Γιάννης Βασιλειάδης, Μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ
Είναι κρίσιμο ζήτημα που ακουμπάει όλα τα κομματικά μέλη που δουλεύουν στην ΚΝΕ η ανανέωση του Κόμματος με νέο αίμα, η βελτίωση της ηλικιακής και κοινωνικής σύνθεσης των γραμμών του, από τη στιγμή που η Νεολαία αποτελεί βασικό αιμοδότη του Κόμματος.
Παίρνοντας ως παράδειγμα τα πανεπιστήμια, αποτελεί ζήτημα πρώτης γραμμής το ανέβασμα του ιδεολογικού - πολιτικού επιπέδου των Οργάνων και των ΟΒ, η βελτίωση της ικανότητας διεξαγωγής της πάλης με τον αντίπαλο σε αυτό το μέτωπο ως όρος για την ισχυροποίηση Κόμματος - ΚΝΕ.
Στην πρόσφατη εκλογοαπολογιστική διαδικασία αλλά και μπροστά στη συζήτηση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το 20ό Συνέδριο, επανέρχεται το ζήτημα ότι η ιδεολογική - πολιτική πάλη στους χώρους μας γίνεται συχνά αντιληπτή ως καθήκον απάντησης είτε σε έναν καθηγητή που διδάσκει υποταγή και αντικομμουνισμό, όταν η Νομική κάνει εκδήλωση για τις Δίκες της Μόσχας, όταν στο Ιστορικό μιλάνε για «τυχοδιωκτισμό και εμμονή της ηγεσίας του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία το 1946-1949». Αντίστοιχα, όταν στο Οικονομικό του ΠΑΜΑΚ ο καθηγητής λέει «η κρίση
ήρθε επειδή δεν πονάμε το χρήμα, τζογάρετε όλοι στα πλαίσια του μαθήματος 20 ευρώ στο Χρηματιστήριο για να το πονέσετε». Στο Χημικό μας πιάνει το άγχος να αποδομήσουμε τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την επιχειρηματική δράση στο χώρο μόνο όταν έρχεται ένα μονοπώλιο της Χημικής Βιομηχανίας, κάνει εκδήλωση και μοιράζει πιστοποιητικά στους φοιτητές.
Φαίνεται ότι ένας τέτοιος τρόπος δουλειάς δεν βοηθάει γιατί είναι αποσπασματικός. Παρότι έχει διαμορφωθεί στις γραμμές της ΚΝΕ ένα κρίσιμο δυναμικό που με τη βοήθεια των Κομματικών Οργανώσεων μπορεί να βγει μπροστά και να απαντήσει, να υπερασπιστεί το Πρόγραμμα, τις επεξεργασίες και τις θέσεις του Κόμματος για τον αντίστοιχο κλάδο που θα πάνε να δουλέψουν οι απόφοιτοι των ΑΕΙ, χρειάζεται να χτίσουμε ένα μόνιμο κανάλι για να διοχετεύουμε σταθερά τις ιδέες και την πολιτική μας με τις αντίστοιχες μορφές. Να μην είμαστε συνέχεια σε άμυνα, να αποκρούουμε τον αντίπαλο και να βγαίνουμε στην αντεπίθεση. Η στρατηγική και οι επεξεργασίες μας είναι όπλα που μας το επιτρέπουν.
Δεν είναι λίγο πράγμα ότι τα τελευταία χρόνια υπερασπιστήκαμε σθεναρά τη θέση μας για μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, σε ένα χώρο που αναπαράγεται και παράγεται αυτή η αντίληψη, ακόμα και με τροφοδότηση της τωρινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με στελεχικό δυναμικό (Μάρδας, Παρασκευόπουλος κ.ά.). Η προσπάθειά μας να ανοίξουμε μέτωπα της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης για τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα αίτια και τον χαρακτήρα του πολέμου, όπως και η πολύμορφη δραστηριότητα που αναπτύξαμε στο πλευρό της Κομματικής Οργάνωσης για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, άφησαν γερό αποτύπωμα και στις δυνάμεις μας αλλά και προς τα έξω, έφεραν μετρήσιμα αποτελέσματα στη στρατολογία.
Χρειάζεται η προσπάθεια να ανεβάσουμε τη στάθμη αυτής της δουλειάς να μη μας δημιουργεί ανυπομονησία, ούτε πανικό, αλλά μεγάλη απαίτηση από τους εαυτούς μας. Σε άλλες περιπτώσεις να μη δημιουργεί αντιλήψεις ότι η ιδεολογική - πολιτική διαπάλη, το σχέδιο διεξαγωγής της, είναι «ένα μεγάλο βουνό που δεν μπορούμε να ανέβουμε». Πρέπει να απαντήσουμε αν μπορούμε να μιλάμε για ολόπλευρη ισχυροποίηση Κόμματος - ΚΝΕ σε αυτό το χώρο χωρίς να φτάνουν οι επαναστατικές ιδέες μας σε περισσότερους φοιτητές. Είναι ζήτημα πολιτικών δεσμών, επαφής και κοινής δράσης με νέους εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί σε αυτό χρειάζεται και η κατάκτηση ενός σχετικού επιπέδου εσωκομματικής λειτουργίας.
Ενώ πολλές τοποθετήσεις μας ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, είναι θέμα επαναστατικής συνέπειας το αν για παράδειγμα οργανώνουμε την επαφή με τον Κομματικό Τύπο και την αξιοποίησή του για να προχωράει η προσπάθεια να επιδρούμε σε περισσότερες συνειδήσεις. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από το διάβασμα του πολιτικού βιβλίου, των εκδόσεών μας από τα μέλη της ΚΝΕ και τον περίγυρο της Οργάνωσης. Ολα τα παραπάνω είναι απλά και συνάμα δύσκολα, απαντούν όμως σε μία γκρίνια και απαρίθμηση προβλημάτων στα Οργανα, που καταλήγει συχνά στο ερώτημα, τι φταίει που δεν στρατολογούμε, τι φταίει που έχουμε μικρό περίγυρο;
Ταυτόχρονα, πέρα από το ζήτημα της αφομοίωσης ζητημάτων που αφορούν την παρέμβασή μας στο κίνημα, καθοριστικό για τη δράση μας σε αυτό το πεδίο είναι το πώς κάθε Οργανο διαμορφώνει επιχείρημα και αξιοποιεί μορφές ώστε να υπηρετεί η ΚΝΕ τη γραμμή της στο φοιτητικό κίνημα, τον τελικό σκοπό, λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι απευθύνεται σε ένα ανώριμο πολιτικά και κοινωνικά ακροατήριο, ανομοιογενές, μεγαλωμένο στην αντεπανάσταση και την υποχώρηση του κινήματος. Η αδυναμία μας να δράσουμε έτσι πώς θέλουμε στο κίνημα, παρά τα σημαντικά βήματα που μετρήθηκαν, οφείλεται πρώτα και κύρια στο παραπάνω.
Τέλος, για να ξέρουμε πού πάμε και πώς βαδίζουμε, το κλειδί είναι η σιγουριά ότι κάθε μας απόφαση, ενέργεια, δραστηριότητα δεν πάει στο βρόντο, έχει νόημα και αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές όχι άμεσο, αλλά σίγουρα αφήνει αποτύπωμα. Υπάρχει τέτοια πείρα στη δική μας Οργάνωση από αυτό. Με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους νέους της εργατικής τάξης, ότι κάτω από τη δική μας παρέμβαση μέσα στις εξελίξεις που βάζουν οι Θέσεις μπορούμε να μετρήσουμε περισσότερους αγωνιστές στις γραμμές του κινήματος και της Συμμαχίας, περισσότερους επαναστάτες στις γραμμές της ΚΝΕ και του Κόμματος, ειδικά σε στρατηγικά σημεία.
Ζήτω το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου