Για τη δουλειά των Τομεακών Επιτροπών

Γιάννης Σκόκας
Μέλος ΓΠ Θεσσαλίας, Γραμματέας ΤΕ Λάρισας

Οι εκτιμήσεις που αποτυπώνονται στις Θέσεις της ΚΕ για τις εξελίξεις, τις τάσεις που διαμορφώνονται και τα πιθανά ενδεχόμενα που έχουμε μπροστά μας, είναι ένα σοβαρό εφόδιο για τις δυνάμεις μας, για το κίνημα. Είναι άξονας προσανατολισμού μέσα σε ένα πεδίο πολύ σύνθετων εξελίξεων όπου διεξάγεται η προσπάθειά μας. Παράλληλα, υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις για τη συζήτηση παραπέρα, καθώς αρκετά από αυτά τα ζητήματα τα έχουμε ήδη ανοίξει μέσα κι από ξεχωριστή συζήτηση (θέση μας για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, κομματική οικοδόμηση, ανασύνταξη του κινήματος, δουλειά στη νεολαία κ.ά.). Ολα αυτά συνέβαλαν στην αντοχή που σφυρηλατήθηκε αυτό το διάστημα μέσα από νέες προκλήσεις, από μεγάλες πιέσεις.

Η ΚΕ αναδεικνύει ως αποφασιστικό κρίκο για την αντιστοίχηση της παρέμβασής μας την ενίσχυση της λειτουργίας, του περιεχομένου δουλειάς των ΤΕ. Η εκτίμηση αυτή ακουμπά στο γεγονός πως σήμερα, η μέχρι τώρα λειτουργία τους έχει μεγάλες αδυναμίες. Η δυσκολία έχει να κάνει προφανώς και με τη θεωρητική στάθμη του κάθε οργάνου, των στελεχών ξεχωριστά που αποτελούν το όργανο. Κι αυτό δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Είναι ένα στοίχημα και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια. Η βασική δυσκολία είναι να σπάσει στην πράξη η υποτίμηση γύρω από τη νευραλγική πλευρά της δουλειάς μας. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο δυσκολευόμαστε κάτω από την πίεση των καθημερινών καθηκόντων να διευκολύνουμε ένα στέλεχος για να πάρει μέρος σε κομματικό σύστημα μόρφωσης, όπως επίσης και να αντιμετωπίσουμε και αντιλήψεις περί «επάρκειας», αν «τα παίρνουμε τα γράμματα ή όχι». Ετσι π.χ. η πρώτη αντίδραση είναι η επιφύλαξη, κάτω από τη σκέψη το ποιος θα αναλάβει τη δουλειά στο κενό που μένει. Αυτό που βαραίνει κι εδώ είναι τα άμεσα καθήκοντα, «να βγει η δουλειά», το «μεροδούλι - μεροφάι». Πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτό πως αυτή η δουλειά είναι προϋπόθεση για να δημιουργηθεί υποδομή, άρα χρειάζεται καλύτερα να βλέπουμε τέτοιες πλευρές σε βάθος χρόνου μέσα κι από την πολιτική ανάδειξης των νέων στελεχών. Στη διάταξη που κάνουμε, στον καταμερισμό, να μη βλέπουμε μόνο τη διάθεση του κάθε συντρόφου, την πείρα του από ένα συγκεκριμένο τομέα δουλειάς. Ιδιαιτέρα πρέπει να μας απασχολήσει το πώς θα βελτιωθεί αυτή η πλευρά στον πιο κρίσιμο ίσως τομέα στελεχών, τα εργατικά - συνδικαλιστικά στελέχη, καθώς εκεί η υποτίμηση και οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες. Και η αδυναμία αυτή εκεί έχει την αντανάκλασή της στο πώς διεξάγεται καθημερινά η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις που δρούνε μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο πώς διεξάγεται η διαπάλη, πώς αντιμετωπίζονται τα βαρίδια του «τίποτα δεν γίνεται - δεν αλλάζει». Στο πώς αδυνατίζουμε τη μακροχρόνια επίδραση των κοινοβουλευτικών αυταπατών που έχει αντανάκλαση στο πώς αξιολογούμε τη δουλειά μας, με τι αξίζει να ασχοληθούμε και με τι όχι, στις προτεραιότητές μας δηλαδή. Που με τη σειρά τους προκαλούν δισταγμούς («γιατί να ασχοληθώ με αυτούς, αφού δεν καταλαβαίνουν, πάλι εκεί θα πάνε, αυτούς θα ψηφίσουν») στην προσπάθειά μας να σφυρηλατούμε αγωνιστικούς δεσμούς με ανθρώπους που κινούνται, που έχουν διάθεση να κάνουν κάτι. Εχει αντίκτυπο τελικά στο πώς συμβάλλουμε στην ωρίμανση των συνειδήσεων όλων αυτών των ανθρώπων που συσπειρώνονται στα σωματεία, στην ικανότητα να δένεται ο καθημερινός αγώνας με την προοπτική.

Οι παραπάνω αδυναμίες αποτυπώνονται και στη μεγάλη δυσκολία που υπάρχει στην εξειδίκευση μιας σειράς καθηκόντων που απορρέουν από τις αποφάσεις του Κόμματός μας. Επιδρούν στην ικανότητα των Τομεακών Οργάνων να προσαρμόζουν τις γενικές κατευθύνσεις στο χώρο ευθύνης τους, αλλά και να γενικεύουν την πείρα από το χώρο ευθύνης τους. Σε αυτή την προσπάθεια προφανώς θα παίξει ρόλο η βοήθεια που θα δοθεί από τα παραπάνω όργανα. Ομως για να αναπτυχθεί τέτοια ικανότητα στις ΤΕ, χρειάζεται να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε για την ανάγκη οργάνωσης ομάδων δουλειάς, επιτελείων που θα στηρίξουν αυτή την προσπάθεια και στο επίπεδο των ίδιων τον Τομεακών Οργάνων. Γιατί εξειδίκευση δεν μπορεί να γίνει χωρίς δουλειά μελετητική, συγκέντρωση στοιχείων, επεξεργασία. `Η αντίστοιχα βελτίωση της ικανότητας να γενικεύουμε την πείρα μας από κάθε Οργάνωση. Μπορεί αυτό να εξαντλείται ικανοποιητικά με τη χρέωση απλώς ενός υπευθύνου; Υπάρχουν τομείς της δουλειάς μας που πρέπει να το σκεφτούμε. Π.χ. η ιδεολογική δουλειά που είναι ιδιαίτερα σύνθετη, απαιτητική δουλειά. Η «βεντάλια» της δράσης μας έχει ανοίξει τελευταία, σε πολλά επίπεδα. Με πιο συστηματική προσπάθεια ενίσχυσης της εσωκομματικής μόρφωσης, με πιο σύνθετη - πολύμορφη προσπάθεια να επιδράσουμε με τις ιδέες μας, να ανοίξουμε την αντιπαράθεση σε βασικά ζητήματα. Ομως μπορεί αυτή η πολυεπίπεδη δουλειά να οργανώνεται, να καθοδηγείται από έναν άνθρωπο; `Η αντίστοιχα η καθοδήγηση της εργατικής δουλειάς, των δυνάμεών μας στα σωματεία, τους φορείς κ.λπ. Πώς θα εξασφαλίζεται με σταθερή καθημερινή βοήθεια και στήριξη, σε σχέση με το περιεχόμενο δουλειάς, ο ολοκληρωμένος έλεγχος και άλλες σχετικές πλευρές. Στην κατεύθυνση αυτή πώς θα αποκτούμε μια πιο σαφή, πιο συγκεκριμένη εκτίμηση για το ποια είναι η κατάσταση σε κάθε κλάδο, στους κρίσιμους χώρους δουλειάς. Πώς θα έχουμε μια πιο σαφή εικόνα και τοπικά για την οικονομία σε κάθε κλάδο, τους σχεδιασμούς, τις προτεραιότητες, τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται, την ιδεολογική παρέμβαση της εργοδοσίας, τους μηχανισμούς της, τη δράση των άλλων δυνάμεων. Αυτά είναι δεδομένα που θα βοηθήσουν να εξειδικεύσουμε μια σειρά κατευθύνσεις. Χωρίς και τέτοιες επεξεργασίες μπορούμε;

Σίγουρα υπάρχουν αρκετές δυσκολίες για να γίνουν αυτά, ξεκινώντας από το πόσα στελέχη είναι διαθέσιμα. Ισως είναι λίγες οι πλευρές, αυτά που μπορούν να λυθούν άμεσα. Ομως έχει σημασία να βλέπουμε σταθερά τέτοιες πλευρές, να αποκτάμε σε πρώτη φάση τον προσανατολισμό μας, για το πώς πρέπει να φτάσουμε να δουλεύουμε. Εχοντας το «νου μας μπροστά» να διαμορφώνουμε βήμα το βήμα αυτό που απαιτείται. Είναι βέβαιο πως το Συνέδριό μας, οι Θέσεις της ΚΕ μπορούν να δώσουν την αναγκαία ώθηση και σε όλα τα παραπάνω ζητήματα.