Χαρίσης Φίλιππος
Συμβούλιο Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης της ΚΝΕ
Ξεκινώντας, να λάβουμε υπόψη πως ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, κυρίως οι μικρότερες ηλικίες, έχουνε μεγαλώσει μέσα στην κρίση. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τη χειροτέρευση της ζωής τους μέσα σ' αυτήν. Καταλαβαίνουν βέβαια τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους, στο να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις ή ακόμα και στο να βγάλουν τα προς το ζην, όμως δεν έχουνε δει, παραδείγματος χάρη, το χαρτζιλίκι τους να μειώνεται, μιας και πριν το 2008 δεν παίρνανε καν. Η λειψή γνώση που έχουν για το πώς ήταν η κατάσταση πριν την κρίση οδηγεί στο να νομιμοποιούν στη συνείδησή τους πιο εύκολα αυτά που βιώνουν σήμερα και να ανέχονται συγκριτικά πιο πολλά, από τις παλαιότερες γενιές, κατεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων πολύ πιο εύκολα.
Υπάρχει λοιπόν μια απειρία σε αυτό το κομμάτι της νεολαίας, σε οικονομικά ζητήματα, που οδηγεί και σε πολιτική απειρία. Μην μπορώντας να παρακολουθήσουν πλήρως τις οικονομικές εξελίξεις που συντελέστηκαν τα χρόνια της κρίσης, για τα λαϊκά νοικοκυριά, και λόγω του μικρού της ηλικίας τους, δεν παρακολούθησαν ούτε τις πολιτικές εξελίξεις, ούτε τη διαπάλη που ξετυλίχτηκε γύρω απ' αυτές. Συνεπώς, μέτωπα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που κερδήθηκαν το προηγούμενο διάστημα δεν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι τους αγγίζουν. Για παράδειγμα, ο σημερινός πρωτοετής φοιτητής είναι πολύ πιθανόν να μην καταλαβαίνει τη θέση του ΚΚΕ για μη συμμετοχή των ΚΚ σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, μιας και το 2012 που «λύσαμε» αυτό το ζήτημα στη συνείδηση του κόσμου, αυτός ήταν μόλις μαθητής της δευτέρας Γυμνασίου, που είναι πάρα πολύ πιθανόν να μην ασχολούνταν καθόλου με τα πολιτικά.
Τις σωστές λοιπόν εκτιμήσεις που κάνει η ΚΕ, στη Θέση 38, γύρω από μέτωπα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που κερδήθηκαν την περασμένη περίοδο, ούτε να τις θεωρήσουμε ληγμένες πρέπει για μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ξανά τέτοια ζητήματα αργά ή γρήγορα, ανάλογα και με την πορεία αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Μπορεί οι νέοι σήμερα να έχουν αρνητική γνώμη για το ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα βαθμό, και να τον κατατάσσουν πλάι στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά την πορεία του εκφυλισμού του δεν την έχουν παρακολουθήσει από την αρχή. Ετσι δεν είναι γνώριμοι με τις μεθοδεύσεις του οπορτουνισμού, και αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου στο μέλλον.
Κάτι θετικό όμως που παρατηρώ, είναι πως υπάρχει μία μεγάλη μερίδα νέων που νιώθει αποστροφή για το σύστημα, όπως και να το έχει στο μυαλό της. Κυρίως στο μαθητικό κίνημα, στις κινητοποιήσεις των περασμένων χρόνων, δεν ήταν λίγοι αυτοί που, πέρα από τα ιδιαίτερα προβλήματα και αιτήματα που υπήρχαν στο προσκήνιο, αγωνιζόντουσαν για τους συνολικούς άθλιους όρους ζωής που τους έχει διαμορφώσει ο καπιταλισμός. Εμείς πρέπει να δουλέψουμε πάνω σ' αυτή τους την αγωνιστική διάθεση, εξηγώντας τους ποιο είναι αυτό το σύστημα που τους αγανακτεί.
Ταυτόχρονα, όμως, λόγω της απειρίας και πάλι, αρκετοί, κυριευμένοι από την ανυπομονησία και τον αυθορμητισμό, υιοθετούν ως κριτήριο κινητοποίησης τη μαζικότητα, γενικά και αόριστα, ή την άμεση δράση. Από μόνα τους αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρνητικά ή επικίνδυνα, αλλά γίνονται όταν δουλεύονται σαν περιεχόμενο πάλης από άλλες δυνάμεις, που μόνο στόχο έχουν να εγκλωβίσουν και να σβήσουν τη διάθεση ενός νέου που θέλει να αντιδράσει. Ετσι καμιά φορά, καταλήγουν να προσεγγίζουν και να εμπιστεύονται κόμματα ή ομάδες που τους οδηγούν στοχευμένα στην απογοήτευση και στη μοιρολατρία.
Σε αυτούς τους νέους χρειάζεται με μεγαλύτερη επιμονή και υπομονή να εξηγούμε ότι η πάλη για τη λύση στα άμεσα προβλήματά τους πρέπει να συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να πείθονται για το τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει σήμερα η δράση, η κινητοποίηση, για να μένει κάτι από τους αγώνες. Βάζοντας σαν κύριο μέλημα αυτό στην παρέμβασή μας, θα μετρήσουμε πιο γρήγορα και σταθερά βήματα όχι μόνο υπέρ του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος αλλά και του κομμουνιστικού.
Αυτή η παρέμβαση βοηθάει και στο να ανοίξουμε μια πιο πλατιά συζήτηση γύρω από την ανασύνταξη του κινήματος. Οταν μιλάμε για κίνημα δεν εννοούμε έναν ξεσηκωμό, μία στο τόσο, μπροστά σε κάποια ξεδιάντροπη επίθεση της αστικής τάξης. Μιλάμε για ένα ζωντανό οργανισμό που θα αγκαλιάζει σωματεία, φορείς, συλλόγους αλλά και μεμονωμένα άτομα και θα λειτουργεί πολύμορφα, με όπλο την απεργία και το συλλαλητήριο, όποτε χρειάζεται, και άλλοτε τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Ενα κίνημα που δε θα σβήνει την επόμενη μέρα της απεργίας, αλλά θα προσπαθεί με όλα τα μέσα να συγκεντρώνει όλο και περισσότερες δυνάμεις, ακόμα και σε περιόδους «νηνεμίας». Ετσι ώστε να βρίσκεται πάντα σε θέση να αμυνθεί, μπροστά σε μια επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και να διεκδικήσει επιθετικά, μπροστά στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Και πάντα βέβαια με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.
Κάτι τελευταίο στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι το Λαϊκό Φροντιστήριο και η καλύτερη αξιοποίησή του ως μέσο ενδυνάμωσης των δεσμών μας με την εργατική τάξη. Από τις Θέσεις, στο κομμάτι για τις Λαϊκές Επιτροπές, συμπεραίνω πως το Λαϊκό Φροντιστήριο πρέπει να είναι τέτοιο, και πολύ λιγότερο μέσο γνωριμίας. Πράγμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Τα παιδιά που διδάσκονται εκεί θα πρέπει να προέρχονται πρώτα και κύρια από δεσμούς που ήδη έχουμε με την εργατική τάξη, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους και αλλού. Μπορούμε να απευθυνθούμε σε σωματεία, ή και μεμονωμένους εργαζόμενους, που έχουν είτε παιδιά είτε μικρότερα αδέρφια, τα οποία δυσκολεύονται να στείλουν σε κάποιο φροντιστήριο. Αυτοί θα μπορέσουν καλύτερα να κατανοήσουν την ταξική αλληλεγγύη, που προάγουμε μέσω αυτού του θεσμού, και δεν θα το θεωρήσουν σαν μια απλή φιλανθρωπία. Αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές θα το εκτιμήσουν καλύτερα ως τέτοιο, μιας και δεν θα προέρχονται από μια οικογένεια πολιτικά ουδέτερη και χωρίς αγωνιστική εμπειρία. Πράγμα που συμβαίνει όταν ψάχνουμε απλά φτωχούς μαθητές έξω από τα σχολεία. Ετσι πιστεύω πως, όχι μόνο θα δυναμώνουν οι δεσμοί που ήδη διατηρούμε με εργαζομένους, αλλά και θα δημιουργηθούν νέοι μέσω των σωματείων που στηρίζουν το Λαϊκό Φροντιστήριο, που είναι και πιο ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου.
Συμβούλιο Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης της ΚΝΕ
Ξεκινώντας, να λάβουμε υπόψη πως ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, κυρίως οι μικρότερες ηλικίες, έχουνε μεγαλώσει μέσα στην κρίση. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τη χειροτέρευση της ζωής τους μέσα σ' αυτήν. Καταλαβαίνουν βέβαια τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους, στο να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις ή ακόμα και στο να βγάλουν τα προς το ζην, όμως δεν έχουνε δει, παραδείγματος χάρη, το χαρτζιλίκι τους να μειώνεται, μιας και πριν το 2008 δεν παίρνανε καν. Η λειψή γνώση που έχουν για το πώς ήταν η κατάσταση πριν την κρίση οδηγεί στο να νομιμοποιούν στη συνείδησή τους πιο εύκολα αυτά που βιώνουν σήμερα και να ανέχονται συγκριτικά πιο πολλά, από τις παλαιότερες γενιές, κατεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων πολύ πιο εύκολα.
Υπάρχει λοιπόν μια απειρία σε αυτό το κομμάτι της νεολαίας, σε οικονομικά ζητήματα, που οδηγεί και σε πολιτική απειρία. Μην μπορώντας να παρακολουθήσουν πλήρως τις οικονομικές εξελίξεις που συντελέστηκαν τα χρόνια της κρίσης, για τα λαϊκά νοικοκυριά, και λόγω του μικρού της ηλικίας τους, δεν παρακολούθησαν ούτε τις πολιτικές εξελίξεις, ούτε τη διαπάλη που ξετυλίχτηκε γύρω απ' αυτές. Συνεπώς, μέτωπα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που κερδήθηκαν το προηγούμενο διάστημα δεν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι τους αγγίζουν. Για παράδειγμα, ο σημερινός πρωτοετής φοιτητής είναι πολύ πιθανόν να μην καταλαβαίνει τη θέση του ΚΚΕ για μη συμμετοχή των ΚΚ σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, μιας και το 2012 που «λύσαμε» αυτό το ζήτημα στη συνείδηση του κόσμου, αυτός ήταν μόλις μαθητής της δευτέρας Γυμνασίου, που είναι πάρα πολύ πιθανόν να μην ασχολούνταν καθόλου με τα πολιτικά.
Τις σωστές λοιπόν εκτιμήσεις που κάνει η ΚΕ, στη Θέση 38, γύρω από μέτωπα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που κερδήθηκαν την περασμένη περίοδο, ούτε να τις θεωρήσουμε ληγμένες πρέπει για μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ξανά τέτοια ζητήματα αργά ή γρήγορα, ανάλογα και με την πορεία αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Μπορεί οι νέοι σήμερα να έχουν αρνητική γνώμη για το ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα βαθμό, και να τον κατατάσσουν πλάι στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά την πορεία του εκφυλισμού του δεν την έχουν παρακολουθήσει από την αρχή. Ετσι δεν είναι γνώριμοι με τις μεθοδεύσεις του οπορτουνισμού, και αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου στο μέλλον.
Κάτι θετικό όμως που παρατηρώ, είναι πως υπάρχει μία μεγάλη μερίδα νέων που νιώθει αποστροφή για το σύστημα, όπως και να το έχει στο μυαλό της. Κυρίως στο μαθητικό κίνημα, στις κινητοποιήσεις των περασμένων χρόνων, δεν ήταν λίγοι αυτοί που, πέρα από τα ιδιαίτερα προβλήματα και αιτήματα που υπήρχαν στο προσκήνιο, αγωνιζόντουσαν για τους συνολικούς άθλιους όρους ζωής που τους έχει διαμορφώσει ο καπιταλισμός. Εμείς πρέπει να δουλέψουμε πάνω σ' αυτή τους την αγωνιστική διάθεση, εξηγώντας τους ποιο είναι αυτό το σύστημα που τους αγανακτεί.
Ταυτόχρονα, όμως, λόγω της απειρίας και πάλι, αρκετοί, κυριευμένοι από την ανυπομονησία και τον αυθορμητισμό, υιοθετούν ως κριτήριο κινητοποίησης τη μαζικότητα, γενικά και αόριστα, ή την άμεση δράση. Από μόνα τους αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρνητικά ή επικίνδυνα, αλλά γίνονται όταν δουλεύονται σαν περιεχόμενο πάλης από άλλες δυνάμεις, που μόνο στόχο έχουν να εγκλωβίσουν και να σβήσουν τη διάθεση ενός νέου που θέλει να αντιδράσει. Ετσι καμιά φορά, καταλήγουν να προσεγγίζουν και να εμπιστεύονται κόμματα ή ομάδες που τους οδηγούν στοχευμένα στην απογοήτευση και στη μοιρολατρία.
Σε αυτούς τους νέους χρειάζεται με μεγαλύτερη επιμονή και υπομονή να εξηγούμε ότι η πάλη για τη λύση στα άμεσα προβλήματά τους πρέπει να συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να πείθονται για το τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει σήμερα η δράση, η κινητοποίηση, για να μένει κάτι από τους αγώνες. Βάζοντας σαν κύριο μέλημα αυτό στην παρέμβασή μας, θα μετρήσουμε πιο γρήγορα και σταθερά βήματα όχι μόνο υπέρ του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος αλλά και του κομμουνιστικού.
Αυτή η παρέμβαση βοηθάει και στο να ανοίξουμε μια πιο πλατιά συζήτηση γύρω από την ανασύνταξη του κινήματος. Οταν μιλάμε για κίνημα δεν εννοούμε έναν ξεσηκωμό, μία στο τόσο, μπροστά σε κάποια ξεδιάντροπη επίθεση της αστικής τάξης. Μιλάμε για ένα ζωντανό οργανισμό που θα αγκαλιάζει σωματεία, φορείς, συλλόγους αλλά και μεμονωμένα άτομα και θα λειτουργεί πολύμορφα, με όπλο την απεργία και το συλλαλητήριο, όποτε χρειάζεται, και άλλοτε τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Ενα κίνημα που δε θα σβήνει την επόμενη μέρα της απεργίας, αλλά θα προσπαθεί με όλα τα μέσα να συγκεντρώνει όλο και περισσότερες δυνάμεις, ακόμα και σε περιόδους «νηνεμίας». Ετσι ώστε να βρίσκεται πάντα σε θέση να αμυνθεί, μπροστά σε μια επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και να διεκδικήσει επιθετικά, μπροστά στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Και πάντα βέβαια με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.
Κάτι τελευταίο στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι το Λαϊκό Φροντιστήριο και η καλύτερη αξιοποίησή του ως μέσο ενδυνάμωσης των δεσμών μας με την εργατική τάξη. Από τις Θέσεις, στο κομμάτι για τις Λαϊκές Επιτροπές, συμπεραίνω πως το Λαϊκό Φροντιστήριο πρέπει να είναι τέτοιο, και πολύ λιγότερο μέσο γνωριμίας. Πράγμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Τα παιδιά που διδάσκονται εκεί θα πρέπει να προέρχονται πρώτα και κύρια από δεσμούς που ήδη έχουμε με την εργατική τάξη, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους και αλλού. Μπορούμε να απευθυνθούμε σε σωματεία, ή και μεμονωμένους εργαζόμενους, που έχουν είτε παιδιά είτε μικρότερα αδέρφια, τα οποία δυσκολεύονται να στείλουν σε κάποιο φροντιστήριο. Αυτοί θα μπορέσουν καλύτερα να κατανοήσουν την ταξική αλληλεγγύη, που προάγουμε μέσω αυτού του θεσμού, και δεν θα το θεωρήσουν σαν μια απλή φιλανθρωπία. Αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές θα το εκτιμήσουν καλύτερα ως τέτοιο, μιας και δεν θα προέρχονται από μια οικογένεια πολιτικά ουδέτερη και χωρίς αγωνιστική εμπειρία. Πράγμα που συμβαίνει όταν ψάχνουμε απλά φτωχούς μαθητές έξω από τα σχολεία. Ετσι πιστεύω πως, όχι μόνο θα δυναμώνουν οι δεσμοί που ήδη διατηρούμε με εργαζομένους, αλλά και θα δημιουργηθούν νέοι μέσω των σωματείων που στηρίζουν το Λαϊκό Φροντιστήριο, που είναι και πιο ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου