Αντώνης Σταμέλος
ΤΟ Βιομηχανίας, Αττική
Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Επικεντρώνουν σε ζητήματα που χρειάζεται να μετρήσουμε άμεσα βήματα, όπως το ζήτημα της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος. Αρχικά νομίζω ότι έχουν μετρηθεί σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται όμως σε όλη την κλίμακα του Κόμματος να γκρεμιστεί ριζικά η αντίληψη ότι η ιδεολογική πάλη είναι κάτι θεωρητικό ή διαδραματίζεται όταν εμείς θέλουμε. Να χωνευτεί καλά δηλαδή ότι μεθοδολογικά μπορεί να διαχωρίζεται, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν διαδραματίζεται όταν εμείς το επιδιώκουμε, αλλά είναι μέρος μια αδιάλειπτης διαδικασίας, αφού χωρίς σταματημό είναι και η ίδια η ταξική πάλη. Δεν υπάρχει ιδεολογική διαπάλη με ωράρια, χώρους, ειδικές κουβέντες. Ετσι σωστά μπαίνει και από τις Θέσεις ότι δεν μπορεί να διαχωρίζουμε την ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος, όταν δουλεύουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, είτε να την ανάγουμε σε κάτι επιπλέον - έξω από την καθημερινή ενασχόληση. Αντίστοιχα, σ' αυτόν τον άξονα είναι σοβαρή παρακαταθήκη να κατανοηθεί ότι το κριτήριο συμφωνίας δεν είναι γενικό και αόριστο. Εχει να κάνει με το επίπεδο συμφωνίας με το ίδιο το Πρόγραμμα, με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πολλές φορές πέφτουμε σε εκπτώσεις, εφησυχάζουμε, δεν προχωράμε την κουβέντα έως το τέλος. Μερικές φορές και με την στρεβλή άποψη ότι «μέχρι εκεί φτάνει, μην το ζορίσουμε».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγεται στην περιοχή μας. Υπάρχει συμφωνία με τη θέση μας όταν κάποιος θέλει σταμάτημα του πολέμου και ειρήνη στη Συρία; Αν παραδέχεται ότι «οι πόλεμοι γίνονται για τα πετρέλαια»; Προφανώς αποτελούν μια αφετηρία συζήτησης, εμπεριέχουν ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας. Ομως, αν ξύσουμε την επιφάνεια θα δούμε ότι μπορεί να βρίσκεται μακριά από την αντίληψη του Κόμματος.
Ενδεικτικά, απόψεις που συναντάμε στους ίδιους ανθρώπους:
Δεν κρατάνε αρνητική στάση απέναντι στα ΝΑΤΟικά πλοία που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Αιγαίο. Βλέπουν το ΝΑΤΟ ως προστάτιδα δύναμη.
Ο τελειωμός του πολέμου συνδυάζεται με την de facto καταστροφή του ISIS και μόνο.
Η ΕΕ δεν συνδέεται ως κύριος «παίχτης» στον πόλεμο.
Η Ελλάδα θεωρείται ότι δεν συμμετέχει στον πόλεμο, παρότι έχει δώσει γη και ύδωρ.
Ακόμα επιδρούν ιδεολογήματα που βασίζονται στην παραχάραξη της ιστορίας, όπως ότι οι πόλεμοι γίνονται από «τρελούς και αιμοβόρους», «ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του ανθρώπου», αποκρύβοντας ουσιαστικά τις ιστορικές συνθήκες, την κοινωνική βάση κάθε πολέμου.
Η αστική τάξη εκφράζεται μέσα από το κράτος της, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα σχολικά βιβλία, τον ΣΕΒ κ.ά. Η επίδρασή της είναι ισχυρή, μέσα στις αντιφάσεις της, δεν παραιτείται όμως από τη στόχευση να συντάσσει κάτω από την δικιά της σημαία την εργατική τάξη. Χρειάζεται εξήγηση όταν ακούγονται π.χ. «φιλειρηνικές» απόψεις από αστούς. Οι εργάτες σωστά νιώθουν τον αποτροπιασμό όταν γίνονται «κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών» τα ταξικά τους αδέρφια, όμως δεν συμβαίνει πάντα το ίδιο με τους μικροαστούς και τους αστούς. Αυτοί ξορκίζουν τον πόλεμο, πρώτα και κύρια επειδή νιώθουν τρόμο μήπως σταματήσει η απρόσκοπτη κερδοφορία τους, δεν αναπαραχθεί πολλαπλάσια το κεφάλαιό τους. Κερδοφορία που δεν είναι θεϊκό δικαίωμα αλλά βασίζεται στον «εσωτερικό» πόλεμο που κάνει η ίδια αστική τάξη, το ίδιο κράτος που βοηθάει και ρίχνει τις βόμβες ανά την υφήλιο.
Παράλληλα, ύπουλη και δηλητηριώδη δουλειά κάνουν και όλες οι οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές θεωρίες, είτε αυτές εκφράζονται μέσα από τα διάφορα κόμματα είτε αναπαράγονται από άλλους διαύλους. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση με την ανάδειξη της εκλογής Τραμπ. Κάνουν διαδηλώσεις ενάντια στον «απρόβλεπτο και επικίνδυνο» πλανητάρχη, αποκρύβοντας ότι η μήτρα των πολέμων δεν έχει να κάνει με πρόσωπα, αλλά με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Μήπως οι ΗΠΑ με Πρόεδρο τον «καλό» Ομπάμα δεν έσπειραν το θάνατο; Αντίστοιχα κραυγές που εξίσωναν θύτες και θύματα στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Ακόμα και οι «πασιφιστικές» φωνές που είναι ενάντια σε κάθε μορφή πολέμου, δίχως να αναγνωρίζουν ποια πολιτική αυτός συνεχίζει. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος της ΕΣΣΔ που είχε σκοπό την προστασία του εργατικού κράτους, από το ληστρικό - ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έκαναν Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιστορικά τέτοιες οπορτουνιστικές δυνάμεις πρόδωσαν την εργατική τάξη στο όνομα της «εθνικής ενότητας», της «προάσπισης της (καπιταλιστικής) πατρίδας».
Ολα τα παραπάνω και άλλα τόσα επιδρούν στη σκέψη ενός εργαζόμενου. Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, που μαζί τους αναπαράγονται «νέα» ιδεολογήματα. Είναι ζητούμενο η εξήγησή τους να αφήνει παράλληλα αντισώματα, να δημιουργεί κριτήριο. Να αποκτιέται η μέθοδος εκείνη που να δημιουργεί ταξικά, συνειδητά αντανακλαστικά, να αφήνει βάσεις για σκέψη. Εφόδια στις νέες καμπές που θα έρθουν. Η μέθοδος αφορά όλα τα ζητήματα, όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η συνείδηση του ανθρώπου, όπως και η ζωή του, είναι ενιαία και όχι σε κουτάκια. Η ιδεολογική παρέμβαση κάθε μέλους του Κόμματος έχει ενιαία κατεύθυνση, ώστε να πραγματοποιήσουμε μεγάλη υπεροχή δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή. Πρέπει να βοηθάει ώστε να κατανοείται το βασικό:
Ο ιμπεριαλισμός έχει φάει τα ψωμιά του! Είμαστε στην εποχή των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν σταματάει - άσχετα αν τώρα όλα μοιάζουν μαύρα. Ο πάγος έχει σπάσει και ο δρόμος έχει χαραχτεί. Τα γεγονότα του Οκτώβρη που ακόμα στοιχειώνουν τους αστούς, παράλληλα φωτίζουν τον δρόμο της εργατικής τάξης.
Σήμερα έχουμε τα όπλα ώστε να δώσουμε με επάρκεια την ιδεολογική μάχη, να κερδίσουμε μάζες με το μέρος μας. Οι σφαίρες είναι τα ίδια τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί και οι φίλοι στους χώρους δουλειάς. Με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, με το πολιτικό και λογοτεχνικό βιβλίο «παρά πόδας» και τη διάδοσή του, με την οργανωμένη σύσκεψη, με την εξήγηση της επικαιρότητας από ταξική πλευρά. Με πρωτοβουλίες που αναδεικνύουν τις αξίες της εργατικής τάξης, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, τα ιδανικά που αυτή έχει. Η γνώση της επαναστατικής στρατηγικής, η μελέτη της Ιστορίας, η επιστημονική εξήγηση για το δίκιο της εργατικής τάξης είναι που γεννάνε την ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτή είναι που γέννησε χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους κομμουνιστές, επαναστάτες, ήρωες που άντεξαν στις φυλακές και στις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για να θριαμβεύσει η ζωή.
ΤΟ Βιομηχανίας, Αττική
Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Επικεντρώνουν σε ζητήματα που χρειάζεται να μετρήσουμε άμεσα βήματα, όπως το ζήτημα της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος. Αρχικά νομίζω ότι έχουν μετρηθεί σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται όμως σε όλη την κλίμακα του Κόμματος να γκρεμιστεί ριζικά η αντίληψη ότι η ιδεολογική πάλη είναι κάτι θεωρητικό ή διαδραματίζεται όταν εμείς θέλουμε. Να χωνευτεί καλά δηλαδή ότι μεθοδολογικά μπορεί να διαχωρίζεται, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν διαδραματίζεται όταν εμείς το επιδιώκουμε, αλλά είναι μέρος μια αδιάλειπτης διαδικασίας, αφού χωρίς σταματημό είναι και η ίδια η ταξική πάλη. Δεν υπάρχει ιδεολογική διαπάλη με ωράρια, χώρους, ειδικές κουβέντες. Ετσι σωστά μπαίνει και από τις Θέσεις ότι δεν μπορεί να διαχωρίζουμε την ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος, όταν δουλεύουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, είτε να την ανάγουμε σε κάτι επιπλέον - έξω από την καθημερινή ενασχόληση. Αντίστοιχα, σ' αυτόν τον άξονα είναι σοβαρή παρακαταθήκη να κατανοηθεί ότι το κριτήριο συμφωνίας δεν είναι γενικό και αόριστο. Εχει να κάνει με το επίπεδο συμφωνίας με το ίδιο το Πρόγραμμα, με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πολλές φορές πέφτουμε σε εκπτώσεις, εφησυχάζουμε, δεν προχωράμε την κουβέντα έως το τέλος. Μερικές φορές και με την στρεβλή άποψη ότι «μέχρι εκεί φτάνει, μην το ζορίσουμε».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγεται στην περιοχή μας. Υπάρχει συμφωνία με τη θέση μας όταν κάποιος θέλει σταμάτημα του πολέμου και ειρήνη στη Συρία; Αν παραδέχεται ότι «οι πόλεμοι γίνονται για τα πετρέλαια»; Προφανώς αποτελούν μια αφετηρία συζήτησης, εμπεριέχουν ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας. Ομως, αν ξύσουμε την επιφάνεια θα δούμε ότι μπορεί να βρίσκεται μακριά από την αντίληψη του Κόμματος.
Ενδεικτικά, απόψεις που συναντάμε στους ίδιους ανθρώπους:
Δεν κρατάνε αρνητική στάση απέναντι στα ΝΑΤΟικά πλοία που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Αιγαίο. Βλέπουν το ΝΑΤΟ ως προστάτιδα δύναμη.
Ο τελειωμός του πολέμου συνδυάζεται με την de facto καταστροφή του ISIS και μόνο.
Η ΕΕ δεν συνδέεται ως κύριος «παίχτης» στον πόλεμο.
Η Ελλάδα θεωρείται ότι δεν συμμετέχει στον πόλεμο, παρότι έχει δώσει γη και ύδωρ.
Ακόμα επιδρούν ιδεολογήματα που βασίζονται στην παραχάραξη της ιστορίας, όπως ότι οι πόλεμοι γίνονται από «τρελούς και αιμοβόρους», «ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του ανθρώπου», αποκρύβοντας ουσιαστικά τις ιστορικές συνθήκες, την κοινωνική βάση κάθε πολέμου.
Η αστική τάξη εκφράζεται μέσα από το κράτος της, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα σχολικά βιβλία, τον ΣΕΒ κ.ά. Η επίδρασή της είναι ισχυρή, μέσα στις αντιφάσεις της, δεν παραιτείται όμως από τη στόχευση να συντάσσει κάτω από την δικιά της σημαία την εργατική τάξη. Χρειάζεται εξήγηση όταν ακούγονται π.χ. «φιλειρηνικές» απόψεις από αστούς. Οι εργάτες σωστά νιώθουν τον αποτροπιασμό όταν γίνονται «κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών» τα ταξικά τους αδέρφια, όμως δεν συμβαίνει πάντα το ίδιο με τους μικροαστούς και τους αστούς. Αυτοί ξορκίζουν τον πόλεμο, πρώτα και κύρια επειδή νιώθουν τρόμο μήπως σταματήσει η απρόσκοπτη κερδοφορία τους, δεν αναπαραχθεί πολλαπλάσια το κεφάλαιό τους. Κερδοφορία που δεν είναι θεϊκό δικαίωμα αλλά βασίζεται στον «εσωτερικό» πόλεμο που κάνει η ίδια αστική τάξη, το ίδιο κράτος που βοηθάει και ρίχνει τις βόμβες ανά την υφήλιο.
Παράλληλα, ύπουλη και δηλητηριώδη δουλειά κάνουν και όλες οι οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές θεωρίες, είτε αυτές εκφράζονται μέσα από τα διάφορα κόμματα είτε αναπαράγονται από άλλους διαύλους. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση με την ανάδειξη της εκλογής Τραμπ. Κάνουν διαδηλώσεις ενάντια στον «απρόβλεπτο και επικίνδυνο» πλανητάρχη, αποκρύβοντας ότι η μήτρα των πολέμων δεν έχει να κάνει με πρόσωπα, αλλά με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Μήπως οι ΗΠΑ με Πρόεδρο τον «καλό» Ομπάμα δεν έσπειραν το θάνατο; Αντίστοιχα κραυγές που εξίσωναν θύτες και θύματα στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Ακόμα και οι «πασιφιστικές» φωνές που είναι ενάντια σε κάθε μορφή πολέμου, δίχως να αναγνωρίζουν ποια πολιτική αυτός συνεχίζει. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος της ΕΣΣΔ που είχε σκοπό την προστασία του εργατικού κράτους, από το ληστρικό - ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έκαναν Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιστορικά τέτοιες οπορτουνιστικές δυνάμεις πρόδωσαν την εργατική τάξη στο όνομα της «εθνικής ενότητας», της «προάσπισης της (καπιταλιστικής) πατρίδας».
Ολα τα παραπάνω και άλλα τόσα επιδρούν στη σκέψη ενός εργαζόμενου. Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, που μαζί τους αναπαράγονται «νέα» ιδεολογήματα. Είναι ζητούμενο η εξήγησή τους να αφήνει παράλληλα αντισώματα, να δημιουργεί κριτήριο. Να αποκτιέται η μέθοδος εκείνη που να δημιουργεί ταξικά, συνειδητά αντανακλαστικά, να αφήνει βάσεις για σκέψη. Εφόδια στις νέες καμπές που θα έρθουν. Η μέθοδος αφορά όλα τα ζητήματα, όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η συνείδηση του ανθρώπου, όπως και η ζωή του, είναι ενιαία και όχι σε κουτάκια. Η ιδεολογική παρέμβαση κάθε μέλους του Κόμματος έχει ενιαία κατεύθυνση, ώστε να πραγματοποιήσουμε μεγάλη υπεροχή δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή. Πρέπει να βοηθάει ώστε να κατανοείται το βασικό:
Ο ιμπεριαλισμός έχει φάει τα ψωμιά του! Είμαστε στην εποχή των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν σταματάει - άσχετα αν τώρα όλα μοιάζουν μαύρα. Ο πάγος έχει σπάσει και ο δρόμος έχει χαραχτεί. Τα γεγονότα του Οκτώβρη που ακόμα στοιχειώνουν τους αστούς, παράλληλα φωτίζουν τον δρόμο της εργατικής τάξης.
Σήμερα έχουμε τα όπλα ώστε να δώσουμε με επάρκεια την ιδεολογική μάχη, να κερδίσουμε μάζες με το μέρος μας. Οι σφαίρες είναι τα ίδια τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί και οι φίλοι στους χώρους δουλειάς. Με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, με το πολιτικό και λογοτεχνικό βιβλίο «παρά πόδας» και τη διάδοσή του, με την οργανωμένη σύσκεψη, με την εξήγηση της επικαιρότητας από ταξική πλευρά. Με πρωτοβουλίες που αναδεικνύουν τις αξίες της εργατικής τάξης, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, τα ιδανικά που αυτή έχει. Η γνώση της επαναστατικής στρατηγικής, η μελέτη της Ιστορίας, η επιστημονική εξήγηση για το δίκιο της εργατικής τάξης είναι που γεννάνε την ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτή είναι που γέννησε χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους κομμουνιστές, επαναστάτες, ήρωες που άντεξαν στις φυλακές και στις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για να θριαμβεύσει η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου