για παράδειγμα, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο κόσμος που συζητάμε να μπερδεύει τη σοσιαλιστική μονάδα παραγωγής, με κρατικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό. `Η το να αντιμετωπίζουν την εργατική εξουσία και τους θεσμούς της στο χώρο δουλειάς σαν λόγια που δεν μπορούν να γίνουν, αφού όποτε σήμερα του μιλάνε για συμμετοχή των εργαζομένων, για δημοκρατία, δημοψηφίσματα κ.ά., σφίγγει ακόμα περισσότερο το ζωνάρι.

Γ) Ανάδειξη της ανωτερότητας των θεσμών της εργατικής εξουσίας σε σχέση με την αστική δημοκρατία. Εδώ, κατά τη γνώμη μου, το πρώτο που συναντάμε είναι ότι όση εξουσία και να έχει ο λαός, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι καθοδηγητές κ.λπ., και με αυτήν την έννοια, πάντα θα υπάρχουν εκμεταλλευτές, αφού «ο άνθρωπος το έχει μέσα του», «δεν μπορεί να μην βάλει το δάχτυλο στο μέλι». Είναι κάτι που συνδέεται άμεσα με το πώς ερμηνεύει ο νέος σήμερα και γενικά ο λαός την αιτία αυτής της πολιτικής και της κατάστασης που βιώνει, η αντιστροφή δηλαδή της σχέσης πολιτικής - οικονομίας, εις βάρος της οικονομίας. Οι αντιλήψεις που συχνά συναντάμε δηλαδή για τη Βουλή, τους ανίκανους ή ικανούς πολιτικούς. Εδώ νομίζω ότι χρειάζεται να γίνουμε ικανότεροι στο να εξηγούμε γιατί θέλουμε τους θεσμούς της εργατικής εξουσίας, γιατί θα υπάρχουν. Δεν το κάνουμε λόγω κάποιας ηθικής, ούτε κάποιου δημοκρατικού αισθήματος και, αν δεν ήταν ανάγκη, δεν θα τους αναφέραμε καν στο Πρόγραμμά μας. Ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός είναι το πρώτο σύστημα στην ανθρώπινη Ιστορία όπως λένε οι κλασικοί μας, που δεν αναπτύσσεται αυθόρμητα κάτω από την επίδραση των νόμων του, όπως ο καπιταλισμός, αλλά χρειάζεται τη συνειδητή εφαρμογή των νομοτελειών του από το ίδιο το Κόμμα, την εργατική τάξη, τη δράση της, δηλαδή το πέρασμα από το «βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας». Γι' αυτό, είναι αναγκαία, αλλά και ανώτερη μορφή δημοκρατίας η εργατική εξουσία.