Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

Να είμαστε ρεαλιστές και να επιδιώκουμε το αδύνατο!

Παναγιώτης Κολέλης
Πετρούπολη

Η φράση αυτή του Τσε Γκεβάρα αποτυπώνει ξεκάθαρα το έργο που έχει επωμιστεί στις πλάτες του το ΚΚΕ σήμερα. Δύσκολο έργο, αλλά γι' αυτό είναι οι κομμουνιστές, για τα δύσκολα...
Απ' τη μια μεριά, λοιπόν, πρέπει όλοι να εστιάσουμε στην καθημερινότητα των πολιτών. Τα προβλήματα που ανακύπτουν συνεχώς για τη λαϊκή οικογένεια χρειάζονται λύσεις στο τώρα. Λύσεις που μπορούν να βρεθούν με καθημερινούς αγώνες, με ενότητα και με αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να παραμερίζεται ο στόχος για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, ο στόχος προς τη δημιουργία νέων κοινωνικών σχέσεων και δομών με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις σύγχρονες ανάγκες του.
Για να γίνουν, λοιπόν, και τα δύο πραγματικότητα χρειάζεται καθημερινή επαφή με τον κόσμο, όσμωση των προβλημάτων και των ανησυχιών του, δημιουργία δηλαδή σοσιαλιστικών θυλάκων μέσα σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Οσο τροφοδοτούμε αυτούς τους θύλακες και τους μεγεθύνουμε, όσο δημιουργούμε ρήγματα, τόσο πιο πολύ το «αδύνατο» θ' αρχίσει να φαντάζει δυνατό...

Οι Θέσεις με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και θεωρώ πως ανταποκρίνονται σε αυτό το διττό και ταυτόχρονο στόχο. Ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα, όπου αμφισβητείται πλέον ανοικτά το καπιταλιστικό σύστημα και έχει αρχίσει η συζήτηση για το αν μπορεί ένας άλλος κόσμος να γίνει εφικτός. Αυτό είναι και το πρώτο βήμα για τον άλλο κόσμο. Η συζήτηση. Η γνώση. Η εμπειρία της περιόδου που διανύουμε. Αυτή τη γνώση οφείλουμε όλοι οι κομμουνιστές να την αναδεικνύουμε με ευγένεια, ηρεμία και απλότητα στο λαό. Οχι δυσφορία, όχι έπαρση, μα κατανόηση για τις συνθήκες και τις περιστάσεις μέσα στις οποίες ο καθένας σκέφτεται και δρα.
Ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς και θα έχει δυσκολίες. Θα έχει χαρές και θα έχει και λύπες. Θα έχει τα πάνω και τα κάτω του. Δεν θα σταματήσει, όμως, μέχρι να νικήσει. Δεν θα σταματήσει, γιατί ήδη στο τέλος του δρόμου έχουμε δει τι μας περιμένει. Μία ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, όπου δεν θα ζούμε με τα ψίχουλα που μας πετάει η ελίτ για να διασφαλίζει την «εργασιακή ειρήνη». Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ: «Δε θέλουμε μόνο το μπάλωμα. Θέλουμε ολόκληρο το ρούχο.
Δε θέλουμε μόνο την μπουκιά. Θέλουμε όλο το καρβέλι. Δε θέλουμε μόνο τη δουλειά. Θέλουμε όλο το εργοστάσιο. Το κάρβουνο, το σίδερο, την εξουσία. Αυτά είναι που θέλουμε. Αλλά εσείς τι μας δίνετε»;
Τίποτα δεν θα μας δώσουν αν εμείς δεν τα διεκδικήσουμε, αν εμείς δεν ενωθούμε για να χαράξουμε το δικό μας δρόμο. Ενότητα. Πολύ σημαντική. Από εκεί πηγάζει ουσιαστικά όλη η δύναμή μας. Κρίμα, όμως, που η αστική τάξη γνωρίζει πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε, αλλά εμείς ακόμα δεν λέμε να το μάθουμε...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου