Συμμετοχή στο διάλογο για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου

Δ. Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος

ΚΟΒ Μαρουσίου

1. Ολα τα κείμενα του Κόμματος, πολύ περισσότερο αυτό για το Συνέδριο, πρέπει να ελέγχονται από καλούς Φιλόλογους, Λογοτέχνες, Κριτικούς, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο σωστά και από αισθητική άποψη. Δηλαδή να είναι όσο γίνεται περιεκτικά, απλά, κατανοητά και ελκυστικά στον αναγνώστη. Με βάση το κριτήριο αυτό θα χαρακτήριζα τις Θέσεις όχι ικανοποιητικού επίπεδου. Ενα παράδειγμα: η επανάληψη λέξεων όπως: Εργατική τάξη - εξουσία - κίνημα 260 φορές, Αστική τάξη - εξουσία - κράτος 136, Καπιταλισμός - αντικαπιταλιστικός 130. Αντίθετα εκεί που χρειάζεται αναλυτική και συγκεκριμένη περιγραφή, όπως στις πολύ σημαντικές από θεωρητική και ουσιαστική πλευρά Νομοτέλειες της Καπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής - Κομμουνιστικής Κοινωνίας, δεν υπάρχει ούτε παραπομπή σε βιβλιογραφία (σελίδες: 45, 50, 51, 98).

2. Η όποια αναφορά στις χώρες του Σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ, θα πρέπει να ξεκινάει με υπογράμμιση των πρωτόγνωρων κατακτήσεων των εργαζομένων, των αλμάτων προόδου σε όλους τους τομείς και της τεράστιας επίδρασης που ασκούσαν, υπέρ των δικαιωμάτων όλων των λαών του κόσμου και όχι με «τα λάθη, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις...» (σελίδα 3).

3. Οπου παραθέτονται αριθμοί, αυτό θα πρέπει να γίνεται σε πίνακες.

4. Η απόλυτη θέση: «...εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου (...) φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει» (σελίδα 31), που πολύ συχνά επαναλαμβάνεται και στον «Ριζοσπάστη» και σε ομιλίες στελεχών («ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, «Οποιαδήποτε ανάπτυξη και αν έρθει (...) ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα»), δεν είναι σωστή. Γιατί το τι θα γίνει εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το επίπεδο οργάνωσης, ταξικής συνειδητοποίησης και πάλης των εργαζομένων και αυτό πρέπει πάντα να τονίζεται και στα κείμενα και στις ομιλίες! Οτι δηλαδή θα υπάρχουν και κατακτήσεις αν ανασυνταχτεί, μαζικοποιηθεί σε ταξική κατεύθυνση το εργατικό κίνημα και αν οργανωθούν αγώνες.

5. Σελίδες 103 & 104: Να μπει στόχος, όχι μοναχά τα μέλη της ΚΕ και των Επιτροπών Περιοχών, αλλά όλα τα μέλη, ιδιαίτερα τα νέα σε ηλικία, να προσπαθούν να γράφουν, φυσικά με έλεγχο της καθοδήγησής τους. Αρχικά τις ομιλίες τους, στην πορεία για θέματα της περιοχής τους, ώστε σταδιακά να αποκτήσουν δυνατότητα να αρθρογραφούν και να παρεμβαίνουν στον τοπικό - συνδικαλιστικό Τύπο και στο διαδίκτυο, με σωστά επεξεργασμένα γραφτά για όλα τα προβλήματα του χώρου ευθύνης τους και γενικότερα.

6. Σελίδα 106: Οχι μόνο στην ΚΕ αλλά και σε όλο το Κόμμα να οργανωθεί συζήτηση για την προπαγάνδα, στην οποία να συμπεριληφθεί και η αξιολόγηση, με προτάσεις βελτίωσης, της εμφάνισης - «απόδοσης» των στελεχών που μιλάνε σε ραδιόφωνα, συγκεντρώσεις και κυρίως στις τηλεοράσεις. Γιατί είναι γεγονός πως είναι το μόνο από τα ΜΜΕ που παρακολουθεί καθημερινά το σύνολο σχεδόν του λαού. Επίσης, πέρα από τη δική τους εκτίμηση, όλα τα μέλη να δίνουν πληροφορίες για το πώς κρίνουν τις θέσεις και τα στελέχη του Κόμματος οπαδοί και φίλοι. Αυτό θα βοηθήσει σημαντικά στο να διορθωθούν αδύνατες πλευρές που υπάρχουν και να αναβαθμίζεται η επιρροή σε περισσότερο κόσμο.

7. Σωστά άλλαξε η Λαϊκή σε Κοινωνική Συμμαχία, αλλά νομίζω δεν πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη Λαός με: «λαϊκά στρώματα».

8. Σύμμαχοι της εργατικής τάξης αναφέρονται οι: αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, βιοπαλαιστές αγρότες, κίνημα αγροτικό και αυτοαπασχολουμένων των πόλεων, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες και έμποροι (σελίδες: 31, 47, 77, 79, 80). Νομίζω πως δεν είναι σωστό η περιγραφή να γίνεται πιο περιοριστική όπως: φτωχοί αγρότες, φτωχά λαϊκά στρώματα, κάτι που πολύ συχνά γράφεται στον «Ριζοσπάστη» και λέγεται σε ομιλίες στελεχών.

9. Η διατύπωση: καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν είναι σωστή γιατί στην «οικονομία της ελεύθερης αγοράς» υπάρχει και στασιμότητα και ύφεση.

10. Σχετικά με την ενδοαστική διαπάλη, θα πρέπει να διευκρινίζεται πως εκτός από τα διαφορετικά συμφέροντα επί μέρους τμημάτων του κεφαλαίου, έχει σχέση και με διαφορετικές εκτιμήσεις σχετικά με την ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του συστήματος συνολικά.

11. Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται «σάπιο». Κατάχρηση της λέξης αυτής κάνουν ο «Ριζοσπάστης» και στελέχη σε ομιλίες. Μακάρι να ήταν τέτοια και τα καθεστώτα του σοσιαλισμού!! Δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Γρανιτένιο είναι, καλά θωρακισμένο και ταυτόχρονα πάρα πολύ ευέλικτο. Απάνθρωπο, Αδικο, Βάρβαρο, Εκμεταλλευτικό, Εγκληματικό, Ναι!!, αλλά σε καμιά περίπτωση «σάπιο». Γιατί οτιδήποτε είναι πραγματικά τέτοιο και όχι επειδή κάποιος το «βάφτισε», σημαίνει πως βρίσκεται σε αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει η λέξη αυτή. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να βομβαρδίζει χώρες, με την άνεση που ένας αγρότης ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα το χωράφι του, να ανατρέπει κυβερνήσεις, να κατασκευάζει «ταλιμπάν», «τζιχαντιστές», μισθοφορικούς στρατούς κ.λπ. κ.λπ.;; Οσο για τις «μίζες», τα «λαδώματα» και όλα τα σχετικά, όχι μόνο δεν είναι «σαπίλα» αλλά αντίθετα υπερ-λιπαντικό, που κάνει τις καπιταλιστικές μηχανές να δουλεύουν χωρίς φθορές και θόρυβο, ισχυροποιεί και μακροημερεύει το σύστημα. Είναι το «καρότο» που λειτουργεί παράλληλα και συμπληρωματικά με το «μαστίγιο», δηλαδή με τους πολύπλοκους - διαρκώς εκσυγχρονιζόμενους κατασταλτικούς μηχανισμούς, πετυχαίνοντας διάβρωση συνειδήσεων, ενσωμάτωση, χειραγώγηση, αποπροσανατολισμό και αδρανοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού. Κάτι που αναφέρεται κατ' επανάληψη στο κείμενο (σελίδες: 14, 17, 18, 23, 28, 39, 46, 56, 76, 96). Σημειώνω πως τέτοιος χαρακτηρισμός δεν υπήρχε στις Θέσεις για το19ο. Επίσης πως και ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος έχει δηλώσει: «το "σαπισμένο" πολιτικό σύστημα».

Συμπέρασμα: Πρέπει να ακριβολογούμε και να κυριολεχτούμε με κομμουνιστική αυστηρότητα!! Η κάθε λέξη, η κάθε φράση που χρησιμοποιεί το Κόμμα πρέπει να είναι απόλυτα σαφής και ακριβής, ώστε να δίνει τη σωστή, την πραγματική εικόνα στον απλό εργαζόμενο, χωρίς να είναι απαραίτητες παραπέρα εξηγήσεις. Μόνον έτσι θα γινόμαστε κατανοητοί από τον κόσμο που στη συντριπτική του πλειοψηφία ούτε πτυχία, ούτε διδακτορικά διαθέτει.