Για τη δουλειά μας στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων

Χρήστος Πανόπουλος
Μέλος Επιτροπής Αγώνα Οδηγών Ταξί Αττικής (Σ.Ο.Τ.Α)

Δηλώνω καταρχάς τη συμφωνία μου με τη στρατηγική του Κόμματος, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου. Οι πολιτικές εξελίξεις ιδιαίτερα του τελευταίου δίχρονου, της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επιβεβαιώνουν ως ορθή τη θέση του ΚΚΕ για την άρνηση συμμετοχής και ανοχής σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι μεγάλης αξίας παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα η θέση αυτή, γιατί επικαιροποιεί τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, κόβοντας οριστικά τις γέφυρες στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό και τη θέση τους για «σταδιακό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μέσω μεταρρυθμίσεων».

Η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση μάς έφερε μπροστά σε μια νέα κατάσταση στις συνειδήσεις και τη στάση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται ανελέητα από τις πολιτικές των κυβερνήσεων προς όφελος του κεφαλαίου. Πολλά στοιχεία - πρόδρομοι αυτής της αλλαγής υπήρχαν καθ' όλη την πορεία από τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» μέχρι σήμερα. Αναφέρομαι σε σταδιακή συσσώρευση ποσοτικών αλλαγών στο πέρασμα του χρόνου, οι οποίες μετατράπηκαν πλέον σε ποιοτικές. Αυτό σημαίνει ότι στο επίπεδο της ταξικής συνείδησης της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των κατώτερων οικονομικά μικροαστικών στρωμάτων έχει πραγματοποιηθεί αλλαγή στις πεποιθήσεις, στη συμπεριφορά και τη στάση ζωής ως αποτέλεσμα και των νέων όρων διαβίωσής τους.

Η περιορισμένη έκταση του κειμένου υποχρεώνει σε συνταγές περιγραφής της έκφρασης αυτών των αλλαγών που μας δυσκολεύουν στην οικοδόμηση ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος και στη σφυρηλάτηση της λαϊκής συμμαχίας. Εχει σημασία να κατανοήσουμε σε βάθος αυτές τις αλλαγές στη συνείδηση και να μη θεωρήσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι νέο επειδή το περίγραμμα, οι τάσεις αυτές προϋπήρχαν παλαιότερα.

1) Αδυναμία κατανόησης της αποστολής των αστικών κομμάτων ως διαχειριστών των συμφερόντων της αστικής τάξης με όργανο το κράτος της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ρίχνουν το «ανάθεμα» στους πολιτικούς, να θεωρούν αποκλειστικά τα κόμματα ως δυνάστες τους, να μην αντιλαμβάνονται την αιτία της κακοδαιμονίας τους και να οδηγούνται μαζικά στην απόρριψη όλων των κομμάτων, αστικών ή μη, στην παραίτηση, αδιαφορία, ατομικές λύσεις, αντιδραστικές αντιλήψεις.

2) Λόγω της μακροχρόνιας αποχής από τη συλλογική δράση και την ταξική πάλη, έχουμε γενίκευση του πολιτικού αναλφαβητισμού όχι μόνο σε στρώματα χαμηλής εκπαίδευσης αλλά ακόμα και σε ανώτερης, όπως οι επιστήμονες. Αρα δυσκολία κατανόησης ακόμα και μιας ανακοίνωσης - προκήρυξης ενός ταξικά προσανατολισμένου σωματείου.

3) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός, που μετράει πολλές γενιές ζωής, εδραίωσε την πεποίθηση της ανάθεσης όλων των ελπίδων των εργαζομένων για καλυτέρευση της ζωής τους στα αστικά κόμματα και πρόσωπα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να απαξιώνουν την οργανωμένη δράση ως μη απαραίτητη.

4) Παντελής έλλειψη ταξικής συνείδησης λόγω μερικών παραχωρήσεων των καπιταλιστών - την περίοδο υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και κερδοφορίας - προς τους εργαζόμενους, όπως η δυνατότητα αγοράς με μακροχρόνιες στερήσεις ενός άνετου σπιτιού, καλού αυτοκινήτου κ.λπ. μέσω αποταμίευσης παλιότερα και τραπεζικού δανεισμού αργότερα. Επίσης, η περιορισμένη βέβαια δυνατότητα μεταπήδησης σε ανώτερη τάξη, μέσω συνήθως ενός πτυχίου επιστήμονα, συντέλεσε στο θόλωμα και τη σύγχυση της ταξικής συνείδησης.

5) Οι όποιες παραχωρήσεις σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων, κράτους πρόνοιας γενικότερα, λόγω της άσκησης πίεσης προς τις κυβερνήσεις από το σαφώς ισχυρότερο από το σημερινό εργατικό κίνημα και τους σκληρούς ταξικούς αγώνες, αλλά και λόγω των αναγκών της καπιταλιστικής ανάπτυξης δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της μονιμότητας των κατακτήσεων ώστε σήμερα που αυτές σαρώνονται, θυσία για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι να κρατούν παθητική στάση αναμονής.

6) Ο ρόλος των ηγεσιών των αστικών παρατάξεων μέσα στις Ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, γενικότερα στο συνδικαλισμό των μεγάλων κλάδων δουλειάς, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.ά. με τη γραμμή ενσωμάτωσης στις επιδιώξεις των εργοδοτών και ο διαβρωτικός ρόλος του οπορτουνισμού, της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας με τα συνεπακόλουθα αποτελέσματα της διαρκούς διολίσθησης των εργασιακών δικαιωμάτων και αμοιβών, απαξίωσε το συνδικαλισμό στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Αυτή η απογοήτευση δεν περιορίζεται μόνο στην εργατική τάξη και τους μικροαστούς. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης αγγίζει και μεσαία στρώματα.

Τα παραπάνω αποτελούν κάποιους βασικούς παράγοντες που τείνουν να παγιώσουν τις νέες ποιοτικές αλλαγές στη γενικότερη στάση ζωής των εργαζομένων. Εχουμε γενικευμένη απογοήτευση, ιδιαίτερα λόγω της αντιλαϊκής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, γενικευμένη σύγχυση, κλείσιμο στο καβούκι του καθενός, αποχή από έστω αστική ενημέρωση στο σκέλος των νέων αντεργατικών μέτρων που έρχονται και το πιο επικίνδυνο απροθυμία πολιτικής συζήτησης. Ολα αυτά συνδυαστικά, μαζί με την εντεινόμενη αστική προπαγάνδα, αποτελούν ισχυρά εμπόδια στην προσπάθειά μας να ενισχύσουμε τις γραμμές του ταξικού κινήματος. Ας μην ξεχνάμε και το εθνικιστικό - φασιστικό ρεύμα που εξαπλώνεται σε όλες τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες του κόσμου, το οποίο επηρεάζει ευρύτερα συντηρητικοποιώντας και αντιδραστικοποιώντας τμήματα του πληθυσμού όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων.

Στο διά ταύτα είναι επιτακτικό καθήκον να προσεχθούν τα συμπεράσματα του απολογισμού δράσης του Κόμματος ως προς την πορεία υλοποίησης των Αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου, και συγκεκριμένα αναφέρομαι στη θέση 38 του τρέχοντος Συνεδρίου, επειδή θεωρώ πως απομένουν προς κατάκτηση. Απαιτείται ενδελεχής μελέτη όλων των νέων δεδομένων ώστε να αποκτήσουμε νέο μπούσουλα στη δράση μας, ίσως και αναπροσαρμογή της τακτικής μας σε επίπεδο προπαγάνδας στα νέα δεδομένα. Με δεδομένο το μεγάλο έλλειμμα προπαγάνδας που έχουμε λόγω του περιορισμού των κομματικών μέσων ενημέρωσης ας μη θεωρούμε δεδομένη την αποτυχία απομόνωσης των θέσεων και της συνολικής πρότασής μας από τον αντίπαλο. Ισως πρέπει να αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητες παρέμβασής μας, οργανωμένη στα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης μιας και μεγάλο τμήμα φίλων του Κόμματος και λόγω έλλειψης χρόνου ενημερώνεται μόνο από αστικά μέσα (ραδιόφωνο κυρίως, ίντερνετ κ.ά.) με τους κινδύνους που αυτό εμπεριέχει. Τέλος, ιδιαίτερη προσοχή στις ερχόμενες εκλογές, πρέπει να δείξουμε πως θα σπάσουμε τη γενικευμένη άποψη που κυριαρχεί στους εργαζόμενους, πως «γιατί να ψηφίσω ΚΚΕ αφού λέει πως δε θέλει να κυβερνήσει, βολεύεται σαν κόμμα διαμαρτυρίας».

Με εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, εύχομαι καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο.