Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Για τη δουλειά μας στους κλάδους

Ολγα Κολιούση
ΤΓ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής

Βασικό ζήτημα αποτελεί η βελτίωση του τρόπου δουλειάς μας με σκοπό να αναβαθμίσουμε την ικανότητά μας στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για τις επαναστατικές συνθήκες. Χαρακτηριστικά, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν από μόνοι τους να κατανοήσουν τα αίτια της κρίσης, τον χαρακτήρα του αστικού κράτους, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο της επαναστατικής ανατροπής αυτού του συστήματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Πρώτο βήμα η ενίσχυση της δικής μας ιδεολογικής πολιτικής θωράκισης. Κατά δεύτερον η βελτίωση της δράση μας στις εργαζόμενες μάζες, βασικά μέσω της αυτοτελούς κομματικής παρέμβασης με το Πρόγραμμα του Κόμματος, με τις επεξεργασίες του για τον κλάδο, αλλά και με τη συνεχή, αποφασιστική παρέμβαση των κομμουνιστών στη διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, όπως ορθά επισημαίνουν οι Θέσεις, απαιτείται σαφής γνώση των εξελίξεων κατά κλάδο, ακριβής και αντικειμενική εκτίμηση του συσχετισμού, των διαθέσεων των μαζών, της τακτικής της εργοδοσίας και των άλλων δυνάμεων, καθώς και της επίδρασής της.
Στον κλάδο τηλεπικοινωνιών - πληροφορικής παρατηρούμε: Στα τμήματα εξυπηρέτησης πελατών οι εργαζόμενοι είχαν άλλα όνειρα για τη ζωή τους. Η εργοδοσία το παίρνει υπόψη ενισχύοντας με κάθε τρόπο την αντίληψη της προσωρινότητας, της εύκολης αντικατάστασής τους, και έτσι εκφοβίζει, ενώ χρησιμοποιώντας και την αυτοματοποίηση διαδικασιών, εντατικοποιεί την εργασία στο έπακρο.
Αντίθετα, οι εργαζόμενοι, στην καρδιά του κλάδου (τμήματα τεχνικών, μηχανικών, πληροφορικής) εργάζονται στο αντικείμενό τους. Ειδικά οι νέοι, αλλά όχι μόνο, θεωρούν ότι μαθαίνουν, κάνοντας κάτι που τους ευχαριστεί, που μπορεί να το χρησιμοποιήσουν και αργότερα, και άρα δεν πειράζει αν δουλέψουν και κάποιες ώρες παραπάνω ή/και με μεγαλύτερη ένταση ή/και για λιγότερες απολαβές. Αυτό όχι μόνο το αναγνωρίζουν αλλά και το εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια, ειδικά αφού βασικό ζητούμενο και τάση στον κλάδο είναι η παραπέρα σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας.
Αλλο στοιχείο αποτελεί ότι η νέα γενιά εργαζομένων δεν γνωρίζει τι έχει χάσει συνολικά η τάξη της, δεν γνωρίζει πώς να το διεκδικήσει, και από πάνω καθώς προσφέρει ειδικευμένη εργασία σε κλάδο στρατηγικής σημασίας αμείβεται συνολικά καλύτερα από τον βασικό μισθό. Οι πιο μεγάλοι ηλικιακά εργαζόμενοι έχουν μείνει στάσιμοι, έχουν έντονη δυσαρέσκεια αλλά ταυτόχρονα νιώθουν εγκλωβισμένοι, απογοητευμένοι. Οι όμιλοι στοχεύουν όχι μόνο να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι την ισχύουσα κατάσταση και την ντε φάκτο χειροτέρευσή της, αλλά να την νομιμοποιήσουν κιόλας σταματώντας να διεκδικούν όσα έχουν χάσει. «Εξω βρέχει», έλεγε χαρακτηριστικά πέρσι διευθύντρια ανθρώπινου δυναμικού μεγάλου ομίλου σε όλες τις συναντήσεις και με το επιχειρησιακό σωματείο και με εργαζομένους.
Μεγάλο όπλο στα χέρια της εργοδοσίας αποτελούν οι αξιολογήσεις. Χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο εντατικοποίησης (δεν έπιασες τους στόχους, δεν είσαι αρκετά καλός πρέπει να προσπαθήσεις, να δουλέψεις παραπάνω, να βγει το «project»). Αποτελούν έκφραση της προσπάθειας διαχωρισμού των εργαζομένων, καλλιέργειας ανταγωνισμού ανάμεσά τους. Χρησιμοποιούνται για στοχοποίηση, για δικαιολόγηση απολύσεων, για τρομοκρατία. Χρησιμοποιούνται όμως και σαν καρότο για τη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, συνδέονται άμεσα με το ύψος του ετήσιου bonus, της αύξησης.
Οι όμιλοι, ταυτόχρονα, χτίζουν με συγκεκριμένο και πολύμορφο τρόπο το «μοντέλο» τού όλοι μια «οικογένεια» είμαστε: πάρτι για τα παιδιά των εργαζομένων, ταξίδια στο εξωτερικό, επιμορφώσεις, γυμναστήριο μέσα σε χώρους δουλειάς κ.ά.
Πρέπει να τα παίρνουμε όλα αυτά υπόψιν μας, γιατί αυτά επηρεάζουν την ψυχολογία των εργαζομένων, την οπτική τους. Σε συνδυασμό, βέβαια, και πρωτίστως με την κυρίαρχη κυβερνητική πολιτική και προπαγάνδα, που όμως πάντα τα μονοπώλια επεξεργάζονται και εξειδικεύουν μεταφέροντάς την μέσα στους χώρους δουλειάς. Σκοπός τελικά να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι το καπιταλιστικό σύστημα σαν αιώνιο και αδιασάλευτο, που μεταφράζεται τελικά και σε απογοήτευση, αποστασιοποίηση από τις συλλογικές διαδικασίες. Οτι ο καλός, δηλαδή ο υπάκουος, που δεν ασχολείται με την πολιτική μπορεί να διατηρήσει την εργασία του και όταν έρθει η «ανάπτυξη» μπορεί και να ανταμειφθει. Ετσι οι εργαζόμενοι «εκπαιδεύονται» να «διεκδικούν» να ζήσουν καλύτερα, όχι όμως συλλογικά και συνολικά, αλλά με την αποδοχή της αντεργατικής επίθεσης.
Κρίσιμο το πώς σε αυτήν τη βία (ιδεολογική, υλική) της εργοδοσίας, του αστικού κράτους διαμορφώνουμε, εκπαιδεύουμε μαζικοποιούμε μια υλική δύναμη τέτοια που βάσει σχεδίου αντιπαρατίθεται, συγκρούεται, έχει νίκες και τελικά κάνει βήματα στη συγκέντρωση και προετοιμασία δυνάμεων για τις επαναστατικές συνθήκες. Η ίδια η ύπαρξη και στάση των κομμουνιστών μέσα στους χώρους είναι κομβική. Πώς απαντάμε στον προϊστάμενο, στον διευθυντή, όχι απλά δείχνοντας ανυπακοή αλλά βάζοντας τη δική μας λογική. Πώς δεν δεχόμαστε στην πράξη την εντατικοποίηση, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία και ταυτόχρονα αποκαλύπτουμε τα αίτιά τους. Πώς, με το παράδειγμά μας, ανοίγουμε δρόμους, εμπνέουμε, δημιουργούμε προϋποθέσεις για να στηθούν πόλοι αντίστασης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Πώς καλλιεργούμε ετοιμότητα και επαγρύπνηση. Μπροστάρηδες και οργανωτές αγώνων που μπαίνουν πραγματικά καρφί στο μάτι των ομίλων. Κρίσιμο το πώς η πρότασή μας γίνεται πιο συγκεκριμένη πιο ξεκάθαρη. Τα αιτήματά μας πατούν στο χώρο, χωρίς να περιορίζονται στενά οικονομικά αλλά αποκαλύπτοντας τους δύο δρόμους ανάπτυξης οδηγούν σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, εξηγούν το περιεχόμενο των αναγκών μας, το γιατί δεν καλύπτονται από τον καπιταλισμό, το γιατί η ικανοποίησή τους απαιτεί ριζικά διαφορετικό δρόμο. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να ξεριζωθεί π.χ. η λογική του «καλού, δίκαιου εργοδότη» ή του διαχωρισμού «καλών - κακών εργαζομένων». Οι λογικές αυτές αποκρύπτουν την αντίληψη ότι μπορεί στον καπιταλισμό να υπάρξει καλή διαχείριση, να βγουν κερδισμένοι και ο καταπιεστής και ο καταπιεζόμενος. Ο εργαζόμενος που έχουμε συζητήσει μαζί του για το χαρακτήρα του αστικού κράτους, που έχει πειστεί για τη θέση μας για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις θωρακίζεται απέναντι σε αυτές τις λογικές. Αρα η προσωπική στάση, το μαζικό κάλεσμα του σωματείου για μη συμμετοχή στις διαδικασίες της αξιολόγησης, η αποκάλυψη των μηχανισμών της εργοδοσίας φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Για να μετράμε βήματα στην κατεύθυνση που θέλουμε χρειάζεται ο εργαζόμενος να έρθει σε επαφή με την πολιτική μας πρόταση, χρειάζεται ο «Ριζοσπάστης», η ΚΟΜΕΠ, η κομματική εκδήλωση που στοχευμένα θα φωτίσουν αυτές τις πλευρές.
Για τη συγκρότηση μιας μαχητικής πρωτοπορίας, πεισμένης για την ανάγκη ανατροπής του συστήματος, που να εμπνέεται από τη σοσιαλιστική προοπτική, απαιτείται οργανωμένο σχέδιο παρέμβασης που ναι μεν «πατάει» στην αντικειμενική κατάσταση οφείλει όμως να υπηρετεί την στρατηγική μας, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές της ζωής του εργαζόμενου ακριβώς όπως και ο αντίπαλος. Με αισιοδοξία και πίστη προχωράμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου