Για την παρέμβασή μας στη βιομηχανία

Σωτήρης Αβραμόπουλος

Μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ στο σύνολό τους. Εκτιμώ ότι οι Θέσεις πατάνε στέρεα στην πείρα και της Οργάνωσης Κ/Μ και της ΤΟ Βιομηχανίας, ισχύουν όλα τα βασικά συμπεράσματα. Ορισμένες επισημάνσεις:

Στην τετραετία από το 19ο Συνέδριο, καταφέραμε να καταγράψουμε και να επεξεργαστούμε κάπως καλύτερα τις βασικές οικονομικές εξελίξεις στους κλάδους ευθύνης μας, τις αντίστοιχες επιπτώσεις στη ζωή της εργατικής τάξης. Αυτό προφανώς δεν λύνει από μόνο του την αναντιστοιχία μεταξύ στρατηγικής ωριμότητας του Κόμματός μας και οργανωτικής κατάστασης, αλλά αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εξειδίκευση της καθοδηγητικής μας δουλειάς. Σε αρκετές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια εντοπίσαμε και αντιμετωπίσαμε σε ένα βαθμό σοβαρά κενά στην καλή γνώση του χώρου, στη μη ολοκληρωμένη επεξεργασία της πείρας και των εξελίξεων. Επεξεργαστήκαμε ένα πιο ολοκληρωμένο επιτελικό σχέδιο για την κομματική οικοδόμηση και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Σε επίπεδο Τομεακού Οργάνου έγινε πιο κατανοητό ότι δεν φτάνει η αυταπάρνηση, ένα μαχητικό πνεύμα προσφοράς. Οτι για να πετύχουμε τους στρατηγικούς οργανωτικούς μας στόχους χρειάζεται ένα ανώτερο ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο. Ανώτερη ικανότητα στην προβολή στρατηγικών ζητημάτων με αναφορά και στον κλάδο μέσα στην καθημερινή πάλη, όχι καμπανιακά και επικουρικά όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις σήμερα. Ακόμα καλύτερη γνώση του χώρου, ικανότητα εξαγωγής συμπερασμάτων, μεγαλύτερη ικανότητα στη διαπάλη με έναν αντίπαλο που, εκτός από πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό, διαθέτει μέσα στις επιχειρήσεις του ειδικά τμήματα χειραγώγησης των εργαζομένων.

Αυτή η κατεύθυνση πρέπει να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα με συγκεκριμένο έλεγχο, με πιο συστηματική συζήτηση των εξελίξεων και της ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης με την εργοδοσία σε όλα τα όργανα και στις ΚΟΒ. Χρειάζεται άμεσα να καταγράψουμε στροφή στη μελέτη και αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΠΕΠ, του μαρξιστικού βιβλίου.

Στη δράση της ΤΟ Βιομηχανίας καταγράφονται βήματα στην ιδεολογική - πολιτική παρέμβασή μας, με μαζικό άνοιγμα, συσκέψεις, κομματικές εκδηλώσεις που είναι όμως πίσω και από τις ανάγκες αλλά και από τις δυνατότητες που μας δίνουν οι επεξεργασίες του Κόμματος.

Είναι σωστή η εκτίμηση της θέσης 40 ότι στην αναντιστοιχία της καθοδηγητικής δουλειάς με τις σημερινές απαιτήσεις «επιδρά η υποτίμηση του γεγονότος ότι ακόμα και η πιο πρωτοπόρα δράση στους αγώνες δε δίνει αυθόρμητα τη δυνατότητα επεξεργασίας και γενίκευσης, δεν μπορεί από μόνη της να βοηθήσει αποτελεσματικά στην ταξική πολιτική συνειδητοποίηση και ωρίμανση». Επιβεβαιώνεται από την πείρα της οργάνωσής μας. Ενώ στα λόγια καταγράφεται συμφωνία, στην πράξη συναντήσαμε δυσκολίες:

-- Να υποτιμάται ή να αναβάλλεται υπό την πίεση των εξελίξεων η αυτοτελής κομματική παρέμβαση ακόμα και σε κόσμο που είναι δίπλα μας στους αγώνες. Να θεωρείται η κομματική σύσκεψη, η συζήτηση προετοιμασίας με έναν κόσμο έτσι ώστε να κάνει το βήμα της ένταξης στο Κόμμα, η συζήτηση πάνω στο Πρόγραμμα του Κόμματος, σαν κάτι έξτρα, σαν αυτό που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε.

-- Η δράση συντρόφων εκλεγμένων στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να μην υπηρετεί πάντα ολοκληρωμένα τους στόχους της ανασύνταξης και της κομματικής οικοδόμησης.

-- Αρκετές φορές να δουλεύουμε με τη γραμμή ότι η πρωτοπόρα συνδικαλιστική παρέμβαση και ο οικονομικός αγώνας φτάνει, ότι αυτό είναι το βασικό και η κομματική παρέμβαση είναι το δευτερεύον. Μια τέτοια δουλειά έχει αποδειχθεί διαχρονικά αναποτελεσματική, έχει κριθεί από την ίδια τη ζωή, σαν τρόπος δουλειάς που δεν αφήνει αποτελέσματα ούτε στην κομματική οικοδόμηση ούτε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Εγινε προσπάθεια να αντιμετωπιστούν σε ένα βαθμό οι παραπάνω αδυναμίες. Αυτές οι αδυναμίες δεν πηγάζουν μόνο από προσωπικές και συλλογικές δυσκολίες στην αφομοίωση κομματικών αποφάσεων (που λύνουν τέτοια ζητήματα) αλλά προκύπτουν και από την πίεση για προσαρμογή στον αρνητικό συσχετισμό, από την πίεση για άμεσα οικονομικά αποτελέσματα από την πάλη μας, από την πίεση που διαμορφώνεται από την κυριαρχία ρεφορμιστικών - οπορτουνιστικών αντιλήψεων σε μια σειρά μεγάλους χώρους δουλειάς.

Οσον αφορά τη σχέση Κόμματος - κινήματος και την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση αντιμετωπίσαμε το προηγούμενο διάστημα μια σειρά δυσκολίες που έχουν αποτυπωθεί και στην Απόφαση της Ευρείας Ολομέλειας αλλά και στις Θέσεις. Επισημαίνω ορισμένες πλευρές που κατά τη γνώμη μου άμεσα πρέπει να διορθώσουμε, έτσι ώστε να αναπτύσσεται καλύτερα η κομματική παρέμβαση μέσα στο κίνημα, έτσι ώστε να μην αποσπάται ο καθημερινός αγώνας από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον:

Η ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ενίσχυση των κομματικών ομάδων στα σωματεία, έτσι ώστε να βελτιωθεί η κομματική καθοδήγηση στο κίνημα. Καθοδηγητικά να επιμείνουμε παραπάνω στο ρόλο τους στην κομματική οικοδόμηση. Να κατοχυρωθεί σαν βασικό κριτήριο εξέτασης της δουλειάς μας η ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής συνείδησης σε συναδέλφους μέλη του σωματείου, τα οργανωτικά αποτελέσματα.

Να πρωτοστατήσουν οι κομμουνιστές στο μαζικό τους φορέα, έτσι ώστε να ξεδιπλωθεί μια γενικευμένη αντιπαράθεση με την εργοδοσία για τους όρους αμοιβής, τα ωράρια, ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας με επιθετικό διεκδικητικό χαρακτήρα. Απαιτείται ολοκληρωμένη παρέμβαση και επεξεργασία αιτημάτων στη βάση της πορείας του κλάδου και του συγκεκριμένου ομίλου, αλλά και στη βάση των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται σε χώρους που τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε άμεσες μειώσεις μισθών ή απολύσεις, εκεί όπου δεν υπάρχουν μισθοί της τάξης των 500 ευρώ. Χρειάζεται να αναδειχθεί τεκμηριωμένα η καθημερινή νόμιμη κλοπή του πλούτου που παράγουν εκεί οι εργάτες, οι ευθύνες της συγκεκριμένης εργοδοσίας σαν κομμάτι της αστικής τάξης για όλα τα αντιλαϊκά μέτρα. Να αναδειχθεί η απόκλιση μισθών - παραγωγικότητας, τα μέτρα που αυξάνουν τη σχετική υπεραξία, να αποκαλυφθεί τι κερδίζει ο όμιλος, το μονοπώλιο από τη γενίκευση της εργασίας εργολαβικών εργαζομένων. Να αναδειχθεί ακόμα πιο βαθιά ο μηχανισμός της εκμετάλλευσης και η διέξοδος, η ανωτερότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Η δυνατότητα η εργατική τάξη να διοικήσει την παραγωγή.

Προσοχή χρειάζεται κι εκεί όπου ρεφορμιστικές - οπορτουνιστικές δυνάμεις υιοθετούν συνθήματα που βρίσκονται κοντά στη δικιά μας φρασεολογία και αξιοποιούν αυτό το γεγονός για να μπερδεύουν έναν κόσμο π.χ. αποκλειστικά κρατικό Λιμάνι, δημόσιος ΟΑΣΘ, Ενιαίος Φορέας Αμυντικής Βιομηχανίας. Χρειάζεται ειδική δουλειά σε τέτοιους χώρους (που παραδοσιακά άνθισε η εργατική αριστοκρατία) έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτό π.χ. με ποια εξουσία, σε ποια οικονομία μπορεί ένα εργαλείο όπως ο Ενιαίος Φορέας να έχει φιλολαϊκή κατεύθυνση, να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων στην επιχείρηση αλλά και όλης της κοινωνίας. Παράλληλα δηλαδή με τη μαχητική υπεράσπιση του δίκιου των εργαζομένων, με την πάλη ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση να αναδεικνύεται συστηματικά η μοναδική φιλολαϊκή προοπτική της πάλης.