Για την ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος

Βασιλεία Γιαννούση

Μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ

Συμφωνώ με τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος. Οι Θέσεις πατάνε στέρεα πάνω στο Πρόγραμμα του Κόμματος, όπως ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριό του και προβάλλουν ως βασικό καθήκον την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος.

Μεγάλο μέρος των Θέσεων πραγματεύεται το ζήτημα της ανασύνταξης του κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έχουν εργατική ή λαϊκή καταγωγή και, σαν μελλοντικοί απόφοιτοι, θα ανήκουν στην εργατική τάξη ή στα σύμμαχα λαϊκά στρώματα. Συνεπώς, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, που προϋποθέτει τη συνεχή ισχυροποίηση της ΚΝΕ και του Κόμματος μέσα στα Πανεπιστήμια και την ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική ενίσχυσή τους, χρειάζεται να ισχυροποιείται το ΜΑΣ ως αντιμονοπωλιακός πόλος συσπείρωσης φοιτητικών συλλόγων, επιτροπών ετών, επιτροπών αγώνα.

Στο κομμάτι των Θέσεων για το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα αναφέρεται ότι «στο επίκεντρο της δουλειάς μας πρέπει να βρίσκεται η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, που σημαίνει πρώτα και κύρια να κερδίζει έδαφος η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης (...)». Θεωρώ ότι μία αδυναμία στη δουλειά μας το προηγούμενο διάστημα ήταν το να κατανοείται ως βασικό και πρωτεύον στη δράση μας το τι «χειρισμούς» θα κάνουμε κάθε φορά σε επίπεδο κινήματος, για παράδειγμα τι κινητοποιήσεις θα σηκώσουμε και πότε, πώς θα οργανώσουμε τη συνεδρίαση της επιτροπής αγώνα κ.λπ. Ζητήματα που προφανώς είναι ουσιαστικά και δεν χρειάζονται καμία υποτίμηση, αλλά χάνοντας συχνά απ' το επίκεντρο ότι το βασικό είναι το πώς κερδίζει έδαφος η αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, πώς μπολιάζεται το συνολικό πλαίσιο πάλης και ο προσανατολισμός του ΜΑΣ. Υπάρχουν για παράδειγμα χώροι, που ενώ σωστά ανιχνεύσαμε οξυμένα προβλήματα και σηκώσαμε κινητοποιήσεις γι' αυτά, καταφέρνοντας τη συσπείρωση κόσμου σε αυτές, στο βαθμό που δεν επιμέναμε να συνδέουμε το κάθε μεμονωμένο πρόβλημα με τα υπόλοιπα, να αναδεικνύουμε τους υπαίτιους γι' αυτά, να φωτίζουμε τη γραμμή πάλης που χρειάζεται να υιοθετήσουμε, οι αγώνες που σηκώθηκαν δεν κατάφεραν να αποκτήσουν χαρακτηριστικά συνέχειας και κλιμάκωσης. Συχνά, οι φοιτητές οδηγούνταν είτε στην απογοήτευση εάν η διεκδίκηση δεν είχε αποτέλεσμα, είτε στην επανάπαυση και το συμβιβασμό αν αποσπούσαν κάποια μικρή κατάκτηση. Βέβαια, η συζήτηση στα καθοδηγητικά όργανα και τις ΟΒ με την Απόφαση της ΚΕ για την ανασύνταξη και την οικοδόμηση βοήθησε καθοριστικά στο να κατανοηθεί καλύτερα το παραπάνω ζήτημα.

Αλλο ένα ζήτημα που μπαίνει από τις Θέσεις είναι ότι μια μορφή συσπείρωσης όπως το ΜΑΣ προϋποθέτει «το ζωντάνεμα και όχι την υποκατάσταση της λειτουργίας των φορέων του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος». Παρότι έχουν μετρηθεί βήματα στην κατανόηση του παραπάνω, σε ορισμένες περιπτώσεις συνεχίζουν να επικρατούν αντιλήψεις που λένε ότι στο όνομα του αρνητικού συσχετισμού που επικρατεί σε ένα σύλλογο «ας υπάρχει μόνο η επιτροπή αγώνα, που να συσπειρώνει κάποια άτομα κυρίως απ' τον περίγυρό μας, και ας αφήσουμε στην άκρη το σύλλογο». Χρειάζεται, λοιπόν, να κατανοηθεί βαθύτερα και να αποκρυσταλλωθεί και σε αντίστοιχα χαρακτηριστικά δουλειάς το ότι η επιτροπή αγώνα δεν είναι αυτή που υποκαθιστά το σύλλογο όπου οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, αλλά που παραδειγματίζει με την πρωτοπόρα δράση της το σύλλογο, παλεύοντας για το ζωντάνεμα και την αγωνιστική ανασυγκρότηση του ίδιου του συλλόγου. Αν μπορούμε να το πούμε με μία φράση η επιτροπή αγώνα «δείχνει πώς θα ήταν ένας σύλλογος εάν συσπειρωνόταν στο ΜΑΣ».

Ακόμα, χρειάζεται να γινόμαστε συνεχώς ικανότεροι στο πώς αναπτύσσουμε κοινή δράση με παιδιά που δεν έχουν πείρα από αγώνες, ούτε συμφωνία και σαφήνεια στον προσανατολισμό της πάλης. Αυτό προϋποθέτει ότι τα μέλη της ΚΝΕ και ιδιαίτερα οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές μας που θέλουμε να αποτελούν κρίκο σε αυτήν τη δουλειά, χρειάζεται να αναπτύσσουν δεσμούς στα έτη, να είναι αναγνωρίσιμοι, να δρουν με μαζικούς όρους, ώστε να μπορούν να αφουγκράζονται τις ανησυχίες των συμφοιτητών τους, τα εμπόδια που συναντούν στις σπουδές και τη ζωή τους, τις σκέψεις που κάνουν για το μέλλον τους, ώστε να «χτίζουμε» μία κοινή βάση διεκδίκησης μαζί τους, σταδιακά να μπολιάζουμε τη γραμμή της πάλης ενάντια σε κυβερνήσεις, ΕΕ, μονοπώλια, στο πλευρό της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της, το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής. Για παράδειγμα, σε μία σχολή πολλά παιδιά στις συζητήσεις που κάναμε εξέφραζαν έντονο προβληματισμό για το Προσφυγικό. Με αιχμή αυτό η επιτροπή αγώνα συνεδρίασε, αποφάσισε και υλοποίησε μία σειρά δράσεων για την καταδίκη του φασισμού και της ξενοφοβίας και την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα οι φοιτητές που ενεπλάκησαν, βγάλαν συμπεράσματα για τις αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, το ρόλο του ΝΑΤΟ, τις ευθύνες της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης, και τα αιτήματα πάλης που πρέπει να υιοθετήσει το φοιτητικό κίνημα στο πλευρό του εργατικού.

Τέλος, είναι σημαντικό να κατανοείται ότι στο πλαίσιο του κινήματος διεξάγεται και ιδεολογική διαπάλη. Για παράδειγμα, για να απαντήσεις στη λογική που λέει ότι πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις που να χρηματοδοτούν τις σχολές (λογική που προωθείται και από πολιτικές δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια), χρειάζεται να μπει στο επίκεντρο της παρέμβασής μας το «μόρφωση από ποιον και για ποιον;», «έρευνα από ποιον και για ποιον;», «επιστήμη στην υπηρεσία των μονοπωλίων ή επιστήμη στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών;».

Το καθήκον για ανασύνταξη του κινήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καθήκον της στρατολογίας και της οικοδόμησης, καθώς η δουλειά στο κίνημα και η προσπάθεια πολιτικοποίησης της πάλης δημιουργούν μια δεξαμενή κόσμου για στρατολογία και αντίστροφα, όσο πιο γερές και μαζικές Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ υπάρχουν σε ένα χώρο, τόσο με καλύτερους όρους θα διεξάγεται η πάλη για ανασύνταξη του κινήματος.