Νίκος Γκιόκας
Ελβετία
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και τις ψηφίζω. Εργαζόμενος εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό έζησα από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση και τον εκβιασμό των εργοδοτών στις χώρες του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού ενάντια στους εργαζόμενους ντόπιους και ξένους. Το θέμα που θέλω να πιάσω είναι τα προβλήματα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, η ενότητά του, το διεθνιστικό καθήκον των κομμουνιστών καθώς και η δράση των Κομματικών Οργανώσεων του εξωτερικού στον τομέα αυτό στις χώρες που εργαζόμαστε και παλεύουμε.
Διαβάζουμε στη θέση 77 «Το διεθνιστικό καθήκον ενδυνάμωσης της πάλης για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος επιβάλλει την εξασφάλιση της ακριβέστερης κατά το δυνατόν αντικειμενικής εκτίμησης της κατάστασης. Σήμερα, μέσα στο γενικότερο διεθνή αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, τα περισσότερα ΚΚ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, του διεθνούς καπιταλισμού. Το θεωρητικό επίπεδο που έχουν κατακτήσει είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις που βάζει η κατάσταση στις χώρες που δρουν. Το επίπεδο κατάκτησης του μαρξισμού - λενινισμού και οι ελλείψεις σε υποδομή έχουν οδηγήσει σε μεγάλη καθυστέρηση τις συλλογικές επεξεργασίες για κρίσιμα ζητήματα της ιδεολογικής αναμέτρησης, συμπεριλαμβανομένων των αιτιών που οδήγησαν στην αντεπανάσταση. Αδυνατούν να μελετήσουν την ιστορική τους διαδρομή και να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα».
Είναι γεγονός ότι πολλά ΚΚ δεν υφίστανται πλέον και άλλα που κράτησαν τα ονόματά τους είτε ως κομμουνιστικά ή εργατικά κόμματα έχουν εξελιχθεί σε οπορτουνιστικά κι έχουν περάσει στην πλειοψηφία τους στο περιθώριο. Αυτά τα κόμματα κυρίως των καπιταλιστικών χωρών δέχθηκαν μεταπολεμικά ισχυρή ολομέτωπη ιδεολογική αντικομμουνιστική επίθεση από τον ταξικό αντίπαλο, κατηγορήθηκαν σαν «πράκτορες της Μόσχας» και όπως δεν κατόρθωσαν να αντισταθούν με όπλο την θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, υποχώρησαν από βασικές θέσεις του ΔΚΚ και έτσι επέτρεψαν τη διάβρωσή τους από τον οπορτουνισμό, με συνέπεια να ευδοκιμήσει στο εσωτερικό τους ο ευρωκομμουνισμός και αργότερα με τις ανατροπές στα τέλη '80 αρχές '90 να καταντήσουν ν' απαρνηθούν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ακόμα και τη σοσιαλιστική επανάσταση σαν όπλο ανατροπής του καπιταλισμού . Σ' αυτό συνέτειναν οι παραβιάσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στη λειτουργία των κομμάτων αυτών καθώς και οι λαθεμένες θέσεις που υιοθέτησαν ως προς τους στόχους πάλης και τη στρατηγική. Το αποτέλεσμα είναι η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού να μην αναφέρεται καθόλου στο εργατικό κίνημα μιας σειράς χωρών, αντίθετα να έχουν πέραση αστικές και ρεφορμιστικές ιδεοληψίες που καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους και οδηγούν σε αδιέξοδα που προξενούν απογοήτευση και παροπλισμό των εργαζομένων. Είναι πολύ πιθανό ότι στα υπολείμματα τέτοιων κομμάτων ή σε νέα σχήματα που υιοθέτησαν ρεφορμιστική στρατηγική να υπάρχουν δυνάμεις συνεπείς επαναστατικές που παραμένουν εγκλωβισμένες. Η αλληλεγγύη και ο διεθνισμός απαιτούν να βοηθηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις των χωρών αυτών ν' αποδεσμευτούν και ν' αντιπαλέψουν τον οπορτουνισμό μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας τους. Σχεδιασμένα από τις Οργανώσεις μας μπορούμε να συναντηθούμε μ' αυτές τις δυνάμεις να τους παρουσιάσουμε τις θέσεις μας που δεν περιορίζονται από τα στενά πλαίσια μιας χώρας, αλλά είναι εφαρμόσιμες και σε πολλές άλλες καθότι βασίζονται στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και στις εμπειρίες από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. To έναυσμα μπορεί να δοθεί με την οργάνωση ομιλιών, εκδηλώσεων όπως τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα 99χρονα του ΚΚΕ και άλλα στη γλώσσα του τόπου. Οπωσδήποτε αυτά πρέπει να γίνουν με την καθοδήγηση του τομέα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ που έχει ολοκληρωμένη εικόνα για τα κόμματα και τις οργανώσεις που κινούνται μέσα στο πλαίσιο του ΔΚΚ ή του ρεφορμισμού για να είναι απολύτως καθαρό με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε.
Στην επόμενη θέση 78 διαβάζουμε: «Συνολικά, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα. Ολα αυτά στέκουν εμπόδιο στην πορεία ανασυγκρότησής του. Απαιτείται να ενισχυθεί η συζήτηση για την κατανόηση και προώθηση των αναγκαίων προγραμματικών αλλαγών, να συνεχίσει τεκμηριωμένα η διαπάλη με ΚΚ που άμεσα ή έμμεσα υιοθετούν "μεταρρυθμιστική" στρατηγική (με οποιαδήποτε μορφή σταδιοποίησής της), να δυναμώσει η αντιπαράθεση με ΚΚ που ενοχοποιούν ως "σεχταριστική στρατηγική" τη στρατηγική η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό».
Στο εξωτερικό, στους χώρους που εργαζόμαστε και ζούμε, γνωρίζουμε συναδέλφους και φίλους που εκφράζονται ενάντια στον καπιταλισμό, στην εκμετάλλευση, στην ανάγκη για αντίσταση και αγώνα, μερικοί απ' αυτούς ξέρουν για την πάλη του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας, την κοινωνική συμμαχία και συμφωνούν με τη δράση και την πάλη του, όμως στη χώρα τους δεν υπάρχει ανάλογο κόμμα με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πουλήθηκε εδώ και πολλές δεκαετίες από τη σοσιαλδημοκρατία στους αστούς και η εργατική τάξη ενσωματώθηκε στον καπιταλισμό, πέρασε στην ταξική συνεργασία με την αστική που ποδηγετεί και τις άλλες ενδιάμεσες τάξεις και στρώματα της κοινωνίας. Οπότε η ανασυγκρότηση στις χώρες αυτές πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν με την επανίδρυση κομμουνιστικών, επαναστατικών κομμάτων νέου τύπου. Μπορούμε με σχέδιο επεξεργασμένο από τις ΤΟ και τις ΚΟΒ και εγκριμένο από τον τομέα Διεθνών Σχέσεων να δώσουμε στις κατά τόπους δυνάμεις βοήθεια συντροφική, διεθνιστική, ώστε να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα επαναστατικό, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο, τη δημιουργία σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, ένα πρόγραμμα που θα αποτελέσει μαγνήτη για τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη γενικά και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μ' αυτόν τον τρόπο θα βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, της στρατηγικής η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό.
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός! Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Ελβετία
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και τις ψηφίζω. Εργαζόμενος εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό έζησα από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση και τον εκβιασμό των εργοδοτών στις χώρες του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού ενάντια στους εργαζόμενους ντόπιους και ξένους. Το θέμα που θέλω να πιάσω είναι τα προβλήματα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, η ενότητά του, το διεθνιστικό καθήκον των κομμουνιστών καθώς και η δράση των Κομματικών Οργανώσεων του εξωτερικού στον τομέα αυτό στις χώρες που εργαζόμαστε και παλεύουμε.
Διαβάζουμε στη θέση 77 «Το διεθνιστικό καθήκον ενδυνάμωσης της πάλης για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος επιβάλλει την εξασφάλιση της ακριβέστερης κατά το δυνατόν αντικειμενικής εκτίμησης της κατάστασης. Σήμερα, μέσα στο γενικότερο διεθνή αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, τα περισσότερα ΚΚ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, του διεθνούς καπιταλισμού. Το θεωρητικό επίπεδο που έχουν κατακτήσει είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις που βάζει η κατάσταση στις χώρες που δρουν. Το επίπεδο κατάκτησης του μαρξισμού - λενινισμού και οι ελλείψεις σε υποδομή έχουν οδηγήσει σε μεγάλη καθυστέρηση τις συλλογικές επεξεργασίες για κρίσιμα ζητήματα της ιδεολογικής αναμέτρησης, συμπεριλαμβανομένων των αιτιών που οδήγησαν στην αντεπανάσταση. Αδυνατούν να μελετήσουν την ιστορική τους διαδρομή και να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα».
Είναι γεγονός ότι πολλά ΚΚ δεν υφίστανται πλέον και άλλα που κράτησαν τα ονόματά τους είτε ως κομμουνιστικά ή εργατικά κόμματα έχουν εξελιχθεί σε οπορτουνιστικά κι έχουν περάσει στην πλειοψηφία τους στο περιθώριο. Αυτά τα κόμματα κυρίως των καπιταλιστικών χωρών δέχθηκαν μεταπολεμικά ισχυρή ολομέτωπη ιδεολογική αντικομμουνιστική επίθεση από τον ταξικό αντίπαλο, κατηγορήθηκαν σαν «πράκτορες της Μόσχας» και όπως δεν κατόρθωσαν να αντισταθούν με όπλο την θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, υποχώρησαν από βασικές θέσεις του ΔΚΚ και έτσι επέτρεψαν τη διάβρωσή τους από τον οπορτουνισμό, με συνέπεια να ευδοκιμήσει στο εσωτερικό τους ο ευρωκομμουνισμός και αργότερα με τις ανατροπές στα τέλη '80 αρχές '90 να καταντήσουν ν' απαρνηθούν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ακόμα και τη σοσιαλιστική επανάσταση σαν όπλο ανατροπής του καπιταλισμού . Σ' αυτό συνέτειναν οι παραβιάσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στη λειτουργία των κομμάτων αυτών καθώς και οι λαθεμένες θέσεις που υιοθέτησαν ως προς τους στόχους πάλης και τη στρατηγική. Το αποτέλεσμα είναι η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού να μην αναφέρεται καθόλου στο εργατικό κίνημα μιας σειράς χωρών, αντίθετα να έχουν πέραση αστικές και ρεφορμιστικές ιδεοληψίες που καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους και οδηγούν σε αδιέξοδα που προξενούν απογοήτευση και παροπλισμό των εργαζομένων. Είναι πολύ πιθανό ότι στα υπολείμματα τέτοιων κομμάτων ή σε νέα σχήματα που υιοθέτησαν ρεφορμιστική στρατηγική να υπάρχουν δυνάμεις συνεπείς επαναστατικές που παραμένουν εγκλωβισμένες. Η αλληλεγγύη και ο διεθνισμός απαιτούν να βοηθηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις των χωρών αυτών ν' αποδεσμευτούν και ν' αντιπαλέψουν τον οπορτουνισμό μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας τους. Σχεδιασμένα από τις Οργανώσεις μας μπορούμε να συναντηθούμε μ' αυτές τις δυνάμεις να τους παρουσιάσουμε τις θέσεις μας που δεν περιορίζονται από τα στενά πλαίσια μιας χώρας, αλλά είναι εφαρμόσιμες και σε πολλές άλλες καθότι βασίζονται στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και στις εμπειρίες από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. To έναυσμα μπορεί να δοθεί με την οργάνωση ομιλιών, εκδηλώσεων όπως τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα 99χρονα του ΚΚΕ και άλλα στη γλώσσα του τόπου. Οπωσδήποτε αυτά πρέπει να γίνουν με την καθοδήγηση του τομέα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ που έχει ολοκληρωμένη εικόνα για τα κόμματα και τις οργανώσεις που κινούνται μέσα στο πλαίσιο του ΔΚΚ ή του ρεφορμισμού για να είναι απολύτως καθαρό με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε.
Στην επόμενη θέση 78 διαβάζουμε: «Συνολικά, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα. Ολα αυτά στέκουν εμπόδιο στην πορεία ανασυγκρότησής του. Απαιτείται να ενισχυθεί η συζήτηση για την κατανόηση και προώθηση των αναγκαίων προγραμματικών αλλαγών, να συνεχίσει τεκμηριωμένα η διαπάλη με ΚΚ που άμεσα ή έμμεσα υιοθετούν "μεταρρυθμιστική" στρατηγική (με οποιαδήποτε μορφή σταδιοποίησής της), να δυναμώσει η αντιπαράθεση με ΚΚ που ενοχοποιούν ως "σεχταριστική στρατηγική" τη στρατηγική η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό».
Στο εξωτερικό, στους χώρους που εργαζόμαστε και ζούμε, γνωρίζουμε συναδέλφους και φίλους που εκφράζονται ενάντια στον καπιταλισμό, στην εκμετάλλευση, στην ανάγκη για αντίσταση και αγώνα, μερικοί απ' αυτούς ξέρουν για την πάλη του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας, την κοινωνική συμμαχία και συμφωνούν με τη δράση και την πάλη του, όμως στη χώρα τους δεν υπάρχει ανάλογο κόμμα με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πουλήθηκε εδώ και πολλές δεκαετίες από τη σοσιαλδημοκρατία στους αστούς και η εργατική τάξη ενσωματώθηκε στον καπιταλισμό, πέρασε στην ταξική συνεργασία με την αστική που ποδηγετεί και τις άλλες ενδιάμεσες τάξεις και στρώματα της κοινωνίας. Οπότε η ανασυγκρότηση στις χώρες αυτές πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν με την επανίδρυση κομμουνιστικών, επαναστατικών κομμάτων νέου τύπου. Μπορούμε με σχέδιο επεξεργασμένο από τις ΤΟ και τις ΚΟΒ και εγκριμένο από τον τομέα Διεθνών Σχέσεων να δώσουμε στις κατά τόπους δυνάμεις βοήθεια συντροφική, διεθνιστική, ώστε να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα επαναστατικό, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο, τη δημιουργία σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, ένα πρόγραμμα που θα αποτελέσει μαγνήτη για τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη γενικά και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μ' αυτόν τον τρόπο θα βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, της στρατηγικής η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό.
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός! Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου