Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Για τη δουλειά μας στους σπουδαστές

Τόνια Φωτοπούλου
ΤΕΙ Αττικής

Καταρχάς να δηλώσω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματός μας. Φωτίζουν με επάρκεια πλευρές και γεγονότα του τελευταίου διαστήματος και χρειάζονται μελέτη και δημιουργική σκέψη, από τις Τομεακές Οργανώσεις έως το πρώτο στελεχικό δυναμικό. Να συμβάλουμε ώστε να αναπτυχθεί επαναστατικός ενθουσιασμός στα μέλη των ΟΒ, για τις δυνατότητες που υπάρχουν αλλά και για το όμορφο καθήκον που έχουμε κληθεί να φέρουμε εις πέρας. Να συμβάλει ο καθένας μας από το δικό του μετερίζι στον εμπλουτισμό των θέσεων. Ετσι, και εμείς θα βγούμε από την προσυνεδριακή διαδικασία πιο ενισχυμένοι, αλλά και το Κόμμα θα γίνει αυτό που λέμε «Κόμμα παντός καιρού», κόμμα ικανό να δρα με αποτελεσματικότητα κάτω από όλες τις συνθήκες.

Οπως έχουμε εκτιμήσει, οι φοιτητές - σπουδαστές δεν αποτελούν ξεχωριστή τάξη ή στρώμα, αλλά κοινωνική ομάδα. Το σπουδαστικό κίνημα δεν μπορεί να έχει ξεχωριστούς στόχους πάλης και να λειτουργεί αυτοτελώς, παρά μόνο σε συνδυασμό με το εργατικό κίνημα, υιοθετώντας τη δική του γραμμή πάλης, συνειδητοποιώντας ότι αποτελεί την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Το ΜΑΣ αποτελεί συσπείρωση φοιτητικών - σπουδαστικών συλλόγων, συνδικαλιστών σπουδαστών σε αυτήν την κατεύθυνση.
Σωστά λοιπόν βάζουμε στο σπουδαστικό κίνημα διεκδικήσεις όπως σίτιση και στέγαση για όλους, διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες σπουδών, το πτυχίο να αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για εργασία, γιατί ως τώρα απασχολούσαν πολύ αυτά τα ζητήματα. Σήμερα, παρατηρείται η τάση όλο και περισσότεροι σπουδαστές να δουλεύουν από το 1ο έτος, και σε εμάς έρχεται το «θέλω να τελειώνω το συντομότερο να βρω μια δουλειά» και το αντιμετωπίζουμε ως αντίληψη που πρέπει να «σπάσουμε». Είναι λογικό όμως να μην τον ενδιαφέρει αν έχει 40 άτομα στο εργαστήριό του, αλλά το ότι μετά θα φύγει τρέχοντας για δουλειά, καθώς και το τι έχει να αντιμετωπίσει εκεί. Οταν στρέφουμε την κουβέντα στις συνθήκες εργασίας του, στους όρους κ.λπ., η κουβέντα ζωντανεύει και ενδιαφέρεται να μας ακούσει, μιας και πατάμε στα ζητήματα που τον απασχολούν.
Στις Θέσεις λέμε χαρακτηριστικά: «Η δουλειά προοπτικής στην εργατική τάξη, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, απαιτεί να συγκεντρώσουμε περισσότερες δυνάμεις αλλά και προσπάθειες στην επαγγελματική εκπαίδευση και τη μαθητεία, με επίκεντρο το τμήμα, την ειδικότητα και τη στοχευμένη προσπάθεια για διαμόρφωση αγωνιστικών διαθέσεων, για αγωνιστική διαπαιδαγώγηση των νέων, για δέσιμό τους με το συνδικαλιστικό κίνημα».
Η «δουλειά προοπτικής» είναι να ενισχύονται τα ψηφοδέλτια της ΠΚΣ και όταν ο σπουδαστής βγαίνει στην πρακτική ή γενικότερα μόλις πιάνει δουλειά να χάνουμε επαφή;
Η «αγωνιστική διαπαιδαγώγηση» είναι να έρθουν οι σπουδαστές στην κινητοποίηση για το εργαστήριο και στην απεργία το πρωί να μην κάνουν μάθημα, αλλά το απόγευμα να πάνε για δουλειά;
Το «δέσιμο με το συνδικαλιστικό κίνημα» είναι να τους γράφουμε στο σωματείο και να πηγαίνουν μόνο για τις εκλογές;
Η απάντηση είναι σίγουρα όχι, αλλά αυτά τα ερωτήματα μπαίνουν προς σκέψη όχι μόνο για το πώς παρεμβαίνουμε στον κόσμο μας, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι σύντροφοι που δουλεύουν ή κάνουν πρακτική. Πολλές φορές απουσιάζουν λόγω καθοδηγητικής αδυναμίας να βρεθούν, ενώ χρειάζεται να οργανώνονται σωστά οι συνεδριάσεις των Οργάνων ώστε να μπορούν να παρευρίσκονται. Αρκετές φορές αποκλείονται από τον σχεδιασμό της Οργάνωσης, και ενώ τέτοια παιδιά θέλουμε στο Κόμμα, καταλήγουν να απομακρύνονται, να αποστρατεύονται. Το θέμα δεν λύνεται με οργανωτικά μέτρα καταγραφής εργαζομένων, με εργατικούς υπευθύνους που να ελέγχουν το αν ο σύντροφος απήργησε ή αν είναι γραμμένος στο σωματείο του για να ψηφίσει, αλλά με κάτι πιο δραστικό.
Το ίδιο ισχύει και για τους συντρόφους που κάνουν πρακτική. Τα παιδιά αυτά μπορεί να δουλεύουν παράλληλα, να χρωστάνε μαθήματα και να πηγαίνουν μια φορά την εβδομάδα στο ΤΕΙ κ.λπ. Κοινώς, τα παιδιά αυτά είναι εργατόπαιδα, με το ένα πόδι στη δουλειά και με το άλλο στο ΤΕΙ.
Εμείς πάλι εδώ ζητάμε από αυτούς τους συντρόφους να έχουν στην επιρροή τους σπουδαστές, ο σχεδιασμός είναι ενταγμένος εντός των τειχών του ιδρύματος, ενώ ο σύντροφος μπορεί να περνάει σχεδόν το σύνολο της μέρας του στον χώρο εργασίας ή πρακτικής του. Πρόκειται για συντρόφους που χρειάζεται να δουλεύουν πολλές φορές μόνοι τους με τον περίγυρό τους στο χώρο, έχουν άλλα ιδεολογήματα να αντιμετωπίσουν, γεγονός που δημιουργεί ιδιαίτερη απαίτηση για τα επιχειρήματα που πρέπει να δουλέψει, χρειάζεται και ενίσχυση με κάποια φυσική παρουσία, έστω κι αν αυτή αποτελεί την εξόρμηση πριν την απεργία.
Στα ΤΕΙ, βέβαια, έχουμε θετική πείρα από στήριξη εργαζομένων, αλλά αυτό αποτελεί μεμονωμένες περιπτώσεις, ενώ χρειάζεται να γίνει σταθερός τρόπος δουλειάς, γιατί τα δεδομένα, ή αν θέλετε αλλιώς η σύνθεση των Οργάνων της Σπουδάζουσας έχει αλλάξει, αφού οι περισσότεροι από εμάς αφενός δουλεύουν παράλληλα και αφετέρου το «εργαζόμενος - φοιτητής» εμπεριέχει πολλές απαιτήσεις από τη δική μας δουλειά.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να προτείνω να δημιουργηθούν νέες ΟΒ εργαζομένων / πρακτικάριων - σπουδαστών μέσα στις Τομεακές Οργανώσεις, όπου θα συνδέονται εκεί όσοι βγαίνουν πρακτική και οι εργαζόμενοι από τις ΟΒ των εκάστοτε Τομεακών Οργάνων. Αντί δηλαδή να υπάρχει λίστα με αυτούς τους συντρόφους, να γίνουν ΟΒ, και αντί να έχουν παρέμβαση στους σπουδαστές, να αναλαμβάνουν να οργανώνουν τους σπουδαστές στο χώρο δουλειάς - πρακτικής τους, να είναι οργανικά συνδεδεμένοι με τους κλάδους και τα σωματεία τους και να συμμετέχουν ενεργά σε αυτά, όχι σαν ακόμη μια υποχρέωση. Ετσι μπορούμε να μετρήσουμε βήματα στη στρατολογία και στην αφομοίωση, αφού θα βρισκόμαστε στο πλάι των συντρόφων στην πάλη με την εργοδοσία, να νιώθουν την οργάνωση αποκούμπι τους και όχι κάτι έξω από τη ζωή τους.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου