Ν. Θ., Φαντάρος
Το Κόμμα έχει κάνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια στη στρατηγική του αντίληψη, στις θεωρητικές επεξεργασίες του. Η πείρα της εκατοντάχρονης πορείας του και τα κρίσιμα σταυροδρόμια των τελευταίων 25 χρόνων έπαιξαν ρόλο στην εξαγωγή ώριμων συμπερασμάτων και στη θεωρητική τεκμηρίωση των θέσεών του. Θέσεις που έχουν τεράστια σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα, του οποίου το ΚΚΕ αποτελεί πραγματικό φάρο. Το ΚΚΕ αναπτύσσει κυριολεκτικά το μαρξισμό σε επίπεδο θεωρίας και σε κάθε Συνέδριό του αποδεικνύει πως η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία είναι κάτι ζωντανό, που εξελίσσεται, και που θα εξελίσσεται όσο προχωράει και η ίδια η ζωή και δεν είναι ένα ευαγγέλιο που γράφτηκε στα τέλη του 19ου - αρχές 20ού και έκλεισε λέγοντάς τα όλα.
Δύσκολη αποστολή. Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι πώς αυτήν την επεξεργασμένη στρατηγική, πώς αυτήν την ωριμότητα στις θέσεις μας θα την ταυτίσουμε με την πράξη. Πώς θα γίνουμε καλύτεροι στην καθημερινή δουλειά, στην οποία πολλές φορές λειτουργούμε μηχανιστικά, πώς θα είμαστε ουσιαστικοί. Πώς θεωρία και πράξη θα πηγαίνουν βήμα - βήμα. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος το χάσμα μεταξύ επεξεργασμένης θεωρίας από τη μια και πρακτικών αδυναμιών από την άλλη - τόσο λόγω αντικειμενικών παραγόντων και κατάστασης του εργατικού κινήματος, όσο και υποκειμενικών - να οδηγήσει είτε σε μια «σεχταριστική» αναδίπλωση είτε σε θεωρητικές διατυπώσεις οι οποίες να μένουν κενό γράμμα.
Ηδη από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις μελών στον προσυνεδριακό διάλογο και από τις ίδιες τις Θέσεις, φαίνεται ότι απασχολεί το πρόβλημα ποσότητας - ποιότητας. Συχνά κάνουμε πολλά αλλά λίγα μένουν, όταν μένουν. Σε αυτό συμβάλλει προφανώς η αντικειμενική κατάσταση, η οποία όμως δεν μπορεί να θεωρείται η μοναδική υπαίτια. Η αλήθεια είναι πως και εμείς δεν ξεφεύγουμε από έναν τρόπο δουλειάς που κοιτάει το βραχυπρόθεσμο και όχι το μακροπρόθεσμο. Εναν τρόπο δουλειάς τυπικό, μηχανικό και έναν έλεγχο που κοιτάει να βάλει τικ στο κουτάκι, ότι αυτό που είχαμε να κάνουμε, έγινε. Που κοιτάει την ποσότητα της στιγμής, λειτουργώντας με σταθμούς και την ποιότητα την αναζητά εκ των υστέρων, ενώ δεν βοηθάει από την αρχή να διαμορφωθεί: Π.χ. Μπορεί σε μια Οργάνωση να δίνουμε συγκεκριμένα φύλλα «Ριζοσπάστη» και σε μια πανεξόρμηση εξαιτίας της κινητοποίησης των δυνάμεών μας, της επαφής μας με τον κόσμο και γενικότερα της δουλειάς μας να μπορέσουμε να δώσουμε διπλάσιο και τριπλάσιο αριθμό φύλλων. Θετικό; Ούτε ναι, ούτε όχι. Αμα ο έλεγχος της δουλειάς μας και η εκτίμησή της μείνει απλά στο ότι δώσαμε τριπλάσια φύλλα και δεν κοιτάξει πιο μακρόπνοα αν τα φύλλα διαβάστηκαν, αν συζητήθηκαν, αν δεν πάρει μέτρα για να γίνει αυτό, θα έχεις μια φορά αυξημένους δείκτες στη διακίνηση, που τελικά δεν θα αποτυπώνουν και την πραγματικότητα, και στη συνέχεια η διακίνηση θα ξαναπάρει την κάτω βόλτα, και λίγα θα έχουν μείνει στον κόσμο ενώ εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί η διακίνηση είναι τόσο χαμηλή.
Δεν λείπει πολλές φορές στην πρακτική μας δράση και μια γραφειοκρατική (με την έννοια της δυσκαμψίας) αντιμετώπιση ζητημάτων και ένας τρόπος που δυσκολεύει τις δουλειές μας αντί να τις βοηθάει. Για παράδειγμα, μια ανακοίνωση ενός φοιτητικού συλλόγου που χρειάζεται να βγει άμεσα για ένα φλέγον ζήτημα, η οποία φτιάχνεται από έναν σύντροφο ή έναν οπαδό και για να μοιραστεί πρέπει να περάσει από τον έλεγχο τριών - τεσσάρων διαφορετικών στελεχών και να διορθωθεί, δημιουργεί διπλό πρόβλημα. Πέρα από την καθυστέρηση, που είναι το λιγότερο, δεν δίνεις στον εκλεγμένο (που εσύ τον εμπιστεύτηκες σε αυτή τη θέση) τη δυνατότητα πρωτοβουλίας, κριτικής σκέψης, τριβής ακόμα και αν κάπου η ανακοίνωση έχει κάποια αδυναμία. Του δίνεις έτοιμες απαντήσεις και δε τον βοηθάς στη διαπαιδαγώγησή του, παρότι πολλές φορές νομίζουμε το αντίθετο.
Τα στελέχη που είναι εκλεγμένα σε ενδιάμεσα όργανα είναι αναγκαίο, παρά το φόρτο καθηκόντων με τα οποία καταπιάνονται καθημερινά, να βρίσκονται μέσα στον κόσμο και να συζητάνε με αυτόν δυο φορές περισσότερο από τους συντρόφους που καθοδηγούν. Δεν μπορεί η δουλειά τους να είναι μόνο επιτελική. Μπαίνει και στις Θέσεις το ζήτημα του διοικητισμού στις γραμμές μας. Οποιος δεν μιλάει με κόσμο και απλά μοιράζει δουλειές, δίνει τη μισή του δύναμη στην υπόθεσή μας και είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα χάσει την επαφή του με τον περίγυρο που καθοδηγεί αργά ή γρήγορα, όσο καλή εικόνα και να έρχεται στα όργανα που συμμετέχει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στο ΜΑΣ η προσπάθεια που έχουν κάνει οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις μας όλα αυτά τα χρόνια, χαίρει πραγματικά εκτίμησης. Σωστά μπαίνει από τις Θέσεις ότι αναγνωρίζεται πλέον σαν βασικός πόλος αγώνα από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Εχουμε μετρήσει βήματα στο πόσο επεξεργασμένα πλέον είναι τα πλαίσια πάλης μας, στη λειτουργία των γραμματειών που έχουν αποκτήσει πιο ουσιαστικό χαρακτήρα απ' όταν ξεκίνησαν. Ωστόσο πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Οταν ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια το ΜΑΣ, οι επιτροπές αγώνα συσπείρωναν στις συνελεύσεις και στις κινητοποιήσεις τους πολύ περισσότερο αριθμό έξω από εμάς. Τώρα συσπειρώνονται οι στενοί μας οπαδοί και αυτοί όχι κάθε φορά, και αυτό ισχύει, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, και στους συλλόγους που είμαστε πρώτη δύναμη. Σίγουρα αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα είναι διαλυμένο και η κατάσταση χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο, όπως λέμε βρίσκεται πολύ πιο πίσω και από το εργατικό, όμως δεν μπορούμε όσο είναι έτσι η κατάσταση να θεωρούμε ότι μετράμε θετικά βήματα στην ανασύνταξη. Αλλωστε, αυτήν την κατάσταση θέλουμε να αλλάξουμε, οπότε δεν μπορεί αυτό να αποτελεί ταυτόχρονα και δικαιολογία. Το πρόβλημα της συσπείρωσης μας οδηγεί πολλές φορές σε αυτό που κριτικάρουν οι Θέσεις, αλλά άθελά μας ενίοτε δεν το αποφεύγουμε, να λειτουργούμε, δηλαδή, κάνοντας το: «μια ταμπέλα που βάζουμε όταν θέλουμε να οργανώσουμε αγώνες στο φοιτητικό κίνημα».
Πάντα να έχουμε υπόψιν μας ότι το Κόμμα είναι ένα μοντέλο αυτού που αύριο θέλουμε να είναι το εργατικό κράτος και με βάση αυτό να γινόμαστε καλύτεροι. Με πίστη στο Κόμμα και στον τελικό σκοπό μας, εύχομαι καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο. Ζήτω το ΚΚΕ!
Το Κόμμα έχει κάνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια στη στρατηγική του αντίληψη, στις θεωρητικές επεξεργασίες του. Η πείρα της εκατοντάχρονης πορείας του και τα κρίσιμα σταυροδρόμια των τελευταίων 25 χρόνων έπαιξαν ρόλο στην εξαγωγή ώριμων συμπερασμάτων και στη θεωρητική τεκμηρίωση των θέσεών του. Θέσεις που έχουν τεράστια σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα, του οποίου το ΚΚΕ αποτελεί πραγματικό φάρο. Το ΚΚΕ αναπτύσσει κυριολεκτικά το μαρξισμό σε επίπεδο θεωρίας και σε κάθε Συνέδριό του αποδεικνύει πως η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία είναι κάτι ζωντανό, που εξελίσσεται, και που θα εξελίσσεται όσο προχωράει και η ίδια η ζωή και δεν είναι ένα ευαγγέλιο που γράφτηκε στα τέλη του 19ου - αρχές 20ού και έκλεισε λέγοντάς τα όλα.
Δύσκολη αποστολή. Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι πώς αυτήν την επεξεργασμένη στρατηγική, πώς αυτήν την ωριμότητα στις θέσεις μας θα την ταυτίσουμε με την πράξη. Πώς θα γίνουμε καλύτεροι στην καθημερινή δουλειά, στην οποία πολλές φορές λειτουργούμε μηχανιστικά, πώς θα είμαστε ουσιαστικοί. Πώς θεωρία και πράξη θα πηγαίνουν βήμα - βήμα. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος το χάσμα μεταξύ επεξεργασμένης θεωρίας από τη μια και πρακτικών αδυναμιών από την άλλη - τόσο λόγω αντικειμενικών παραγόντων και κατάστασης του εργατικού κινήματος, όσο και υποκειμενικών - να οδηγήσει είτε σε μια «σεχταριστική» αναδίπλωση είτε σε θεωρητικές διατυπώσεις οι οποίες να μένουν κενό γράμμα.
Ηδη από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις μελών στον προσυνεδριακό διάλογο και από τις ίδιες τις Θέσεις, φαίνεται ότι απασχολεί το πρόβλημα ποσότητας - ποιότητας. Συχνά κάνουμε πολλά αλλά λίγα μένουν, όταν μένουν. Σε αυτό συμβάλλει προφανώς η αντικειμενική κατάσταση, η οποία όμως δεν μπορεί να θεωρείται η μοναδική υπαίτια. Η αλήθεια είναι πως και εμείς δεν ξεφεύγουμε από έναν τρόπο δουλειάς που κοιτάει το βραχυπρόθεσμο και όχι το μακροπρόθεσμο. Εναν τρόπο δουλειάς τυπικό, μηχανικό και έναν έλεγχο που κοιτάει να βάλει τικ στο κουτάκι, ότι αυτό που είχαμε να κάνουμε, έγινε. Που κοιτάει την ποσότητα της στιγμής, λειτουργώντας με σταθμούς και την ποιότητα την αναζητά εκ των υστέρων, ενώ δεν βοηθάει από την αρχή να διαμορφωθεί: Π.χ. Μπορεί σε μια Οργάνωση να δίνουμε συγκεκριμένα φύλλα «Ριζοσπάστη» και σε μια πανεξόρμηση εξαιτίας της κινητοποίησης των δυνάμεών μας, της επαφής μας με τον κόσμο και γενικότερα της δουλειάς μας να μπορέσουμε να δώσουμε διπλάσιο και τριπλάσιο αριθμό φύλλων. Θετικό; Ούτε ναι, ούτε όχι. Αμα ο έλεγχος της δουλειάς μας και η εκτίμησή της μείνει απλά στο ότι δώσαμε τριπλάσια φύλλα και δεν κοιτάξει πιο μακρόπνοα αν τα φύλλα διαβάστηκαν, αν συζητήθηκαν, αν δεν πάρει μέτρα για να γίνει αυτό, θα έχεις μια φορά αυξημένους δείκτες στη διακίνηση, που τελικά δεν θα αποτυπώνουν και την πραγματικότητα, και στη συνέχεια η διακίνηση θα ξαναπάρει την κάτω βόλτα, και λίγα θα έχουν μείνει στον κόσμο ενώ εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί η διακίνηση είναι τόσο χαμηλή.
Δεν λείπει πολλές φορές στην πρακτική μας δράση και μια γραφειοκρατική (με την έννοια της δυσκαμψίας) αντιμετώπιση ζητημάτων και ένας τρόπος που δυσκολεύει τις δουλειές μας αντί να τις βοηθάει. Για παράδειγμα, μια ανακοίνωση ενός φοιτητικού συλλόγου που χρειάζεται να βγει άμεσα για ένα φλέγον ζήτημα, η οποία φτιάχνεται από έναν σύντροφο ή έναν οπαδό και για να μοιραστεί πρέπει να περάσει από τον έλεγχο τριών - τεσσάρων διαφορετικών στελεχών και να διορθωθεί, δημιουργεί διπλό πρόβλημα. Πέρα από την καθυστέρηση, που είναι το λιγότερο, δεν δίνεις στον εκλεγμένο (που εσύ τον εμπιστεύτηκες σε αυτή τη θέση) τη δυνατότητα πρωτοβουλίας, κριτικής σκέψης, τριβής ακόμα και αν κάπου η ανακοίνωση έχει κάποια αδυναμία. Του δίνεις έτοιμες απαντήσεις και δε τον βοηθάς στη διαπαιδαγώγησή του, παρότι πολλές φορές νομίζουμε το αντίθετο.
Τα στελέχη που είναι εκλεγμένα σε ενδιάμεσα όργανα είναι αναγκαίο, παρά το φόρτο καθηκόντων με τα οποία καταπιάνονται καθημερινά, να βρίσκονται μέσα στον κόσμο και να συζητάνε με αυτόν δυο φορές περισσότερο από τους συντρόφους που καθοδηγούν. Δεν μπορεί η δουλειά τους να είναι μόνο επιτελική. Μπαίνει και στις Θέσεις το ζήτημα του διοικητισμού στις γραμμές μας. Οποιος δεν μιλάει με κόσμο και απλά μοιράζει δουλειές, δίνει τη μισή του δύναμη στην υπόθεσή μας και είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα χάσει την επαφή του με τον περίγυρο που καθοδηγεί αργά ή γρήγορα, όσο καλή εικόνα και να έρχεται στα όργανα που συμμετέχει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στο ΜΑΣ η προσπάθεια που έχουν κάνει οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις μας όλα αυτά τα χρόνια, χαίρει πραγματικά εκτίμησης. Σωστά μπαίνει από τις Θέσεις ότι αναγνωρίζεται πλέον σαν βασικός πόλος αγώνα από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Εχουμε μετρήσει βήματα στο πόσο επεξεργασμένα πλέον είναι τα πλαίσια πάλης μας, στη λειτουργία των γραμματειών που έχουν αποκτήσει πιο ουσιαστικό χαρακτήρα απ' όταν ξεκίνησαν. Ωστόσο πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Οταν ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια το ΜΑΣ, οι επιτροπές αγώνα συσπείρωναν στις συνελεύσεις και στις κινητοποιήσεις τους πολύ περισσότερο αριθμό έξω από εμάς. Τώρα συσπειρώνονται οι στενοί μας οπαδοί και αυτοί όχι κάθε φορά, και αυτό ισχύει, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, και στους συλλόγους που είμαστε πρώτη δύναμη. Σίγουρα αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα είναι διαλυμένο και η κατάσταση χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο, όπως λέμε βρίσκεται πολύ πιο πίσω και από το εργατικό, όμως δεν μπορούμε όσο είναι έτσι η κατάσταση να θεωρούμε ότι μετράμε θετικά βήματα στην ανασύνταξη. Αλλωστε, αυτήν την κατάσταση θέλουμε να αλλάξουμε, οπότε δεν μπορεί αυτό να αποτελεί ταυτόχρονα και δικαιολογία. Το πρόβλημα της συσπείρωσης μας οδηγεί πολλές φορές σε αυτό που κριτικάρουν οι Θέσεις, αλλά άθελά μας ενίοτε δεν το αποφεύγουμε, να λειτουργούμε, δηλαδή, κάνοντας το: «μια ταμπέλα που βάζουμε όταν θέλουμε να οργανώσουμε αγώνες στο φοιτητικό κίνημα».
Πάντα να έχουμε υπόψιν μας ότι το Κόμμα είναι ένα μοντέλο αυτού που αύριο θέλουμε να είναι το εργατικό κράτος και με βάση αυτό να γινόμαστε καλύτεροι. Με πίστη στο Κόμμα και στον τελικό σκοπό μας, εύχομαι καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο. Ζήτω το ΚΚΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου