Για τη δουλειά μας στις γυναίκες

Δουλκέρης Αλέξανδρος

ΤΟ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής

Στη Θέση 59 των Θέσεων αναφέρεται πως «καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη εξειδικευμένης δράσης του Κόμματος στις γυναίκες εργατικής, λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, τόσο αυτοτελώς όσο και μέσα από τις γραμμές του εργατικού, λαϊκού κινήματος με στόχο την άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα». Επίσης, οι Θέσεις συνεχίζουν αναγράφοντας πως «εξακολουθεί σήμερα ως ένα βαθμό αυτή η δουλειά να θεωρείται πλεονασμός».

Θεωρώ πως για μια Τομεακή Οργάνωση όπως οι Τηλεπικοινωνίες, ο δρόμος για την υλοποίηση των καθηκόντων της ανασύνταξης, της οικοδόμησης και της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου περνάει αντικειμενικά μέσα από την ειδικευμένη δουλειά για τις γυναίκες.

Αυτό συμβαίνει και γιατί ο κλάδος όπου δρούμε συγκεντρώνει πληθώρα νέων εργαζόμενων γυναικών και λόγω του ότι δεν απαιτεί βαριά χειρωνακτική εργασία ή μεγάλη ειδίκευση - τουλάχιστον στα τηλεφωνικά κέντρα. Αυτές οι εργαζόμενες είναι είτε φοιτήτριες και πρακτικάριες ή γυναίκες στο στάδιο που μόλις δημιούργησαν ή πρόκειται να δημιουργήσουν οικογένεια.

Οι Θέσεις εντοπίζουν σωστά επιδείνωση της θέσης της γυναίκας που αφορά τόσο τους εργασιακούς όρους και συνθήκες όσο και τη ζωή της γενικότερα. Η κατάσταση κάτω από το βάρος των συνθηκών που περιγράφονται στο κείμενο έχει οδηγήσει σε γενικές γραμμές στην ενίσχυση συντηρητικών αντανακλαστικών στις γυναίκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Αυτό το βλέπουμε να εκφράζεται με πολλούς τρόπους στους χώρους δουλειάς και συνεπώς στο κίνημα.

Η άποψη που λέει «ας κοιτάξω τη ζωή μου ή το σπίτι μου και τα παιδιά μου» συναντάται ολοένα και περισσότερο. Σε σχέση με παλιότερα χρόνια, έχουν υποχωρήσει οι προβληματισμοί για όλα όσα γίνονται στην κοινωνία, οι αντιδράσεις για τον πόλεμο. Το τελευταίο φάνηκε ιδιαίτερα με αφορμή το Προσφυγικό, καθώς πολλές συναδέλφισσες έλεγαν πως λυπούνται και πως είναι άδικο αυτό που γίνεται, αλλά πως «δεν μπορούμε να το λύσουμε, άρα και να το πληρώσουμε εμείς».

Είναι αδύνατο στο έδαφος της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και κυρίως στο έδαφος της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής μία γυναίκα από μόνη της να αντιληφθεί τη διέξοδο για τα προβλήματα που βιώνει. Είναι επόμενο να κατηγορεί τον εαυτό της και να θεωρεί «ατομικό πρόβλημα» ό,τι της συμβαίνει και να ψάχνει ατομική λύση γι' αυτό. Δεν βλέπει την εκμετάλλευση, την ουσία του γυναικείου ζητήματος.

Προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή της κάνοντας δύο δουλειές ή παράλληλα προσπαθώντας να μαζέψει διάφορα «προσόντα» με σπουδές, σεμινάρια, μαθήματα σε ΙΕΚ ή μεταπτυχιακά στο ΕΑΠ. Βλέπει συχνά ως διέξοδο από την καθημερινότητα το είδος διασκέδασης που προβάλλει το σύστημα αλλά και την υποτιθέμενη μικροαστική σεξουαλική «ελευθερία».

Ακριβώς γι' αυτό είναι επιτακτική η δική μας συστηματική και σχεδιασμένη παρέμβαση. Θα πρέπει να αποφεύγεται να κάνουμε μόνο μια γενική πολιτική δουλειά για το θέμα με αποσπασματικές αναφορές στα ζητήματα ενόψει σταθμών (π.χ. 8η Μάρτη, βιβλιοπαρουσιάσεις). Η δουλειά αυτή θα πρέπει να συνδυάζεται με εξειδικευμένη δουλειά.

Συγκεκριμένα θα πρέπει να γίνει προετοιμασία και συζήτηση μέσα στην Οργάνωση της θέσης μας για το γυναικείο ζήτημα. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο πώς θα αναδείξουμε την ταξική φύση του γυναικείου ζητήματος και στο πώς σε μία κουβέντα θα αναδείξουμε στην εργαζόμενη το τι σημαίνει διπλή καταπίεση και σε ποια κοινωνία θα μπουν οι βάσεις για να λυθούν αυτά τα προβλήματα.

Να κάνουμε προσπάθεια και με ευθύνη των Κομματικών Ομάδων αλλά και των ΚΟΒ να απαντήσουμε τα σοβαρότερα ζητήματα που συναντάμε στους χώρους δουλειάς (γυναικεία επιχειρηματικότητα, γυναικεία στελέχη, γυναίκα που τα καταφέρνει όλα κ.τ.λ.). Ξεχωριστά να δούμε το ζήτημα πως η εταιρεία είναι μια μεγάλη οικογένεια, ένα δεύτερο σπίτι μας, που είναι ένα από τα κυριότερα στον κλάδο.

Θα πρέπει να υπάρχει καταμερισμένη ευθύνη στην Οργάνωση - πέρα από την ατομική του κάθε μέλους - για παρακολούθηση των σημαντικότερων εξελίξεων σε θέματα που συναντάμε στους χώρους ή που θέλουμε να ανοίξουμε, όπως εκείνα της εκπαίδευσης και της μητρότητας.

Να κάνουμε προσπάθεια να λύσουμε το ζήτημα της αντιμετώπισης της ΟΓΕ ή της Λαϊκής Επιτροπής ως της «έτοιμης» λύσης. Συχνά θεωρούμε πως αν γνωρίσουμε μια συναδέλφισσα στη συνοικία θα της λύσουν όλα τα ζητήματα και τους προβληματισμούς. Είναι σε εμάς η κύρια ευθύνη της παρέμβασης, χωρίς να υποτιμάται η σύνδεση με τη συνοικία.

Χρειάζεται η Οργάνωση να έχει καταγεγραμμένο καλά και καθαρά ποιες είναι μητέρες, ποιες σπουδάζουν, ποιες κάνουν πρακτική, ώστε να μπορούμε να βάζουμε σχέδιο συγκεκριμένο, να παίρνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και να γνωρίζουμε σε ποιες απευθύνονται κατά κύριο λόγο.

Να λάβουμε υπόψη πως πολλά από τα αιτήματα που βάζουμε στις ανακοινώσεις μας και στα κείμενά μας δεν έχουν ανταπόκριση στις γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του αιτήματος για πλήρη και σταθερή εργασία, για 8ωρο. Ενα τέτοιο αίτημα αν μπαίνει έτσι, δεν αγγίζει τις φοιτήτριες που δεν μπορούν να δουλεύουν περισσότερες ώρες ή τις μητέρες που έχουν να πάρουν τα παιδιά τους από τους σταθμούς και τα σχολεία μετά τη βάρδια. Επρεπε να γίνει καλύτερη προσπάθεια με ολόπλευρο άνοιγμα των θέσεών μας για την εκπαίδευση και για τη μητρότητα, προκειμένου να τραβήξουμε στην πάλη τις γυναίκες αυτές. Αρα, να δούμε να έρχεται εγκαίρως η πείρα τού πώς προχωράνε οι θέσεις, τα αιτήματά μας και να εμπλουτίζονται και να εξειδικεύονται εγκαίρως.

Σημασία έχει να παρακολουθούμε το πώς το κράτος, οι ΜΚΟ, οι επιχειρήσεις - η εργοδοσία παρεμβαίνουν στις γυναίκες. Στον κλάδο οι κινήσεις της εργοδοσίας μόνο τυχαίες δεν είναι. Η εργοδοσία αξιοποιεί τις εργαζόμενες μητέρες προκειμένου να επιδρά στις συνειδήσεις και των υπόλοιπων εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που από τα πρώτα πράγματα που ακούμε για ένα «καλό» εργοδότη είναι πως προσέχει τις μητέρες και πως φροντίζει για τα παιδιά τους. Με μεγάλη προσπάθεια έχουν πετύχει και αξιοποιώντας τη διάλυση των κρατικών δομών, να εμφανίζουν τα αυτονόητα δικαιώματα ως παροχές, ως χάρες για τις οποίες οι γυναίκες σε όλη τους τη ζωή πρέπει να είναι υποχρεωμένες στον εργοδότη.

Κλείνοντας, είναι ζήτημα προς προβληματισμό να δούμε σε τι βαθμό και εμείς οι ίδιοι επηρεαζόμαστε από τέτοιες αντιλήψεις. Είναι ζήτημα να υπάρχει υποχώρηση όταν δημιουργείται οικογένεια ή αντίληψη πως προορισμός της γυναίκας είναι η δημιουργία οικογένειας. Οι εργαζόμενες και οι άνεργες συντρόφισσες, οι συντρόφισσες που κάνουν οικογένεια, πρέπει να στηρίζονται με κάθε τρόπο από το Κόμμα.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου του Κόμματός μας.