Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Για τις Θέσεις

Αντώνης Ρηγόπουλος
φίλος του ΚΚΕ

1. Σκέψεις πάνω στην Πολιτική Συμμαχιών (Θέση 58, 67)
Η βασική αντίθεση είναι κεφάλαιο - εργασία. Με βάση την πολιτική συμμαχιών μας, η οποία περιλαμβάνει και μικρούς ΕΒΕ, μπορεί ένας κομμουνιστής να μισθώνει εργασία; Αν όχι, πού το ξεκαθαρίζουμε αυτό στα κείμενα του Κόμματος; Αν ναι, θεωρούμε τελικά ότι η συνείδηση προηγείται του αντικειμενικού είναι;
Είναι σημαντικό να μη θολώνουν οι αντικειμενικές σχέσεις εκμετάλλευσης εργοδότη - εργαζόμενου για χάρη μιας πιθανής συμμαχίας. Στον επισιτισμό π.χ. στον οποίο απασχολείται το 10,4% των εργαζομένων στην Ελλάδα, το 49% των εργατών απασχολείται σε μικρές επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 10 εργαζόμενους (ΚΟΜΕΠ 6/2016). Οσο κι αν πλήττεται ένας μικρός εργοδότης από τα μονοπώλια, εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενούς του, η βασική αντίθεση κεφάλαιο - εργασία παραμένει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
2. Σκέψεις για το ζήτημα των «λεγκαλιστικών αυταπατών» (Θέση 65)

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια έξαρση ακροδεξιού ακτιβισμού, από ωμές επιθέσεις που πια είναι τόσο συνηθισμένες που περνάνε απαρατήρητες, καταλήγοντας μέχρι και σε νεκρούς. Από τις αποκαλυπτικά πολιτικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, εργατών και την επίθεση στο ΠΑΜΕ, μέχρι και σε τυφλές επιθέσεις σε απλές αντιφασιστικές rap συναυλίες! (5/7/13, λίγους μήνες πριν τη δολοφονία του rapper Φύσσα, επίθεση με μολότωφ σε συναυλία στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα). Η συνεργασία ή έστω τα στραβά μάτια των θεσμών του αστικού κράτους είναι δεδομένα, η εμπειρία από τη δίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής δείχνει πολλά. Εχουμε ήδη αποκαλύψει και καταδικάσει το ναζισμό χωρίς να περιμένουμε την αστική δικαιοσύνη. Mε τις κωλυσιεργίες της έχει ήδη δείξει τις προθέσεις της. Ο λόγος αντικειμενικά είναι πια μόνο σε εμάς. Χωρίς να παρασυρόμαστε από φωνές που επί της ουσίας διαχωρίζουν τον αντιφασιστικό από τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, έχουμε την υποχρέωση και την αριθμητική υπεροχή στο κίνημα να ανεβάσουμε τους τόνους, να ακυρώνουμε συγκεντρώσεις και πορείες τους, να αποκλείουμε γραφεία τους. Εχουν γίνει πολλά από το προηγούμενο Συνέδριο μέχρι σήμερα, οπότε ίσως είναι και ζήτημα αυτοπροστασίας πλέον. Τέτοιου είδους δράση αναπόφευκτα θα μας οδηγήσει σε γκρίζες νομικά ζώνες. Υπάρχει ανάγκη όμως να αναγκάσουμε τους φασίστες να νιώσουν την καυτή ανάσα μας, όπου προσπαθούν να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Διάσπαρτες αντιφασιστικές ομάδες, με βασικό αιμοδότη τον α/αναρχικό χώρο, παρά τη μικρή δύναμή τους, φαίνονται ιδιαίτερα κινητικοί προς αυτή την κατεύθυνση, κερδίζοντας έτσι και συμπάθεια και ιδεολογική επιρροή σε τμήματα της νεολαίας, εντέλει βέβαια σκοντάφτοντας στα ίδια τα ιδεολογικά τους αδιέξοδα.
3. Σκέψεις πάνω στο γυναικείο ζήτημα (Θέσεις 59, 67)
Δεχτήκαμε δικαιολογημένη κριτική για τη θέση μας για το σύμφωνο συμβίωσης. Θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό, οι επεξεργασίες μας για το θέμα, όπως αποτυπώνονται σε διάφορες στιγμές (ΚΟΜΕΠ 15/3, 16/1, «Ρ» 20/12/15), ξεκινάνε τόσο από αυθαίρετες υποθέσεις και καταλήγουν σε εξίσου αυθαίρετα συμπεράσματα. Είναι δύσκολο να αναλύσω εδώ εκτεταμένα αποσπάσματα λόγω οικονομίας χώρου. Ισως αντανακλούν την άποψη της επιστημονικής κοινότητας σε περασμένες δεκαετίες. Στην «Καταγωγή της οικογένειας» του Ενγκελς («Σύγχρονη Εποχή», σελ. 100-101) διαβάζουμε ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα φτιάξουν «τη δική τους ζωή και τη δική τους αντίστοιχη κοινή γνώμη για τις πράξεις του καθενός και - τελεία και παύλα». Η ανθρωπότητα βάζει μπροστά της τα ζητήματα που μπορεί να λύσει. Σαν πρωτοπόροι και κομμουνιστές, που μεταξύ άλλων θεωρούμε ότι το μεγάλωμα των παιδιών πρέπει να είναι κοινωνική υπόθεση, είναι δική μας υποχρέωση να διαμορφώνουμε την αντίστοιχη ευνοϊκή κοινή γνώμη για το ξεπέρασμα της δεδομένης πυρηνικής οικογένειας, να αδράττουμε τις ευκαιρίες που μας δίνει η επικαιρότητα να αποδομούμε το μεταφυσικό της περιτύλιγμα και να ξεσκεπάζουμε την ιστορικότητα και τον οικονομικό της ρόλο. Εκτός κι αν, για να μην αποκτήσει το παιδί «παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης των δύο φύλων», γίνουμε αντίθετοι π.χ. και στη μονογονεϊκή οικογένεια όπου το παιδί δεν γνωρίζει πατέρα, ή στην υιοθέτηση παιδιού από γονείς με διαφορετικό χρώμα δέρματος, ή θεωρήσουμε πως ένα ορφανό παιδί αποκτά «ομαλότερη ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξή» μέσα σε ένα ίδρυμα, από ό,τι αν το υιοθετούσαν και το μεγάλωναν ομοφυλόφιλοι, άτομα χωρίς καν σύντροφο, ή γενικότερα άνθρωποι που έχουν επιλέξει διαφορετικές μορφές συμβίωσης, ακόμα και κοινοβιακές. Ηδη απορρέουν δικαιώματα από τη σεξουαλικότητα κάποιου - μόνο οι ετεροφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να τεκνοθετούν. Η σεξουαλικότητα, ή ακόμα και η έλλειψη αυτής, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρείται κριτήριο για την καταλληλότητα κάποιου να υιοθετήσει, τι σχέση μπορεί να έχει με την ικανότητα κάποιου να είναι υπεύθυνος κηδεμόνας.
Πολύ σημαντική επίσης είναι η ανάδειξη από το εργατικό ή το γυναικείο κίνημα περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης σε εργάτριες από προϊστάμενους στους χώρους εργασίας. Υπάρχει διπλός φόβος που πρέπει να σπάσει, από τη μία της απόλυσης, από την άλλη των κάθε είδους ταμπού, που κάνουν τις γυναίκες να διστάζουν να τα αναφέρουν. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, ο λόγος για το γυναικείο κίνημα πρέπει να είναι πρωτίστως στις γυναίκες.
4. Σκέψεις πάνω στην παρέμβαση του Κόμματος στον πολιτισμό (Θέση 73)
Είναι κρίμα από τη μία να έχουμε ένα σημαντικό θεωρητικό κεκτημένο (π.χ. Συνέδριο για τον Μπρεχτ, ομιλία Ελένης Μηλιαρονικολάκη στο σεμινάριο της ΤΟ Καλλιτεχνών κ.λπ.), από την άλλη να αφήνουμε αναξιοποίητο τεράστιο μέρος αυθεντικής, ζωντανής, πρωτότυπης νεολαιίστικης καλλιτεχνικής δημιουργίας που «ψάχνεται» πολιτικά αλλά δεν είναι ακόμα ώριμη. Φυσικός της χώρος είναι το ΚΚΕ, αλλά αξιοποιείται από άλλους χώρους, οι οποίοι σε τελική ανάλυση χτίζουν «πελατεία» με βάση τα πολιτιστικά αντανακλαστικά τους και την παρέμβασή τους εκεί. Εν τέλει στα φεστιβάλ μας υπάρχουν περιπτώσεις που παρακολουθούμε μουσικές διασκευές ξανά και ξανά, ανεχόμαστε σεξιστικά αστεία των γνωστών καλλιτεχνών υποστηρικτών του ΕΠΑΜ, ραπ «συγκροτήματα» που θησαύρισαν υμνώντας και προβάλλοντας την καλοπέραση. Ετσι αδικούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας ειδικά στο μέρος της νεολαίας που, ερχόμενο για πρώτη φορά σε επαφή με την πολιτική, βγάζει συμπεράσματα και μέσα από τη στάση μας στο πολιτιστικό. Η σημασία της τέχνης, αν και σε καμία περίπτωση πρωταρχική, είναι μεγάλη, πιθανόν τα τραγούδια να μπορούν να φτάσουν εκεί που δεν φτάνουν οι αναλύσεις και τα καλέσματα.
Ολα αυτά χωρίς να υποτιμούμε την ιδιαίτερη φύση της εργασίας του καλλιτέχνη, ειδικά στον καπιταλισμό, που όταν είναι αποκομμένος από την παραγωγή, άρα δεν είναι γειωμένος με τα πραγματικά προβλήματα, σε συνδυασμό με την προβολή που του δίνει ο χώρος, ίσως να οδηγείται πιο εύκολα σε μικροαστικές αντιλήψεις και λόγο.
Ζήτω το 20ό Συνέδριο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου