Δημήτρης Πέππας, Μέλος του ΤΣ Πανεπιστημίου Πειραιά της ΚΝΕ
Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο. Θέλω να σταθώ στο ζήτημα του πολέμου που θίγεται σε σημαντικό κομμάτι του κειμένου. Η κατάσταση στη Συρία, τα συνεχή τρομοκρατικά χτυπήματα, που αποτελούν φάσεις του ιμπεριαλιστικού πολέμου τον 21ο αιώνα και η μεγάλη συγκέντρωση πολεμικού υλικού σε συνδυασμό με την άνοδο της τουρκικής προκλητικότητας είναι εξελίξεις που προβληματίζουν τη νεολαία. Θεωρώ ότι είμαστε ικανοί να εξηγήσουμε ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής των ανταγωνισμών με βίαια - ένοπλα μέσα, ότι είναι αυτός που σαρώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους. Οπως επίσης μπορούμε να πείσουμε και με βάση την κοινωνική πείρα ότι μόνιμο θύμα, από τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων μέχρι τα πεδία των μαχών, είναι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της.
Πού πρέπει να σταθούμε; Μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οφείλουμε να δώσουμε βάρος στις επεξεργασίες του 19ου Συνεδρίου για τη στάση του Κόμματος σε περίπτωση είτε επιθετικής επέμβασης είτε εισβολής. Κρίνοντας ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν ευθύνη (ακόμα και σε περίπτωση που δέχονται επίθεση) εξαιτίας της διαπάλης τους το προηγούμενο διάστημα, ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης, οι κομμουνιστές θα δράσουν στην κατεύθυνση αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής τάξης κάτω από τη σημαία της, κόντρα στις σοβινιστικές και ψευτοπατριωτικές εκκλήσεις που αντικειμενικά θα κάνει η αστική τάξη στο λαό. Η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι το ενδεχόμενο δημιουργίας επαναστατικής κρίσης, την ώρα που ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη, είναι υπαρκτό. Τότε είναι που το Κόμμα θα κριθεί στην έγκαιρη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, αν την κατάλληλη στιγμή η λαϊκή πλειοψηφία συνειδητά θα στρέψει την πάλη της ενάντια και στον ντόπιο και τον ξένο κατακτητή. Αλλωστε, οι θυσίες του λαού για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι αυτές που θα πιάσουν τόπο και η σοσιαλιστική κοινωνία θα είναι η βάση για την εξάλειψη των πολέμων.
Το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου αντιμετωπίζεται κατά τη γνώμη μου ως ταμπού στις γραμμές μας. Πέραν του ότι αποτελεί σύνθετο ζήτημα που απαιτεί σταθερή μελέτη των εξελίξεων και της ιστορικής πείρας, υπάρχει δικαιολογημένα σε πολύ κόσμο έντονος φόβος. Συνεπώς θέλει προσοχή πώς το ανοίγουμε, μιας και στόχος μας δεν είναι να τρομοκρατήσουμε, αλλά να ατσαλώσουμε συνειδήσεις ιδεολογικά - πολιτικά, να συσπειρώσουμε ευρύτερες μάζες στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μπορούμε να αφήσουμε βαθύ πολιτικό στίγμα, ανοίγοντας μια σειρά από μέτωπα γύρω από το θέμα. Για παράδειγμα, η Οκτωβριανή Επανάσταση, που φέτος γιορτάζουμε τα 100χρονα της, ξέσπασε μέσα από τις στάχτες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι μπολσεβίκοι εκμεταλλεύτηκαν τις άλυτες αντιθέσεις Γερμανίας και Μ. Βρετανίας και αποδέσμευσαν οριστικά τη Ρωσία από τον πόλεμο με τη συμπαράσταση λαών της Ευρώπης (Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία, Φινλανδία κ.τ.λ.). Παράλληλα, η νεαρή Σοβιετική εξουσία ακύρωσε τα δάνεια της Τσαρικής και της Προσωρινής Κυβέρνησης Κερένσκι, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα χρέη των προηγούμενων κυβερνήσεων και διέγραψε τα χρέη μιας σειράς χωρών, όπως η Ελλάδα (χρέος 100 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα απέναντι στο ρωσικό κράτος και παραίτηση απ' τα δικαιώματα της Τσαρικής Αυλής στο Αγιο Ορος). Το εργατικό κράτος αντικατέστησε το τσακισμένο αστικό και κοινωνικοποίησε τις ιδιωτικές τράπεζες, τις μεταφορές και το εξωτερικό εμπόριο, υποδομές που πλέον εξυπηρετούσαν τις λαϊκές ανάγκες. Η πολιτική του ΚΚ των μπολσεβίκων είναι ιδιαίτερα διδακτική και ξεσκεπάζει θεωρίες των οπορτουνιστών, όπως ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς σύγκρουση με αυτά μπορεί με μεταρρυθμίσεις να κάνει βήματα προς το σοσιαλισμό. `Η το γεγονός πως μπορεί η Ελλάδα να αποδεσμευτεί από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (στην περίπτωση της Ρωσίας ήταν ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος όπου είχε ηγετική θέση) μέσα από μια κυβερνητική απόφαση κάτω από την «πίεση» του εργατικού κινήματος.
Επιπλέον, ένα ζήτημα ιστορικής σημασίας που συνδέεται άμεσα με τις σύγχρονες εξελίξεις είναι και η παραδοσιακή σχέση σοσιαλδημοκρατίας - φασισμού. Φασισμός και σοσιαλδημοκρατία παρά τις μεγάλες διαφορές όσον αφορά στην ιστορική καταγωγή, τις ιδεολογικές αναφορές ως συνιστώσες του αστικού πολιτικού συστήματος έχουν κοινό παρονομαστή την υπεράσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Το τελευταίο διάστημα έχουμε καταγγείλει την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Χρυσή Αυγή (όπως η στάση της Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος της Βουλής, η κοινή επίσκεψη στο Καστελόριζο και οι πρόσφατες δηλώσεις Παρασκευόπουλου περί εκδημοκρατισμού της ΧΑ), που μόνο τυχαία δεν είναι. Η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας δείχνει ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας, η αστική τάξη τη χρησιμοποιεί για να αποδιοργανώσει το εργατικό κίνημα. Χρησιμοποιεί επαναστατική φρασεολογία και αναγάγει τους στόχους της αστικής τάξης σε εθνικούς, προωθεί την ταξική ανακωχή. Μια βαθιά κρίση μπορεί να πυκνώσει τα σύννεφα ενός γενικευμένου πολέμου, περίοδος όπου απαιτείται να υπάρχει ένα πιο μακρύ χέρι για το σύστημα όπου θα τρομοκρατεί, θα κρατά το κίνημα υποταγμένο, θα χύνει ρατσιστικό και αντικομμουνιστικό δηλητήριο προετοιμάζοντας το έδαφος της σύγκρουσης. Συνεπώς, τα συμπεράσματα από τον 20ό αιώνα γι' αυτήν την αναγκαία για το αστικό σύστημα διεργασία στις συγκεκριμένες συνθήκες (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας - Μουσολίνι μετά από αποτυχημένη επανάσταση που ξεπουλήθηκε από τους ρεφορμιστές, SPD - Χίτλερ την περίοδο της κρίσης 1929-1933) είναι καθρέφτης στο σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ενεργά στους περιφερειακούς πολεμικούς σχεδιασμούς και το ΝΑΤΟ, δεν βγάζει άχνα για την έντονη κινητικότητα στο χώρο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και καλλιεργεί εφησυχασμό κι ελπίδα ότι η «βελτίωση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας» θα ωφελήσει το λαό.
Τέλος, εκφράζω την αισιοδοξία μου ότι το Συνέδριο θα βγάλει το Κόμμα πιο ατσαλωμένο, πιο ικανό να βοηθήσει την ΚΝΕ να περάσει σε φάση ιδεολογικής - πολιτικής αντεπίθεσης. Εχουμε δείξει αντοχή μέσα στη δίνη της αντεπανάστασης, αποκαθιστούμε όλο και περισσότερο τον επαναστατικό μας χαρακτήρα. Τα έγκαιρα αντανακλαστικά που έχουμε μπροστά στην ταχύτητα των εξελίξεων (όπως η αλλαγή της Θέσης μας για το Κυπριακό) δείχνει ότι είμαστε Κόμμα που καθοδηγούμαστε ουσιαστικά απ' το Μαρξισμό - Λενινισμό, εμπλουτίζοντας και εκλαϊκεύοντας τις θέσεις μας με ζωντάνια και νέες επεξεργασίες.
Ζήτω το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου