Για τη νεολαία

Εύα Κουφαλάκου

Περιφερειακό Συμβούλιο ΤΕΙ Αττικής της ΚΝΕ

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θέλω να σταθώ στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, έτσι όπως εκφράζεται αυτό το καθήκον στους χώρους της νεολαίας και συγκεκριμένα στα ΤΕΙ, στη σχέση Κόμματος - κινήματος καθώς και στο ζήτημα του πολιτισμού.

Ανασύνταξη δεν σημαίνει μόνο αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων που συμμετέχουν στο κίνημα. Κυρίως έχει να κάνει με το περιεχόμενο που παίρνει κάθε φορά ο αγώνας, το πώς συνδέεται το μεμονωμένο κάθε φορά πρόβλημα με την αιτία που δημιουργεί όλα τα προβλήματα, το καπιταλιστικό σύστημα, το πώς αποκτά δηλαδή κάθε αγωνιστική διεργασία αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Δεν είναι πάντα εύκολο να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, ειδικά μέσα στην καθημερινότητα, που προκύπτουν ένα σωρό ζητήματα σε επίπεδο συλλόγου που πρέπει άμεσα να λύσεις.

Πρέπει, λοιπόν, να γίνουμε πιο ικανοί στο σύνολο του δυναμικού μας, στο να ξεσηκώνουμε αγωνιστικό κλίμα πατώντας στο πιο μικρό και φαινομενικά ασήμαντο πρόβλημα, να δίνουμε μάχη με τον συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, ειδικά στους χώρους της νεολαίας που κυριαρχεί ο συμβιβασμός και οι μειωμένες απαιτήσεις, η λογική του «έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζει τίποτα». Χρειάζεται να γίνει συνείδηση όλων ότι έχει ανέβει η απαίτηση, έχει γίνει πιο σύνθετο το να απαντήσεις ζητήματα προκειμένου να κινητοποιήσεις ακόμα και στα πλαίσια του συλλόγου. Φαίνεται πως βοηθάει να φέρνεις παραδείγματα από αγωνιστικούς συλλόγους, πώς διεκδίκησαν και κατάφεραν ένα σωρό κατακτήσεις αλλά και με βάση την πείρα συνολικά του εργατικού κινήματος (π.χ. η κατάκτηση του οκτάωρου). Ολα αυτά δεν είναι υπόθεση μόνο του ενός συντρόφου που μπορεί να είναι εκλεγμένος στο ΔΣ της σχολής του ή σε κάποια επιτροπή αγώνα. Προφανώς αυτός πρέπει να πρωτοστατεί, αλλά συνολικά οι κομμουνιστές μέσα στο χώρο πρέπει να ξεχωρίζουν ως αγωνιστές.

Οταν λοιπόν λέμε σωστά ότι το Κόμμα καθοδηγεί το κίνημα, εννοούμε ότι μέσα από τα μέλη του Κόμματος ζυμώνεται η κατεύθυνση και η γραμμή πάλης στις διάφορες δομές. Είναι ανάγκη όμως να υπάρξει πιο ουσιαστική μέριμνα από τα ίδια τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ για το πώς καθοδηγούμε το κίνημα, πώς δουλεύουμε στην κατεύθυνση ανασύνταξης, πώς το εντάσσουμε στο σχεδιασμό μας. Για παράδειγμα, πρέπει τα όργανα να συνεδριάζουν πριν από κάποια αγωνιστική διεργασία που ετοιμάζεται (από μια γενική συνέλευση μέχρι μια απεργιακή μάχη) και να συζητάνε για τη γραμμή και τα επιχειρήματα, τις αιχμές που θέλουμε να βάλουμε κάθε φορά, ανάλογα και με τον κάθε χώρο και τις αντιλήψεις που κυριαρχούν.

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα του πολιτισμού, ως Κόμμα έχουμε υπεροχή, έχουν γίνει πολλά βήματα στην αναβάθμισή του, από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο κεντρικό Φεστιβάλ μέχρι και διάφορες εκδηλώσεις που κάνουμε κατά καιρούς που είναι πολύ προσεγμένες. Επίσης, θετική είναι η προσπάθεια που γίνεται για τη μελέτη σοβιετικών συνθετών, κομμουνιστών ποιητών κ.ά. Θεωρώ όμως ότι πολλές φορές υποτιμούνται αυτές οι επεξεργασίες του Κόμματος στο όνομα τού έχουμε πολλά να κάνουμε. Στην πραγματικότητα, όμως ένας κομμουνιστής δεν γίνεται να μην ασχολείται με τη μουσική, το θέατρο, την ποίηση. Αλλωστε, πώς αλλιώς θα περιγράψεις με απλότητα το πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, από την «τραμπάλα» του Μπρεχτ, ή πώς καλύτερα θα νιώσεις την αισιοδοξία που υπήρχε στη μάχη του Λένινγκραντ αν δεν ακούσεις την 7η Συμφωνία του Σοστακόβιτς; Τέτοιους καλλιτέχνες γεννάει η ιδεολογία μας και η πίστη στο μεγάλο καθήκον που θα φέρουμε εις πέρας.