Με γνώση, πείσμα και αισιοδοξία για την ιστορική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού

Μάρκος Σκούφαλος

ΚΟ Εκπαιδευτικών Χίου

Οι Θέσεις του Κόμματος μπροστά στο Συνέδριό μας αποτελούν ιστορική παρακαταθήκη στη συλλογική μαρξιστική σκέψη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Είναι απαλλαγμένες από αυταπάτες για στάδια, μεταρρυθμίσεις, συναντήσεις και συνεργασίες με τους αστούς στο βωμό των εθνικών συμφερόντων, συνευρέσεις κορυφής με οπορτουνιστικά ρεύματα δεξιά και αριστερά, ετοιμάζοντας τα νέα αναχώματα προς το ΚΚΕ.

1. Τη μαρξιστική διατύπωση της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες του μαζικού - λαϊκού κινήματος, που έχει επιβεβαιωθεί από τη ζωή, η σύνδεση αυτής της δράσης με το στρατηγικό του στόχο, την κατάργηση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, που είναι η κυρίαρχη αντίθεση στον καπιταλισμό, οφείλουμε να την τεκμηριώνουμε, χωρίς να αναμένουμε το πότε θα γραφτεί ο επόμενος ιστορικός τόμος, άλλωστε οι εκάστοτε θέσεις του Κόμματος αποτελούν ιστορία. Η περίοδος

, λοιπόν, της κυβέρνησης Τζανετάκη ή της κυβέρνησης Ζολώτα δεν αποτελεί αποκαθήλωση στελεχών του Κόμματος, όπως γράφουν οι αστικές πένες. Αποτελεί λάθος του Κόμματος, συλλογικό, γιατί αντέστρεψε την κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού σε αντίθεση σκάνδαλα - κάθαρση, καθαρά ενδοαστικό παιχνίδι, σύμφυτο με τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις του, πλάνο παιχνίδι και φάκα για το λαό. Επομένως οι Θέσεις δεν πρέπει μόνο μέσα από τη θεωρητική προσέγγιση να σκιαγραφούν τα συλλογικά λάθη μας, αλλά ευθέως να τα κατονομάζουν, χωρίς αναστολές για πρόσωπα που αποτελούν τιμή για το Κόμμα και την Ιστορία του.

2. Ο ιμπεριαλισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην πολιτική του Κόμματος δεν αφορά μόνο στο κομμάτι της στρατιωτικής επέμβασης, αλλά αφορά στα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού στο σύνολό του και στα οικονομικά, και στα πολιτικά και στα στρατιωτικά. Διαλεκτικά συνδεδεμένα.

Αρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, είτε ως άμυνα είτε ως επίθεση, είναι ταξικός πόλεμος, που τον διεξάγει η αστική τάξη ως κυρίαρχη τάξη, με θύματα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αμφοτέρων των πλευρών. Από εδώ απορρέει και ο διεθνισμός της Εργατικής Τάξης απέναντι στους εκμεταλλευτές της, αλλά και ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο και στις αιτίες του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στο μοίρασμα των αγορών και των κεφαλαίων. Προκύπτει λοιπόν ένα σαφές ερώτημα, που πρέπει να απαντάται αντιστοίχως με σαφήνεια, αφού υπάρχει και εμπειρία. Το νεοσύστατο ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) δε δίστασε να καταγγείλει την εκστρατεία στη Μ. Ασία, στην οποία η αστική τάξη της χώρας έσυρε το λαό, για να κάνει το χωροφύλακα των ιμπεριαλιστών, με βάση τη Συνθήκη των Σεβρών. Η καταστροφή και τα εκατομμύρια πρόσφυγες μας δικαίωσαν. Αρα δε θα διστάσουμε αντίστοιχα να καταγγείλουμε, όπως καταγγέλλουμε και τώρα τη συμμετοχή των αστικών κυβερνήσεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε σε περίπτωση που η χώρα δεχτεί επίθεση στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εδώ χρειάζονται καθαρές κουβέντες στο πώς να αποκρούσουμε τον εισβολέα κι εδώ το γράμμα του Ζαχαριάδη δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, του στυλ δεν έχουμε δουλειά στον πόλεμο των αστών. Δεν έχουμε δουλειά, με τις θεωρίες που πληρώσαμε αδρά για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, για όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες κ.λπ. Εμείς έχουμε και πατρίδα και σπίτια και λαό να υπερασπίσουμε. Το κεφάλαιο είναι που δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω, εκτός από τα κέρδη του. Αρα ο ταξικός χαρακτήρας του πολέμου παραμένει, η Εργατική Τάξη και ο λαός μας έχουν καθήκον να υπερασπίσουν την πατρίδα από τον εισβολέα, αλλά και την ίδια στιγμή έχουν καθήκον με το ίδιο όπλο στο χέρι να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τους αστούς που τους έσπρωξαν για πολλοστή φορά στο αιματοκύλισμα και στον αφανισμό. Αν ο λαός δεν έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό, απλά θα είναι πάλι η τροφή για τα κανόνια τους.

3. Στις Θέσεις γίνεται αναφορά για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και την κακή κατάσταση που βρίσκεται. Σωστά εντοπίζουμε τις αιτίες και κρούουμε των κώδωνα του κινδύνου για Βιετνάμ και Κούβα κ.λπ. Δεν το κάνουμε για πρώτη φορά, παρόμοια έχουμε τοποθετηθεί για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Το ερώτημα όμως που πρέπει να διερευνηθεί εκτενέστερα είναι: Είναι νομοτέλεια ο οπορτουνισμός; Γιατί άνθρωποι που πολέμησαν, βασανίστηκαν, χύσανε το αίμα τους να βάλουν τα θεμέλια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, καταλήγουν στις θεωρίες για την επαναφορά και το ρόλο της αγοράς, αντί της απονέκρωσής της, της αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων, αντί του κεντρικού σχεδιασμού και τελικά στην εισαγωγή καπιταλιστικών συνταγών;

Παραπέρα, λοιπόν, μελέτη σε βάθος για τις δικλείδες της εργατικής δημοκρατίας, που δεν πρέπει να καταντά συνταγή αλλά ουσία, για το ρόλο και σχέση εργατικής τάξης και κόμματος, για την κομματική γραφειοκρατία και την επαγγελματοποίηση στελεχών, για την ταξική πάλη που θα οξύνεται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού, για το ρόλο του οπορτουνισμού που γεννιέται και υπάρχει αντικειμενικά μέσα στην ταξική πάλη, μέσα στα εργαζόμενα στρώματα και διεισδύει στις συνειδήσεις στελεχών και μελών του Κόμματος μπροστά στις δυσκολίες και απαιτήσεις, για τους κινδύνους της εξουσίας, της μονιμότητας σε μια θέση, της ραθυμίας να ακούσεις τις εργαζόμενες μάζες, του ξεκόμματος από την παραγωγή πνευματική και χειρωνακτική, την ανάδειξη στελεχών που ποτέ δεν έχουν μπει στην παραγωγή ελέω «αναγκών» και πολλά άλλα ανησυχητικά που επανέρχονται στο προσκήνιο.

Τέλος στις Θέσεις δε γίνεται κουβέντα για τη Β. Κορέα, απουσιάζει από τις εκτιμήσεις μας.

4 . Το κεφάλαιο εκπαίδευση, ως θεσμός αναπαραγωγής του συστήματος και κοινωνικής πειθάρχησης, θα έπρεπε να δεσπόζει, αντί να αναφέρεται ή να σκιαγραφούνται κάποιες πλευρές του.

5. Κλειδί για τα στελέχη κεντρικά είναι να μεταδώσουν στη νέα γενιά το θάρρος της γνώμης, την πρωτοβουλία, τη δημιουργική εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος στις κατά τόπους συνθήκες και όχι να παραμένουν ζητούμενο εδώ και αρκετά συνέδρια.

Κλείνοντας, ο 20ός αι. άνοιξε με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις και έκλεισε με τις ανατροπές και την αντεπανάσταση. Εχω όμως την απόλυτη αισιοδοξία της μαρξιστικής κομμουνιστικής θεωρίας, που επιστημονικά αποδεικνύει ότι το μέλλον μας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αλλά ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η κοινωνία της ανθρώπινης ελευθερίας χωρίς εκμετάλλευση, που δεν αποτιμάται και δε σχετίζεται αν θα τη ζήσουμε στον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο μας, αλλά από το αν θα συμβάλλουμε και με ένα μικρό λιθαράκι στην ιστορική πραγματοποίηση αυτής της κοινωνίας όποτε έρθει, γιατί θα έρθει σε πείσμα των παράσιτων της αστικής τάξης και των διακονιάρηδών της.