Για την παρέμβαση στο κίνημα

Ασημίνα Καραμπέτσου
Γραφείο ΤΕ Εύβοιας του ΚΚΕ

Μέσα σε χώρους δουλειάς, όπως τα εμπορικά καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ, συναντάμε εργαζόμενους που μας καταθέτουν την απογοήτευσή τους σχετικά με το αν υπάρχει διέξοδος από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, έχουν χάσει την ελπίδα τους, δεν βλέπουν προοπτική μέσα από την κινητοποίησή τους με το συνάδελφο στην επιχείρηση, στον κλάδο κ.λπ. Το κλίμα αυτό όμως δεν ήρθε στη ζωή αυθόρμητα, αλλά έχει εδραιωθεί με μεγάλη, μακροχρόνια προσπάθεια του κεφαλαίου, που παρεμβαίνει στη συνείδηση των εργαζομένων αξιοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτει. Εχει να κάνει με τους όρους εργασίας που διαμορφώνει, τους όρους εκπαίδευσης και διαβίωσης, την επίθεση που έχει εξαπολύσει σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα. Παρ' όλα αυτά και σ' αυτόν τον κλάδο διαφαίνονται διεργασίες, οργανώνονται αγώνες που δείχνουν μια δυναμική.

Διαπιστώνουμε ότι ένα κομμάτι αυτών των εργαζομένων την περίοδο 2010 - 2012 στον έναν ή στον άλλο βαθμό συμμετείχε ή στήριξε κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν. Ζυμώθηκε έντονα στη λογική μνημόνιο - αντιμνημόνιο, ότι μέσα από τις εκλογές, αλλάζοντας το μείγμα διαχείρισης, μπορεί να δει κάτι να αλλάζει προς το θετικότερο στην καθημερινότητά του. Υπήρχε δυσκολία να βγάλουν άμεσα συμπεράσματα ακόμα και για θέματα όπως τη μορφή που έπαιρνε η έκφραση της δυσαρέσκειάς τους. Την επόμενη τριετία που βαδίσαμε μέσα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, είδαμε το σύστημα να κάνει μια πολύ σοβαρή προσπάθεια αναμόρφωσης, να χειραγωγεί και να ενσωματώνει πλατιές μάζες που είναι δυσαρεστημένες. Μια περίοδο, μάλιστα, που συνολικά οξύνθηκε η επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και γενικότερα, κάτι που εκφράστηκε με ένταση των ανταγωνισμών, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και εξελίξεις γύρω από αυτόν, στην προσπάθεια του κεφαλαίου να βρει διεξόδους ανάκαμψης των κερδών του.

Απέναντι στην ακόμα μεγαλύτερη αναδίπλωση και απογοήτευση που έφεραν αυτές οι εξελίξεις στους εργαζόμενους, το Κόμμα μας ξεδίπλωσε μια μεγάλη ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στην εργατική τάξη. Μέσα από παρεμβάσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, στόχευσε στο να αποκαλύψει το ρόλο των κυβερνήσεων της αστικής διαχείρισης με όποιο μείγμα και αν συνδεθούν, να αναδείξει τη στάση των Κομμουνιστών απέναντί τους, τη στάση που χρειάζεται να κρατήσει η εργατική τάξη με την όξυνση των αντιθέσεων απέναντι στην άλλη έκφραση της πολιτικής του κεφαλαίου, αυτή του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με αυτόν τον άξονα δουλέψαμε και την παρέμβασή μας στο κίνημα, στη λογική της ανάκτησης των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών.

Το τελευταίο διάστημα, παρά το νέο κύμα υποχώρησης, ανασφάλειας, απογοήτευσης που καλλιεργήθηκε με την «πρώτη φορά αριστερά», υπήρξαν σοβαρές εστίες αντίστασης και αγώνα στον κλάδο, που μπορούν να λειτουργήσουν ως χρήσιμα εργαλεία για τον κάθε εργαζόμενο, ώστε να αποκομίσει μια πείρα, να βγάλει συμπεράσματα. Είναι η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων του «Καρυπίδη», των Επιτροπών Αγώνα και ο συντονισμός των εργαζομένων του «Μαρινόπουλου» κ.ά. Παρά τις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, φαίνεται στην πράξη ότι υπάρχουν δυνατότητες για περαιτέρω συσπείρωση σε μεγάλους χώρους δουλειάς, μέσα από επιτροπές αγώνα, σωματειακές επιτροπές, αξιοποιώντας αυτή την πείρα. Είναι αυτό αρκετό; Είναι ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης αντίστοιχος της επίθεσης που δεχόμαστε; Αν πάρουμε σαν άξονα της κριτικής μας τον αρνητικό συσχετισμό, τότε οδηγούμαστε στη λογική της ενσωμάτωσης, σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το ότι οι συσχετισμοί δεν είναι με το μέρος μας είναι προφανές.

Χρειάζεται μέσα από την καθημερινή μας δράση να στοχεύουμε στη διαμόρφωση της συνείδησης των εργαζομένων. Να μπορούν πέρα από το ατομικό τους παράδειγμα, μέσα από την καθημερινότητά τους στο χώρο δουλειάς, να βγάζουν συμπεράσματα αξιοποιώντας τη συλλογική πείρα. Ν' αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές γραμμές που εξελίχθηκαν αυτήν την οχταετία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μέσα στο κίνημα. Απέναντι στο κυρίαρχο «τίποτα δεν έγινε - τίποτα δεν γίνεται» έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε με επιμονή, να φωτίσουμε το πού οδήγησαν οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, πώς ο συσχετισμός δύναμης επέδρασε σ' αυτούς, ποια είναι τελικά η γραμμή που χρειάζεται να επικρατήσει στο κίνημα για να θέσει τις προϋποθέσεις για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών.

Η γραμμή αυτή, όμως, για να είναι αποτελεσματική, δεν μπορεί να σταθεί μόνη της σε επίπεδο κινήματος. Δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την παρέμβαση του Κόμματος ιδεολογικά - πολιτικά στην εργατική τάξη, ώστε να αποκαλύπτεται η φύση της κρίσης, ως καπιταλιστικής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, να χαράσσεται μέτωπο με τις δυνάμεις της ενσωμάτωσης, να ζυμώνεται η πολιτική πρόταση ότι μέσα από οποιαδήποτε εναλλαγή δεν πρόκειται να υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού, παρά μόνο μέσα από την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με εργατική εξουσία. Ταυτόχρονα, αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίζεται είναι ότι η εργατική τάξη, τα σύμμαχα στρώματα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η χώρα μας, όπου ο καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, εμπλέκεται στις εξελίξεις της περιοχής, οπότε κάτω από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να ανοίγει και η συζήτηση για τη στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τρόπο που πολύ στοχευμένα μπαίνει στις Θέσεις για το 20ό Συνέδριό μας.

Συνοψίζοντας, ο άξονας που μπαίνει στις Θέσεις του Συνεδρίου βοηθάει στο να διευρύνουμε την παρέμβασή μας και στο εμπόριο, ιεραρχώντας στους χώρους όπου συγκεντρώνονται οι εργαζόμενοι, εκεί που διαμορφώνονται οι όροι των εξελίξεων στον κλάδο. Να δουλέψουμε το περιεχόμενο του αγώνα, τη διαμόρφωση των αιτημάτων στην κατεύθυνση ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στα μονοπώλια, σε συνδυασμό με τα οξυμένα ζητήματα του κλάδου όπως είναι η Κυριακάτικη Αργία, η ΣΣΕ, η απληρωσιά, οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο κ.ά., λαμβάνοντας υπόψη ότι μόνη της η πάλη για τα ζητήματα αυτά δεν μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση ταξικής πολιτικής συνείδησης, να δώσει διέξοδο. Να εντείνουμε την παρέμβαση του Κόμματος ώστε να ατσαλωθούν οι εργαζόμενοι του κλάδου ιδεολογικά, πολιτικά, να βγάζουν συμπεράσματα, να θέτουν στο προσκήνιο την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, να είναι σε ετοιμότητα γύρω από τις εξελίξεις που μυρίζουν μπαρούτι εντός και εκτός συνόρων. Τελικά, να βάλουν πλάτη στην ανασύνταξη του κινήματος και στην ισχυροποίηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.