Να μετρήσουμε ουσιαστικά τη δουλειά μας

Αλέκος Χατζηκώστας

ΚΟΒ Βέροιας

1. Το Κόμμα μας πορεύτηκε στην τετραετία αυτή, σε εξαιρετικά δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, εξοπλισμένο με νέο Πρόγραμμα, Καταστατικό, νέες επεξεργασίες για ζητήματα Ιστορίας του, αλλά και για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο πολιτικός - κοινωνικός χρόνος σίγουρα δεν επαρκεί για να βγουν αναλυτικά συμπεράσματα για τη δοκιμασία όλων αυτών στην πράξη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μετρήσουμε τα αποτελέσματα της δουλειάς μας ποσοτικά και ποιοτικά. Να εξετάσουμε πολύ απλά κατά πόσο όλα αυτά συνέβαλαν και συμβάλλουν στην «ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα», στα μετρήσιμα δηλαδή βήματα που έγιναν προς την κατεύθυνση συγκέντρωσης - προετοιμασίας «του στρατού της επανάστασης».

Εχει αποδειχτεί ιστορικά ότι η πολυπόθητη αυτή ωρίμανση δεν έρχεται με «διατάγματα» ή «σχεδιασμούς επί χάρτου», απλά με τη συνεχή από μέρους μας επίκληση της ανάγκης επανάστασης και της (αναγκαίας) πειστικής προβολής του ρεαλισμού - αναγκαιότητας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται βασανιστικά - με τη μυρμηγκίσια γεμάτη αυτοθυσία δουλειά μας (ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική) - ξεκινά πάντα από τα απλά, τα συγκεκριμένα, τα καθημερινά και προχωρά στα σύνθετα, ώστε να διδάσκονται πραγματικά οι λαϊκές μάζες «από την ίδια τους την πείρα». Δεν μπορείς π.χ. να πείσεις τον πεινασμένο (και στη χώρα μας έχουν αυξηθεί δραματικά - απόλυτη εξαθλίωση) απλά υποσχόμενος ότι θα χορτάσει «στα φαγητά που θα φτιάξουν οι κουζίνες του μέλλοντος».

Και εδώ έχουμε πολλή ακόμη δουλειά να κάνουμε. Χωρίς «επαναστατικό σκόντο» αλλά και παίρνοντας πιο ουσιαστικά υπόψη στη δράση μας την προτροπή του Λένιν στο τι πρέπει να αποφύγουμε: «Για έναν πραγματικό επαναστάτη ο πιο μεγάλος κίνδυνος - ίσως και ο μοναδικός κίνδυνος - είναι να υπερβάλλει στην επαναστατικότητα, να ξεχνά τα όρια και τους όρους για μια κατάλληλη και επιτυχημένη εφαρμογή των επαναστατικών μεθόδων» (Απαντα τ. 44).

Η εμπειρία από τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση (τη βαθύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια στη χώρα μας) έδειξε ότι αυτό που κυριάρχησε - και εδώ να δούμε αυτοκριτικά και τις δικές μας ευθύνες - δεν ήταν οι νέες δυνατότητες που ξανοίγονταν, αλλά δυστυχώς οι νέες δυσκολίες - εμπόδια που προστέθηκαν στην αντιφατική επίδρασή της καπιταλιστικής κρίσης στην κοινωνική συνείδηση. Η κοινωνική συνείδηση πήγε «προς τα πίσω» και όχι προς την κατεύθυνση που εμείς θέλαμε. Κάτι που θα φανεί έντονα και στα επόμενα χρόνια, όταν θα πλεύσουμε ίσως, σε πιο «ήρεμα νερά» (πιθανή «καπιταλιστική ανάκαμψη»).

2. «Καμαρώνουμε» (και σωστά) για τις κοινωνικές - πολιτικές μας προβλέψεις, που στηρίχτηκαν στις επεξεργασίες μας στο έδαφος της Μ-Λ ιδεολογίας μας. Ομως δεν φτάνει να προβλέπεις σωστά τις εξελίξεις, αλλά και να δημιουργείς με τον αγώνα σου τις προϋποθέσεις για να καθυστερείς, εμποδίζεις, υπερπηδάς τα εμπόδια - προβλήματα που δημιουργούνται. Τα λαϊκά στρώματα δεν θα μας «βαθμολογήσουν» απλά και μόνο για το ότι «τα είπαμε καλά», αλλά κυρίως στο πώς και εάν μπήκαμε επικεφαλής στον αγώνα για να τα αποτρέψουμε.

Η καθημερινή αναγκαία προετοιμασία μας «για τις μεγάλες μέρες» όταν θα υπάρχει στη χώρα μας επαναστατική κατάσταση, δεν μας απαλλάσσει από την καθημερινή δράση για «τα μικρά», χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ότι «οι μικρές αλλαγές είναι εχθρός των μεγάλων αλλαγών» (ΜΠΡΕΧΤ). Η ιδεολογική πάλη ενάντια στο ρεφορμισμό - «κυβερνητισμό» θα πρέπει να δένεται και με την πάλη ενάντια στον αριστερισμό - σεχταρισμό.

Η ανάγκη για «ατσάλωμα» να δένεται και με την ανάγκη για «νίκες» του κινήματος (προσωρινές, εύθραυστες κ.ά.), με «χειροπιαστά αποτελέσματα», γιατί έτσι συμβάλλει στο να σπάει το κλίμα απογοήτευσης και αποστράτευσης, που ας μην το κρύβουμε, φαίνεται να υπάρχει και στις γραμμές μας, εκφραζόμενο με διάφορους τρόπους...

3. Οι πολλές δικαιολογημένες αναφορές - εκτιμήσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση των κομμουνιστών σ' αυτόν θα πρέπει να δένονται και με τον καθημερινό έμπρακτο αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (όπως κάναμε στη μακρόχρονη ιστορία μας), ενάντια στις βάσεις και το ΝΑΤΟ, για την αποτροπή του, χωρίς φυσικά πασιφιστικές αυταπάτες. Ταυτόχρονα να έχουμε βαθύτερη συναίσθηση για το τι σημαίνει πόλεμος στον 21ο αιώνα σε ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά και τις επιπτώσεις του. Η γέννα του καινούριου που προσδοκούμε (μακριά από εμάς λαθεμένες σκέψεις όπως: πόλεμος = επαναστατική κατάσταση = σοσιαλιστική επανάσταση) θα είναι εξαιρετικά δύσκολη μετά από μία τέτοια εξέλιξη και θα απαιτεί πολλαπλές θυσίες, πρώτιστα από την επαναστατική του πρωτοπορία, για τις οποίες και η ίδια θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη...

4. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα είχαν πάντα δείκτες που μετρούσαν τη δουλειά τους, δείκτες «αντοχής» αλλά και ανάπτυξης ή υποχώρησης. Χρειάζεται συγκεκριμένα απλά και όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρα να απαντήσουμε και στο Συνέδριό μας (αποτελέσματα - αιτίες) όχι για να κάνουμε το «χατίρι» των άσπονδων «φίλων» μας, αλλά για να μπορέσουμε να έχουμε μία πραγματικά «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»:

-- Ποια τα αποτελέσματα της παρέμβασής μας στο λαϊκό κίνημα και πρώτιστα στο εργατικό (π.χ. αλλαγή συσχετισμών, βαθμός οργάνωσης - μαζικότητας, ανάπτυξη αγώνων κ.ά.). Γιατί υπήρχε «υποχώρηση - αναδίπλωση» στο εργατικό - λαϊκό κίνημα αυτό το διάστημα;

-- Στην πράξη πόσο και πώς προωθήθηκε η κοινωνική συμμαχία σε πραγματικό κοινωνικό έδαφος και όχι αυτό που συχνά εμείς «βαφτίζουμε» ως τέτοια.

-- Οσον αφορά το Κόμμα: Πορεία οργανωμένης του δύναμης, κοινωνική - ηλικιακή του σύνθεση, λειτουργία του και επίπεδο συμμετοχής - δράσης των μελών. Συζήτηση για τη σημαντική πτώση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη», αλλά και η πορεία των οικονομικών του.

-- Τι γίνεται αντίστοιχα με την ΚΝΕ και την παρέμβαση - επίδρασή της στη νέα γενιά; (Αισθητή η απουσία και την περίοδο αυτή του νεολαιίστικου κινήματος).

-- Τι γίνεται (και γιατί) με την επιρροή μας στις εκλογικές μάχες που προηγήθηκαν; (Ως δείκτης στη συγκεκριμένη στιγμή του επιπέδου της κοινωνικής συνείδησης).

5. Γίνεται αναφορά για νέα γενιά στελεχών που «αναπτύσσεται και διαπαιδαγωγείται με κριτήρια που ξεφεύγουν από τον κοινοβουλευτισμό ως βάση...». Σωστά, όμως, αυτή η διαπίστωση δεν τα «προφυλάσσει» και από άλλες εξίσου σοβαρές «παθογένειες» και «παιδικές ασθένειες» που πρέπει να προσέξουμε, όπως η απόσταση λόγων και έργων, ο υποκειμενισμός, η «ανυπομονησία», ο «πολυξερισμός» που δεν δένεται με την εμπειρία την κοινωνική, κομματική, κινηματική, την έμπρακτη αντοχή στα ζιγκ-ζαγκ του κινήματος και της ζωής. «Αυτοϊκανοποίηση, δογματισμός από τη μια και αυταρχικότητα, γραφειοκρατία από την άλλη, φέρνουν στην κατάσταση εκείνη που κρατάει το στέλεχός μας μακριά από τη ζωντανή πραγματικότητα, αποσπασμένο από τη ζωή και τη μάζα του Κόμματος, από τη μάζα του λαού. Αυτό κάνει το στέλεχος και τον καθοδηγητή ανίκανο ν' ανταποκριθεί στη δουλειά του, στον κομματικό προορισμό...» (Ν. Ζαχαριάδης).