TTIP: Μια διαπάλη αποκλειστικά μεταξύ αντιτιθέμενων τμημάτων της αστικής τάξης;

Λευτέρης - Δικαίος Παπαδέας, Συνταξιούχος δημ. υπάλληλος

Α. Θεωρώ απαραίτητο, προς αποφυγή ενδεχόμενης παρερμηνείας, να κατατοπίσω εξαρχής τον αναγνώστη του σημειώματός μου με τις ακόλουθες επισημάνσεις, οι οποίες αφενός δίνουν το στίγμα της συνολικής τοποθέτησής μου πάνω στο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ και αφετέρου οριοθετούν το εύρος και τον χαρακτήρα της παρούσας παρέμβασής μου:

1. Οι αποφάσεις του προηγούμενου Συνεδρίου, καθώς και το νέο Πρόγραμμα και το νέο Καταστατικό με τα οποία εξοπλίστηκε το Κόμμα, δοκιμάστηκαν στην πράξη κατά τη διάρκεια της τετραετίας που διανύσαμε από τότε και, κατά τη γνώμη μου, επιβεβαιώθηκαν ως προς την ορθότητά τους και θωράκισαν ιδεολογικά το Κόμμα, ενώ γνώρισαν πλατιά αποδοχή από τους συντρόφους, οπαδούς και φίλους και αποτέλεσαν πολύτιμο οδηγό δράσης για όλους όσοι πορεύονται και αγωνίζονται μέσα ή κοντά στις γραμμές μας. Με βάση αυτή τη διαπίστωση και με δεδομένο ότι οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο αποτελούν φυσική συνέχεια και εξειδίκευση στις σημερινές συνθήκες των αρχών που διατυπώνονται στα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου, εκφράζω την ικανοποίησή μου και την επιδοκιμασία μου για τις Θέσεις της ΚΕ για το επερχόμενο Συνέδριο.

2. Χωρίς να αναιρείται ή να μετριάζεται ούτε κατ' ελάχιστο η παραπάνω θετική άποψή μου, θα επιθυμούσα σε κάποια σημεία των Θέσεων η διατύπωση (αυτή και μόνο δεν τίθεται θέμα ουσίας) να ήταν πιο αυστηρή και συνεκτική, και ταυτόχρονα πιο απλή και εύληπτη, στο μέτρο του δυνατού. (Παράδειγμα προς αποφυγή η διατύπωση στη θέση 59: «...ολοένα κι ενισχύεται η επιδείνωση στη στήριξη της μητρότητας...»). Δεν αξιολογώ ότι χρειάζεται να σταθούμε σ' αυτό, ωστόσο.

3. Θα εστιάσω στη συνέχεια σ' ένα σημείο των Θέσεων (ΘΕΣΗ 4, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη συμφωνία ΤΤΙΡ), επειδή κατά τη γνώμη μου στη σχετική ανάπτυξη του θέματος υπάρχει κενό. Η αναφορά μου στο σημείο αυτό γίνεται γιατί θεωρώ πιο χρήσιμο να επισημάνω μια παράλειψη από το να διατυπώσω θετικές κρίσεις για σημεία που συμφωνώ. Ετσι, ας μη χαρακτηρίσει αυτή μου η επιλεκτική επισήμανση τη συνολική στάση μου απέναντι στις θέσεις. Αυτό θα αδικούσε και εμένα και, κυρίως, τις θέσεις.

Β. Διαβάζοντας τόσο το κείμενο των Θέσεων, στη Θ.4, όσο και τη σχετική «ΕΡΩΤΗΣΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ» με τίτλο «Τι είναι η ΤΤΙΡ, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί» αποκόμισα την εντύπωση, με βάση τα συγκεκριμένα κείμενα, ότι αυτή η ΤΤΙΡ δεν θα 'πρεπε να μας πολυαπασχολεί εμάς τους προλετάριους, μιας και, όπως παρουσιάζεται η όλη υπόθεση, αποτελεί μια διελκυστίνδα αποκλειστικά μεταξύ αντιτιθέμενων καπιταλιστικών ομίλων, εκπροσωπούμενων στο παιχνίδι (τρομάρα μας!) της διελκυστίνδας από τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών τους ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, με τη θέση των εκπροσώπων κάθε κράτους (δηλαδή από ποια μεριά της διελκυστίνδας τραβάει ο καθένας) να καθορίζεται ανάλογα με τον συσχετισμό των αντιτιθέμενων καπιταλιστικών συμφερόντων μέσα στο συγκεκριμένο κράτος, αλλά και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης του κράτους αυτού με τα υπόλοιπα, ενώ η εργατική τάξη απουσιάζει από την εικόνα, δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε καν ως θεατής, ωσάν αυτή η διελκυστίνδα να είναι ολότελα αδιάφορη στους εργαζόμενους, ωσάν να μην έχει καμία επίπτωση η έκβασή της στη ζωή τους... Τώρα, το τι συγκεκριμένα θα κερδίσει όποιος κερδίσει, σκιαγραφείται στις θέσεις με έναν γενικόλογο τρόπο, εμμένοντας πάντοτε με αυστηρή προσήλωση στη μονομερή εικόνα της διαπάλης αποκλειστικά μεταξύ αντιτιθέμενων τμημάτων της αστικής τάξης των κρατών της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Καναδά: αν περάσει η αμερικανική πρόταση, θα αποτελέσει «τον δούρειο ίππο για τη διασφάλιση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη», τμήματα της γερμανικής και της γαλλικής αστικής τάξης αντιδρούν στη συμφωνία, ενώ «μέσα στα κράτη της ΕΕ υπάρχει ένα τμήμα μονοπωλιακών ομίλων που βλέπουν θετικά την ΤΤΙΡ...» κ.λπ. (Να σημειώσω εντός παρενθέσεως, επειδή η παρατήρησή μου αυτή έχει δευτερεύουσα σημασία στο όλο ζήτημα ότι όλοι οι παίκτες της διελκυστίνδας θέλουνε το σκοινί της, για να δέσουνε τον γάιδαρό τους, να διασφαλίσουνε τα συμφέροντά τους, και να κρεμάσουνε τους λαούς. Ο καθένας το θέλει όμως για πάρτη του και κατά πως τον βολεύει. Θέλω να πω ότι όλοι οι συνομιλητές επιθυμούν μια ΤΤΙΡ, αλλά ο καθένας θέλει σ' αυτήν να επιβάλει τους όρους του. Δεν υπάρχουν συνομιλητές που θέλουν και συνομιλητές που δεν θέλουν μια συμφωνία ΤΤΙΡ!). Καμία αναφορά στις συνέπειες της συμφωνίας για την εργατική τάξη, καμία αναφορά στην πρεμούρα καπιταλιστικών ομίλων να προωθήσουν την επίτευξη συμφωνίας, όπως και καμία αναφορά στα πρωτοφανή και πρωτάκουστα μέτρα για διαφύλαξη του απορρήτου του περιεχομένου της συμφωνίας (άραγε γιατί;), καμία αναφορά στη στάση της εργατικής τάξης απέναντι στη συμφωνία, ποια πρέπει να είναι αυτή η στάση, αλλά και ποια στην πραγματικότητα είναι, καμία αποτίμηση του βαθμού ετοιμότητας του κινήματος να αντιδράσει, καμία αναφορά και κριτική για τις κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες ενάντια στη συμφωνία, αλλά και για την απουσία τέτοιων κινητοποιήσεων στη χώρα μας, και πάνω απ' όλα απουσία διατύπωσης θέσης του Κόμματος σχετικά με τη συμφωνία.

Για κάποιον που διαβάζει το επίμαχο εδάφιο Θ.4 των Θέσεων χωρίς προηγουμένως να έχει ακούσει τίποτα περί ΤΤΙΡ κ.λπ., το πιο λογικό είναι να σκεφτεί: «Ουφ! καβγάδες των καπιταλιστών για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Και τι με νοιάζει εμένα αν θα το έχει ο Αμερικανός ή ο Γερμανός καπιταλιστής; Μπορώ να το έχω εγώ; Αυτό με νοιάζει εμένα. Από κει και πέρα, αυτοί ας βγάλουν τα μάτια τους αναμεταξύ τους, μου είναι παντελώς αδιάφορο», και να πορευτεί έτσι «ανυποψίαστος κι ωραίος», ενώ η αντίπαλη τάξη ανενόχλητη θα υφαίνει εν κρυπτώ και παραβύστω έναν ακόμα ιστό για να μας δέσει χεροπόδαρα εμάς τους προλετάριους και να θωρακίσει παραπέρα την εξουσία της.

Αλλ' ίσως χειρότερη από τη μακαριότητα του αδαούς είναι η αμηχανία του πληροφορημένου. Κι αν επιπρόσθετα ο τελευταίος ανήκει στους συνειδητοποιημένους των μαζικών λαϊκών αγώνων, οποία η απογοήτευσή του από το γεγονός ότι το κόμμα της εργατικής τάξης δεν του δίνει κατεύθυνση, καθοδήγηση δράσης, και δεν τον εφοδιάζει με επεξεργασμένες θέσεις!

Ομως ένα κομμουνιστικό κόμμα ούτε χωρίς πληροφόρηση ούτε κυρίως χωρίς καθοδήγηση νοείται να αφήνει τον εργαζόμενο. Γι' αυτό είμαι σίγουρος ότι το ΚΚΕ θα καλύψει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το κενό στην προκειμένη περίπτωση.