Μυλωνάκης Μανώλης
Συμβούλιο Περιοχής Κ. Μακεδονίας της ΚΝΕ
Κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί κορυφαία στιγμή για την πρόοδο της επαναστατικής πάλης στη χώρα μας. Συγκεκριμένα το 20ό Συνέδριο πραγματοποιείται 4 χρόνια μετά το προηγούμενο, που διαμόρφωσε το σύγχρονο Πρόγραμμά του για την επαναστατική ανατροπή, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες της Ελλάδας, λαμβάνοντας υπόψη, παρά τον αρνητικό συσχετισμό, τη δυναμική που κρύβει η διαρκής όξυνση της βασικής αντίθεσης της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Μπορεί λοιπόν το 20ό Συνέδριο να αποτελέσει πραγματικό ορόσημο στην πορεία της ταξικής πάλης, πρώτα πρώτα στη χώρα μας, αλλά και ευρύτερα, να κλονίσει τον αρνητικό συσχετισμό που κυριαρχεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπως βάζουν και οι Θέσεις; Πέρασαν 4 χρόνια που οι Κομματικές και Κνίτικες δυνάμεις, ο στέρεος πολιτικός μας περίγυρος δούλεψε με τη γραμμή της συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση απαλλαγμένη από αστερίσκους και στρεβλώσεις που βασάνιζαν και το δικό μας Κόμμα μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Είναι εμφανές ότι παρά τη σημαντική απόσταση που έχουμε από τις απαιτήσεις της σύγχρονης αντιπαράθεσης, έχουν γίνει μικρά αλλά σταθερά βήματα μπροστά, έχει ανακτηθεί ως ένα βαθμό το χαμένο έδαφος του κύρους και του σεβασμού απέναντι στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία από την αντεπανάσταση και έπειτα.
Θέλω να σταθώ σ' αυτό το κομμάτι που μπαίνει στις Θέσεις ότι για το ανέβασμα της ιδεολογικής-πολιτικής παρέμβασης του Κόμματος απαιτείται, μαζί με το ταξικό αντανακλαστικό, κι ένα ορισμένο επίπεδο κομμουνιστικής μόρφωσης. Προφανώς ο διαλεκτικός υλισμός, τα συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορούν να αφομοιωθούν μόνο με τη μελέτη και το διάβασμα, αφού δεν αφορούν κάποια έτοιμα, σταθερά θέσφατα, αλλά προκύπτουν από την ίδια την πορεία και την εξέλιξη ακόμα και της καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης, μόνο μέσα σ' αυτήν μπορούν να κατανοούνται ολοκληρωμένα.
Το ζήτημα είναι ότι ενώ από τη μία παρατηρείται μια ανεβασμένη δραστηριότητα στην καθημερινή πάλη, στο πιάσιμο νέων δεσμών, στην οργάνωση αγώνων, όλη αυτή η δουλειά δεν συνδυάζεται με την αντίστοιχη πρωτοπόρα δραστηριότητα για τη μελέτη και την επαφή με την κοσμοθεωρία μας. Ενα βασικό που μπαίνει και στις Θέσεις είναι ότι έχει διαρραγεί η σχέση του κομμουνιστή με το προσωπικό διάβασμα, τη μελέτη. Αν αυτό ισχύει μια φορά στο Κόμμα, ισχύει πολλές φορές παραπάνω στην ΚΝΕ. Είναι λογικό ότι επηρεάζει και τις δικές μας δυνάμεις η τάση που σωστά περιγράφει η ΚΕ για υποκατάσταση της γνώσης από την πληροφορία και πρέπει να την παίρνουμε υπόψη μας, ειδικά όταν αναφερόμαστε στη νεολαία, αλλά δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με την υπάρχουσα κατάσταση. Ο κομμουνιστής εξ ορισμού και ιστορικά έχει συνδεθεί με το πρότυπο του πολύ μορφωμένου ανθρώπου, που επιδιώκει συνεχώς να γίνεται καλύτερος, να εμβαθύνει τις γνώσεις του, όχι για να ανελιχθεί και να ανέβει κοινωνικά, μα για να μπορεί καλύτερα να υπηρετεί τα γενικά συμφέροντα του λαού του. Εχει έτσι αταλάντευτη στάση απέναντι στην αμορφωσιά και την αμάθεια, που είναι σύμμαχος όσων θέλουν να κρατάνε το λαό στα σκοτάδια, να μην ξέρει τι του φταίει, να μην καταλαβαίνει την έκταση της δύναμής του, να μπορεί έτσι να 'ναι εύκολη λεία στους απατεώνες και τους τσαρλατάνους που ξεφυτρώνουν κατά καιρούς, μπας και δώσουν καμιά ανάσα ζωής στο πεθαμένο τους σύστημα. Εχει μια αξία να παραθέσουμε εδώ και τα λόγια του Λένιν προς την Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας της Ρωσίας από την πρόσφατη μπροσούρα της Σ.Ε. «Ξεκίνα, πρέπει όλα να τα ξέρεις, εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία»: «Θα κάνατε τεράστιο λάθος αν δοκιμάζατε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι μπορεί να γίνει κανείς κομμουνιστής χωρίς να αφομοιώσει ό,τι έχει συσσωρεύσει η γνώση του ανθρώπου».
Για να μετρήσουμε βήματα στο συγκεκριμένο κομμάτι πρέπει να απαντήσουμε στην αντίληψη ότι εγώ δεν το έχω με το διάβασμα γενικά, μου είναι δύσκολο να διαβάσω το οτιδήποτε. Ισχύει ότι δεν είναι εύκολο κάποιος να «μάθει» να διαβάζει, να το εντάξει στην καθημερινότητά του, πέρα από την καθημερινή επαφή με τον «Ριζοσπάστη» να κατακτήσει μια σταθερή επαφή όχι μόνο με το πολιτικό βιβλίο, τους κλασσικούς κ.λπ., αλλά και την προοδευτική λογοτεχνία (που ως μορφή τέχνης κι αυτή μπορεί να συνεγείρει το συναίσθημα, τη φαντασία, την ευαισθησία, να ατσαλώσει τη θέληση για κοινωνική αλλαγή όπως βάζουν και οι Θέσεις). Αλλά στο βαθμό που θεωρούμε δεδομένο ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα βοηθηθεί ο κάθε σύντροφος να εξελιχθεί προσωπικά, άρα και να ανέβει συνολικά η στάθμη και η ποιότητα της δουλειάς, μπορούμε όλοι να κατακτήσουμε αυτήν την ικανότητα.
Ενα δεύτερο που χρειάζεται να επισημάνουμε είναι ότι χωρίς να βελτιωθεί η κατάσταση με το προσωπικό διάβασμα και τη μελέτη, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο να κατακτηθεί η ιδεολογική ενότητα στις γραμμές μας, που είναι αναγκαία για να φέρουμε σε πέρας τους μεγάλους στρατηγικούς μας σκοπούς. Και ιδεολογική ενότητα σημαίνει ΟΛΟΙ οι σύντροφοι, και ο κόσμος που επηρεάζουμε, να αντικρίζουν με τα ίδια κριτήρια τις εξελίξεις, ιδιαίτερα στον τομέα της ταξικής πάλης, να καταλήγουν έτσι σε κοινά συμπεράσματα για τα καθήκοντα του Κόμματος. Πιο απλά, να αποκτήσουν μια ικανότητα να ερμηνεύουν τις εξελίξεις προτού διαβάσουν την εφημερίδα του, πριν έρθουν σε επαφή με τον καθοδηγητή τους, στο βαθμό βέβαια που αυτό είναι εφικτό.
Πρέπει να το σκεφτόμαστε και από την εξής πλευρά: Η «ευκολία» που υπάρχει τώρα να μιλάμε καθημερινά με τους συντρόφους μας, να διαβάζουν τον «Ρίζο» ή την ΚΟΜΕΠ, να μπαίνουν στο πόρταλ, δεν θα υπάρχει εσαεί. Η ιστορική πείρα και στη χώρα μας και διεθνώς έχει δείξει ότι σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης ο αντίπαλος στην καλύτερη περίπτωση θα εμποδίσει ολόκληρη αυτή τη δραστηριότητα, στη χειρότερη θα την αξιοποιήσει για δικό του όφελος παραπλανώντας τις Κομματικές δυνάμεις (βλ. δράση κρατικής ασφάλειας στη Μεταξική δικτατορία και στον ιταλοελληνικό πόλεμο). Χρειάζεται λοιπόν η σημερινή περίοδος, της φαινομενικής νηνεμίας, να αξιοποιηθεί για να ατσαλώσουμε ιδεολογικά τις Οργανώσεις μας, στοιχείο απαραίτητο για να εκπληρώσουν τη στρατηγική τους αποστολή.
Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που βάζει στους κομμουνιστές ο αντικειμενικός χαρακτήρας της εποχής, για να μας βρουν τα 100 χρόνια του Κόμματός μας με δυνάμεις ετοιμοπόλεμες, κυρίως στους χώρους που θα κρίνουν την έκβαση της τελικής σύγκρουσης.
Ζήτω το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ!
Συμβούλιο Περιοχής Κ. Μακεδονίας της ΚΝΕ
Κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί κορυφαία στιγμή για την πρόοδο της επαναστατικής πάλης στη χώρα μας. Συγκεκριμένα το 20ό Συνέδριο πραγματοποιείται 4 χρόνια μετά το προηγούμενο, που διαμόρφωσε το σύγχρονο Πρόγραμμά του για την επαναστατική ανατροπή, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες της Ελλάδας, λαμβάνοντας υπόψη, παρά τον αρνητικό συσχετισμό, τη δυναμική που κρύβει η διαρκής όξυνση της βασικής αντίθεσης της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Μπορεί λοιπόν το 20ό Συνέδριο να αποτελέσει πραγματικό ορόσημο στην πορεία της ταξικής πάλης, πρώτα πρώτα στη χώρα μας, αλλά και ευρύτερα, να κλονίσει τον αρνητικό συσχετισμό που κυριαρχεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπως βάζουν και οι Θέσεις; Πέρασαν 4 χρόνια που οι Κομματικές και Κνίτικες δυνάμεις, ο στέρεος πολιτικός μας περίγυρος δούλεψε με τη γραμμή της συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση απαλλαγμένη από αστερίσκους και στρεβλώσεις που βασάνιζαν και το δικό μας Κόμμα μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Είναι εμφανές ότι παρά τη σημαντική απόσταση που έχουμε από τις απαιτήσεις της σύγχρονης αντιπαράθεσης, έχουν γίνει μικρά αλλά σταθερά βήματα μπροστά, έχει ανακτηθεί ως ένα βαθμό το χαμένο έδαφος του κύρους και του σεβασμού απέναντι στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία από την αντεπανάσταση και έπειτα.
Θέλω να σταθώ σ' αυτό το κομμάτι που μπαίνει στις Θέσεις ότι για το ανέβασμα της ιδεολογικής-πολιτικής παρέμβασης του Κόμματος απαιτείται, μαζί με το ταξικό αντανακλαστικό, κι ένα ορισμένο επίπεδο κομμουνιστικής μόρφωσης. Προφανώς ο διαλεκτικός υλισμός, τα συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορούν να αφομοιωθούν μόνο με τη μελέτη και το διάβασμα, αφού δεν αφορούν κάποια έτοιμα, σταθερά θέσφατα, αλλά προκύπτουν από την ίδια την πορεία και την εξέλιξη ακόμα και της καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης, μόνο μέσα σ' αυτήν μπορούν να κατανοούνται ολοκληρωμένα.
Το ζήτημα είναι ότι ενώ από τη μία παρατηρείται μια ανεβασμένη δραστηριότητα στην καθημερινή πάλη, στο πιάσιμο νέων δεσμών, στην οργάνωση αγώνων, όλη αυτή η δουλειά δεν συνδυάζεται με την αντίστοιχη πρωτοπόρα δραστηριότητα για τη μελέτη και την επαφή με την κοσμοθεωρία μας. Ενα βασικό που μπαίνει και στις Θέσεις είναι ότι έχει διαρραγεί η σχέση του κομμουνιστή με το προσωπικό διάβασμα, τη μελέτη. Αν αυτό ισχύει μια φορά στο Κόμμα, ισχύει πολλές φορές παραπάνω στην ΚΝΕ. Είναι λογικό ότι επηρεάζει και τις δικές μας δυνάμεις η τάση που σωστά περιγράφει η ΚΕ για υποκατάσταση της γνώσης από την πληροφορία και πρέπει να την παίρνουμε υπόψη μας, ειδικά όταν αναφερόμαστε στη νεολαία, αλλά δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με την υπάρχουσα κατάσταση. Ο κομμουνιστής εξ ορισμού και ιστορικά έχει συνδεθεί με το πρότυπο του πολύ μορφωμένου ανθρώπου, που επιδιώκει συνεχώς να γίνεται καλύτερος, να εμβαθύνει τις γνώσεις του, όχι για να ανελιχθεί και να ανέβει κοινωνικά, μα για να μπορεί καλύτερα να υπηρετεί τα γενικά συμφέροντα του λαού του. Εχει έτσι αταλάντευτη στάση απέναντι στην αμορφωσιά και την αμάθεια, που είναι σύμμαχος όσων θέλουν να κρατάνε το λαό στα σκοτάδια, να μην ξέρει τι του φταίει, να μην καταλαβαίνει την έκταση της δύναμής του, να μπορεί έτσι να 'ναι εύκολη λεία στους απατεώνες και τους τσαρλατάνους που ξεφυτρώνουν κατά καιρούς, μπας και δώσουν καμιά ανάσα ζωής στο πεθαμένο τους σύστημα. Εχει μια αξία να παραθέσουμε εδώ και τα λόγια του Λένιν προς την Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας της Ρωσίας από την πρόσφατη μπροσούρα της Σ.Ε. «Ξεκίνα, πρέπει όλα να τα ξέρεις, εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία»: «Θα κάνατε τεράστιο λάθος αν δοκιμάζατε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι μπορεί να γίνει κανείς κομμουνιστής χωρίς να αφομοιώσει ό,τι έχει συσσωρεύσει η γνώση του ανθρώπου».
Για να μετρήσουμε βήματα στο συγκεκριμένο κομμάτι πρέπει να απαντήσουμε στην αντίληψη ότι εγώ δεν το έχω με το διάβασμα γενικά, μου είναι δύσκολο να διαβάσω το οτιδήποτε. Ισχύει ότι δεν είναι εύκολο κάποιος να «μάθει» να διαβάζει, να το εντάξει στην καθημερινότητά του, πέρα από την καθημερινή επαφή με τον «Ριζοσπάστη» να κατακτήσει μια σταθερή επαφή όχι μόνο με το πολιτικό βιβλίο, τους κλασσικούς κ.λπ., αλλά και την προοδευτική λογοτεχνία (που ως μορφή τέχνης κι αυτή μπορεί να συνεγείρει το συναίσθημα, τη φαντασία, την ευαισθησία, να ατσαλώσει τη θέληση για κοινωνική αλλαγή όπως βάζουν και οι Θέσεις). Αλλά στο βαθμό που θεωρούμε δεδομένο ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα βοηθηθεί ο κάθε σύντροφος να εξελιχθεί προσωπικά, άρα και να ανέβει συνολικά η στάθμη και η ποιότητα της δουλειάς, μπορούμε όλοι να κατακτήσουμε αυτήν την ικανότητα.
Ενα δεύτερο που χρειάζεται να επισημάνουμε είναι ότι χωρίς να βελτιωθεί η κατάσταση με το προσωπικό διάβασμα και τη μελέτη, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο να κατακτηθεί η ιδεολογική ενότητα στις γραμμές μας, που είναι αναγκαία για να φέρουμε σε πέρας τους μεγάλους στρατηγικούς μας σκοπούς. Και ιδεολογική ενότητα σημαίνει ΟΛΟΙ οι σύντροφοι, και ο κόσμος που επηρεάζουμε, να αντικρίζουν με τα ίδια κριτήρια τις εξελίξεις, ιδιαίτερα στον τομέα της ταξικής πάλης, να καταλήγουν έτσι σε κοινά συμπεράσματα για τα καθήκοντα του Κόμματος. Πιο απλά, να αποκτήσουν μια ικανότητα να ερμηνεύουν τις εξελίξεις προτού διαβάσουν την εφημερίδα του, πριν έρθουν σε επαφή με τον καθοδηγητή τους, στο βαθμό βέβαια που αυτό είναι εφικτό.
Πρέπει να το σκεφτόμαστε και από την εξής πλευρά: Η «ευκολία» που υπάρχει τώρα να μιλάμε καθημερινά με τους συντρόφους μας, να διαβάζουν τον «Ρίζο» ή την ΚΟΜΕΠ, να μπαίνουν στο πόρταλ, δεν θα υπάρχει εσαεί. Η ιστορική πείρα και στη χώρα μας και διεθνώς έχει δείξει ότι σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης ο αντίπαλος στην καλύτερη περίπτωση θα εμποδίσει ολόκληρη αυτή τη δραστηριότητα, στη χειρότερη θα την αξιοποιήσει για δικό του όφελος παραπλανώντας τις Κομματικές δυνάμεις (βλ. δράση κρατικής ασφάλειας στη Μεταξική δικτατορία και στον ιταλοελληνικό πόλεμο). Χρειάζεται λοιπόν η σημερινή περίοδος, της φαινομενικής νηνεμίας, να αξιοποιηθεί για να ατσαλώσουμε ιδεολογικά τις Οργανώσεις μας, στοιχείο απαραίτητο για να εκπληρώσουν τη στρατηγική τους αποστολή.
Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που βάζει στους κομμουνιστές ο αντικειμενικός χαρακτήρας της εποχής, για να μας βρουν τα 100 χρόνια του Κόμματός μας με δυνάμεις ετοιμοπόλεμες, κυρίως στους χώρους που θα κρίνουν την έκβαση της τελικής σύγκρουσης.
Ζήτω το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου