Για τις Θέσεις

Αποστόλης Δημακόπουλος

Κυψέλη

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ και με το σύνθημα του 20ού Συνεδρίου. Οι Θέσεις αποτελούν το εφαλτήριο για τον καθένα μας να κάνει δική του υπόθεση το ζήτημα της εργατικής τάξης, ατσαλώνοντας το Κόμμα με επίκεντρο την κοινωνική συμμαχία και το σοσιαλισμό. Είναι σημαντικό για κάθε μέλος ή φίλο του Κόμματος να παραθέσει τις προσωπικές του απόψεις, αφενός για να βελτιώσει και να ισχυροποιήσει τη δράση του και αφετέρου για να αξιοποιήσει τη βασική κομμουνιστική αρχή του εργατικού έλεγχου εφόσον αυτή είναι απαραίτητη για την εργατική εξουσία. Στόχος είναι οι λαοί να βγουν στο προσκήνιο της ιστορίας.

Ενα από τα βασικότερα καθήκοντα του Κόμματος της εργατικής τάξης είναι η ανειρήνευτη πάλη του ενάντια στην αστική ιδεολογία αλλά και στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό. Μετά την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, επιβεβαιώθηκε η σωστή και αταλάντευτη στάση του ΚΚΕ ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες για δήθεν ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Πρέπει να τονίσουμε ακόμα περισσότερο ότι ζούμε στην εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, καθώς υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις. Επίσης, να αντιπαλεύουμε θεωρίες περί αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και προβολής της Ελλάδας ως «ψωροκώσταινας».

Η αναφορά που γίνεται στο πρώτο κεφάλαιο σχετικά με το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα συμπυκνώνει με ιδιαίτερα εύληπτο τρόπο τα τεκταινόμενα, ώστε να συμβάλουμε καθοριστικά στην κατανόησή τους από πολιτικά άγουρες συνειδήσεις. Τα στοιχεία αντανακλούν πλήρως αυτά που ο λαός θα βρει μπροστά του. Ως εκ τούτου, πρέπει να παρέμβουμε καταδεικνύοντας το σύνθετο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ώστε να μην μπει κάτω από ξένη σημαία. Χρειάζεται ίσως από την πλευρά μας διεξοδικότερη ανάλυση στο τι κάνουμε οι κομμουνιστές πρακτικά στην περίπτωση πολέμου, είτε η αστική τάξη της Ελλάδας επιτίθεται είτε όχι.

Το θέμα του φασισμού - ναζισμού χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης, αφού διαχέεται στην εργατική τάξη χωρίς ταξικά αντανακλαστικά σαν δηλητήριο. Χειραγωγεί και αδρανοποιεί μέρος της που εξ αντικειμένου δύναται να συμπορευτεί μαζί μας ή τουλάχιστον να μας ακούσει. Το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς του (ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, Εκκλησία) καναλιζάρουν τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα σε ακίνδυνες διεξόδους. Η κατάρρευση του αστικού πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με τη διαπαιδαγώγηση γενεών στη λογική του «μπάρμπα απ' την Κορώνη» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», έχει οδηγήσει σ' έναν αλγεινό εκφασισμό της κοινωνίας, που έχει ευήκοα ώτα σε ναζιστικά θρασίμια παλεύοντας για αλλότρια συμφέροντα. Ετσι η παρέμβαση των κομμουνιστών καθίσταται δύσκολη αλλά αναγκαία. Το κεφάλαιο έχει ρίξει εκατομμύρια για να σπιλώσει, να διαστρεβλώσει και εν τέλει να ταυτίσει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Η παρουσίαση του φασισμού ως τον πιο δόλιο καπιταλισμό δεν είναι αρκετή. Τα ΜΜΕ αποσιωπούν πλήρως τη δίκη της ΧΑ, όμως τα στοιχεία βοούν. Από την εξέλιξη της δίκης αυτής αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η άβυσσος που χωρίζει τους κομμουνιστές από τους φασίστες. Μεγαλοεργολάβοι χρηματοδοτούν αδρά τα τσιράκια τους, με στόχο να χτυπήσουν και να σκοτώσουν τους πρωτοπόρους εργάτες. Ας αδράξουμε, λοιπόν, την ευκαιρία να κάνουμε το έγκλημά τους ακόμα πιο ατιμωτικό.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στο ζήτημα του χώρου εργασίας μου του θεάτρου και εν γένει της τέχνης και του πολιτισμού, που θεωρώ θεμελιώδες. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της παρακμής και της αποδόμησης ολοκλήρου του εποικοδομήματος, αναβιώνοντας ανορθολογικές και παραποιημένες αντιλήψεις σχετικά με την τέχνη και το ρόλο της. Η τέχνη αποτελεί μορφή κοινωνικής συνείδησης, η οποία στρατεύεται είτε το ξέρει είτε όχι. Η διαλεκτική - υλιστική αντίληψη για τη ζωή συνιστά το εργαλείο παρέμβασής μας. Χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα για να αντιμαχόμαστε τον ιδεαλιστικό δήθεν προοδευτικό τρόπο προσέγγισης, που καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι η τέχνη είναι πέρα και πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα. Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών εντάσσεται στο πλαίσιο της αποπολιτικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, στέκεται πάνω από την κοινωνία και τα προβλήματά της, κρατώντας ταυτόχρονα ίσες αποστάσεις από ολοκληρωτικά καθεστώτα (π.χ. ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού). Μέσα στις έκρυθμες καταστάσεις της εποχής μας, η πλειοψηφία των καλλιτεχνών τείνει να αναλώνεται στις «αιώνιες αλήθειες» και προβλήματα, αγνοώντας την πραγματική πηγή τους, που είναι οι αλλοτριωμένες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Στο δίπολο κουλτούρα - υποκουλτούρα οφείλουμε να αντιτάξουμε τη δική μας τέχνη, που θα αντανακλά τα προβλήματα και τις ανησυχίες του λαού μας. Χρέος μας είναι να καλλιεργήσουμε αξίες και ιδανικά όπως η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα απέναντι στον ατομισμό και την ανταγωνιστικότητα της σύγχρονης αντιδραστικής τέχνης. Τέλος, θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη μιας στήλης κριτικής θεάτρου και κινηματογράφου στον «Ριζοσπάστη». Ας ανυψώσουμε την εργατική τάξη που είναι φορέας της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού μέσω της τέχνης και του πολιτισμού.

Ζήτω το 20ό Συνέδριο!
Ζήτω το ΚΚΕ!