Στην ίδια ρότα

Γιάννης Δούρος

ΚΟΒ Πετρούπολης

Οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο έρχονται να επιβεβαιώσουν μια πολιτική στροφή του Κόμματος, ως συνέχεια του 19ου. Ενώ η στροφή αυτή μας φέρνει σε αντίθεση με την πολιτική πραγματικότητα, το Κόμμα συνεχίζει στην ίδια ρότα, με μόνο τεκμήριο τη μη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε το επιδιώξαμε!

Η πολιτική που προωθούμε τα τελευταία 8 χρόνια, μας απέδειξε ότι το Κόμμα αδυνατεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, ενώ τελευταία αναζητάμε - πλαγίως - πίστωση χρόνου μέσω της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, πράγμα που δείχνει τις απώλειες του Κόμματος τόσο στις εκλογικές του δυνάμεις όσο και στο μαζικό κίνημα.

Οι Θέσεις, κατά τη γνώμη μου, εμμένουν σε αντιλενινιστική κατεύθυνση, με διαφοροποιημένη όμως ρητορική, σημαντικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα παραμένουν ανοιχτά, ενώ ακόμη και στο επίπεδο της στρατηγικής, οι Θέσεις δεν προσφέρουν κάποια αξιόλογη εμβάθυνση που ήταν πάντα το ζητούμενο.

Κύριο πρόβλημα παραμένει το ιδεολόγημα της θέσης της Ελλάδας σε μια πυραμίδα αλληλεξάρτησης, το οποίο μόνο στρεβλώσεις παράγει στην πολιτική μας και συμπαρασύρει τη θέση για τον πόλεμο δημιουργώντας συνεχώς και νέες στρεβλώσεις.

Ως αποτέλεσμα, στις σχεδόν 100 σελίδες των Θέσεων, επικρατούν γενικεύσεις, αμφισημίες, ακόμη και ανακρίβειες, που λόγω του περιορισμένου χώρου μόνο να θίξω μπορώ με ορισμένα παραδείγματα και οι οποίες χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την προγραμματική μας αδυναμία, ενώ υπογραμμίζουν την ανάγκη να επιστρέψουμε στη λενινιστική κατεύθυνση.

Αν μιλήσουμε γενικόλογα για την οικονομική κρίση και δεν πάρουμε υπόψη ότι αυτή εξελίσσεται στον δυτικό κυρίως καπιταλισμό, την ίδια περίοδο που στην ανατολή υπάρχουν θετικοί δείκτες ανάπτυξης, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η κρίση ήταν παγκόσμια και συγχρονισμένη, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού, για παράδειγμα, η Κίνα δεν έπεσε ποτέ την ίδια περίοδο σε κρίση... Ομως, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα συγκεκριμένα και να προκύψουν αντίστοιχα καθήκοντα για το κομμουνιστικό κίνημα.

Τον πιο σημαντικό κρίκο στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη, αυτόν της ρήξης με την ΕΕ, τον προσπερνάμε σε μόλις 2 σελίδες, χωρίς να προσδιορίζονται η θέση της Ελλάδας και η σχέση της με την ΕΕ. Ούτε περιγράφουν, για παράδειγμα, το δυνάμωμα της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας.

Στη σελ. 12, οι Θέσεις πραγματεύονται την πιθανότητα γενικευμένου πολέμου που με αυτοπεποίθηση... έχουμε προβλέψει στο παρελθόν. Ενώ η παράγραφος περιγράφει ποιες χώρες κατέχουν πυρηνικά όπλα και αν αυτό έχει παίξει αποτρεπτικό ρόλο στη γενικευμένη σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επικαλείται μια αυθαιρεσία ότι οι καπιταλιστές όποτε χρειάστηκε τα χρησιμοποίησαν. Ιστορικά όμως έχει αποδειχτεί το ανάποδο. Από τη στιγμή που ο Στάλιν και η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να παράξει πυρηνικά όπλα, στον πλανήτη, 65 χρόνια τώρα, εξελίσσονται περιφερειακοί και όχι γενικευμένοι πόλεμοι.

Έτσι, ενώ οι Θέσεις εμμένουν στο ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου, στη σελ. 14 μιλάνε για «προσωρινή αναστολή της γενικευμένης αντιπαράθεσης». Ποια η σημασία αυτής της θέσης;

Ενώ γενικά οι Θέσεις κάνουν λόγο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη θέση 44 το ενδεχόμενο πολέμου συγκεκριμενοποιείται στην πιθανότητα ενός περιφερειακού μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, χαρακτηρίζοντας την Τουρκία ως ιμπεριαλιστική χώρα - εισβολέα!

Ερώτημα: Αυτή η θέση δεν έρχεται σε αντίθεση με τις γενικότερες επεξεργασίες του Κόμματος για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δηλαδή τη μετατροπή του σε εμφύλιο; Δεν επηρεάζει τις διακηρυγμένες θέσεις του για τη στάση μας σε έναν τέτοιο πόλεμο; Τέλος, με αυτήν τη μεθοδολογία δεν χάνεται οριστικά η λενινιστική θέση περί μιας χούφτας χωρών που μοιράζουν τις αγορές και σέρνουν μαζί τους τις εξαρτημένες χώρες;

Το πιο σπουδαίο όμως στο κείμενο των Θέσεων, είναι ότι υπάρχει απευθείας μεταστροφή, σε μια τουλάχιστον διακηρυγμένη θέση του προηγούμενου Συνεδρίου. Αυτή αφορά στον ένα από τους πυλώνες της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, που πλέον δεν θα έχουν αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα αλλά μόνο αντιμονοπωλιακό. Στο Πρόγραμμα (σελ. 104, ΚΟΜΕΠ 3/2013) γράφονται τα παρακάτω: «Το εργατικό κίνημα, τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και των αγροτών και η μορφή έκφρασης της συμμαχίας τους (Λαϊκή Συμμαχία) με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους, με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασμα για τη διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού - λαϊκού μετώπου σε επαναστατικές συνθήκες».

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η θέση ακυρώθηκε από τις περσινές αγροτικές κινητοποιήσεις. Σε αυτές, με βάση το Πρόγραμμά μας, έπρεπε να πάμε με αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά αιτήματα, δηλαδή με πλαίσιο που θα βάζει ως στόχο πάλης την κοινωνικοποίηση της γης, κατ' αντιστοιχία με τις κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών, που διεκδικούσαμε ως στόχο πάλης την κοινωνικοποίηση των φαρμακείων τους, ταυτόχρονα με την κοινωνικοποίηση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Και βέβαια, ο φορέας της κοινωνικής συμμαχίας με ένα τέτοιο πλαίσιο θα έπρεπε να είναι η ΠΑΣΥ και όχι τα αγροτικά μπλόκα!

Είναι πασιφανές ότι αν πηγαίναμε με τις προγραμματικές μας θέσεις δεν θα υπήρχαμε ως Κόμμα στο κάδρο των αγροτικών κινητοποιήσεων, με ανυπολόγιστες συνέπειες ακόμα και για την ίδια την ανάπτυξη του αγροτικού κινήματος. «Δικαιούνταν», όμως, η ΚΕ να πάει έτσι; Την ώρα που το 98% των κομματικών μελών ψήφισαν αλλιώς!

Αυτό που η ίδια η πραγματικότητα μας έσπρωξε να κάνουμε, στο 19ο Συνέδριο το ξορκίζαμε και το βαφτίζαμε στάδιο. Πώς λοιπόν σήμερα αλλάζουμε αυτή τη θέση χωρίς να θίξουμε την τεκμηρίωσή της; Και όσοι υπερψήφισαν εκείνο το Πρόγραμμα πώς θα υπερψηφίσουν και αυτές τις Θέσεις;

Προσοχή όμως! Υπάρχει και ο ανάποδος κίνδυνος. Αν το Κόμμα δεν έχει διατυπωμένο το ελάχιστο πρόγραμμα που θα οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, ελλοχεύει ο δεξιός οπορτουνισμός, αδυνατεί ο αγωνιστής αγρότης να διαφοροποιηθεί από την προσπάθεια ενσωμάτωσης των αστικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν. Χωρίς αυτό, ούτε ικανοί συνδικαλιστικοί αγώνες μπορούν να αναπτυχθούν, όποια οργανωτική ανασυγκρότηση και να κάνουμε. Αντίθετα, ο βαθμός συνδικαλιστικής οργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων θα συνεχίσει να μειώνεται.

Σήμερα, έχει ωριμάσει η πολιτική συνείδηση των εργατών και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Πλέον όλοι αντιλαμβάνονται ότι χωρίς πολιτική λύση, οι συνδικαλιστικοί αγώνες έχουν κοντό ορίζοντα. Εμείς, ενώ αναγνωρίζουμε την ανάγκη για ανάπτυξη συνδικαλιστικών αγώνων, ταυτόχρονα απαιτούμε ο λαός να κάνει πολιτικό άλμα στο σοσιαλισμό.

Αυτό το πρόβλημα έλυνε η προγραμματική πρόταση του 15ου Συνεδρίου.

Η διόρθωση της θέσης για τους ΕΒΕ και τους αγρότες πρέπει να συμπαρασύρει και τους άλλους πυλώνες της κοινωνικής συμμαχίας, όχι όμως με εμπειριοκριτικισμό αλλά αναγνωρίζοντας τη λενινιστική τακτική.